အိပ္မက္ထဲက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး

      ကၽြန္မကေတာ့ ၂၀၀၁မွာ ၁၀ တန္းေအာင္ထားသူပါ။ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုမွ မပါေပမယ့္ အမွတ္က မနည္းပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္သလို ၿဖစ္မလာတဲ့အတြက္ စိတ္ဓာတ္က်ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္တည္ၿငိမ္ဖို႕အတြက္ စန္းၿမသီတာကဖြင့္တဲ့ ၀ါတြင္းတရားစခန္းကို ၀င္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။စခန္း၀င္ေနတုန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္မမိဘေတြကို ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္က ဖြင့္တဲ့ ေပါင္းကူးသင္တန္းကို ေလွ်ာက္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြက ေလွ်ာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္ကဖြင့္တဲ့ အေၿခခံေပါင္းကူးသင္တန္းကို တက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မွာၿဖစ္တဲ့အတြက္ တရားစခန္းမွာ ၁၉ ရက္ပဲေနခဲ့ရပါတယ္။ တရားထိုင္ခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း စိတ္တည္ၿငိမ္ေနပါၿပီ။

            မံုရြာ ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္က ၿမိဳ႕ထဲကေနသြားရင္ ၇မိုင္ေလာက္ေ၀းပါတယ္။ အရမ္းေ၀းတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကားေတြ ေၿပးဆြဲေပးပါတယ္။ေပါင္းကူးသင္တန္းကို တက္ခြင့္ရတဲ့ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕က အုပ္စုေတာင့္ပါတယ္။ ရွစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ရွစ္ေယာက္လံုး ၂၀၀၁ ေအာင္ေတြၿဖစ္ၿပီး အ.ထ.က(၁) ေက်ာင္းထြက္ေတြပါ။ေပါင္းကူးသင္တန္းက ၁၁ နာရီ ကေန ၄း၃၀ ထိတက္ရမွာပါ။ ေက်ာင္းကားကို ၁၀း၃၀ ေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႕ အဖြားအိမ္ေရွ႕က ေစာင့္စီးရပါတယ္။ (အဖြားအိမ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေဘးမွာပါ။) ကားခက အသြား ၁၅ က်ပ္၊ အၿပန္ ၁၅ က်ပ္ပါ။ ကားကေတာ့ ရွစ္စီးေလာက္ဆြဲေပးပါတယ္။ ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေက်ာင္းကားစီးၿပီးတက္ရတာမို႕ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေနာက္ရင္းေၿပာင္ရင္းနဲ႕ စီးလာလိုက္ႀကတာ မံုရြာကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ၀င္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။မံုရြာၿမိဳ႕ အစိုးရကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္ဆိုတဲ့ စာတန္းကလည္း ေႀကြၿပားခ်ပ္ေတြေပၚမွာ ၀ံ့၀ံ့ႀကြားႀကြားပါပဲ။ေလ့လာႀကည့္လိုက္ေတာ့ အေဆာင္(၅)ေဆာင္ ရိွပါတယ္။ (၄) ေဆာင္က စာသင္ေဆာင္ၿဖစ္ၿပီး ၊ က်န္တဲ့အေဆာင္ကေတာ့ အၿခားၿမိဳ႕မွ စာလာသင္ရတဲ့ ဆရာမေတြအတြက္ပါလို႕ ေနာက္ပိုင္းမွာသိရတယ္။ေက်ာင္းသားေရးရာလို႕ထင္ရတဲ့ အေဆာင္မွာေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြ အံုခဲေနတာပါပဲ။စံုစမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ေနတာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕လည္း ေက်ာင္းအပ္ဖို႕ သြားႀကတယ္။ ဆရာမ စာလာသင္မယ္ဆိုတဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းအပ္ဖို႕ထားခဲ့ၿပီး ခံုဦးဖို႕ ကၽြန္မနဲ႕ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းဆီကိုသြားခဲ့ႀကတယ္။အေဆာင္တစ္ေဆာင္မွာ အခန္းႏွစ္ခန္းရိွပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕က အေဆာင္တစ္ေဆာင္ရဲ႕ အခန္းအက်ယ္ႀကီးထဲ၀င္ၿပီး ခံုဦးႀကပါတယ္။ဆရာမကို ေစာင့္ေနႀကတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ႀကာတဲ့အထိ ဆရာမ ေရာက္မလာပါဘူး။ခဏႀကာေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ နင္တို႕ဘာလိုိ႕ စာ၀င္မသင္တာလဲလို႕လည္း ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕လည္း ေႀကာင္အမ္းအမ္းနဲ႕ေပါ့။ ငါတို႕စာသင္ဖို႕အတြက္ ခံုဦးထားတာဆိုေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ရယ္လိုက္ႀကတာ။ ဟိုဘက္အေဆာင္မွာ သင္ေနတာဆိုမွ ကၽြန္မတို႕လည္း လြယ္အိတ္ကိုယ္စီ ယူၿပီး အေၿပးသြားႀကပါတယ္။ ဆရာမကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး၀င္ထိုင္ႀကပါတယ္။ ေက်ာင္းအပ္ေနႀကလို႕ထင္တယ္။ အခန္းထဲမွာ လူအမ်ားႀကီး မရိွပါဘူး။ ေက်ာင္းကေနလွမ္းႀကည့္ရင္ ေဗာဓိတစ္ေထာင္က ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရား ကို ဖူးၿမင္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႕ကေတာ့ ကၽြန္မတို႕အတြက္ ကေမာက္ကမနဲ႕ပါပဲ။ မုန္႕ဆိုင္ေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းအၿပင္မွာ ရိွပါတယ္။ မုန္႕ဆိုင္ကေလးေတြကေတာ့ ပကာသနမပါဘဲ ရိုးရိုးစင္းစင္းနဲ႕ပါ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာေလာက္ မုန္႕စံုမရေပမယ့္ စားလို႕ေကာင္းပါတယ္။

            ေနာက္ေန႕ေတြမွာ အခ်ိန္စာရင္းထုတ္ေပးပါတယ္။စက္ခ်ိန္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ေတြၿပီးေတာ့ စက္ခန္း၀င္ရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကို ၿမင္သာၿမင္ဖူးၿပီး မကိုင္ဘူးေသးပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ၁၀တန္းေအာင္ၿပီး သူမ်ားေတြ Computer Basic တက္ေနခ်ိန္မွာ မတက္ခဲ့လို႕ပါ။ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕မွာ ေလးေယာက္သာ Basic တက္ၿပီးသူေတြၿဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြက စက္ခန္း၀င္ရင္ စာရိုက္တာၿမန္ေအာင္ Typing က်င့္ခို္င္းပါတယ္။ Power ခလုတ္ေတြ ဘာေတြမွန္းလည္းမသိေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ စက္မွာ၀င္ထိုင္ၿပီး Typing ရိုက္ဖို႕ Keyboard ေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ Computer ကို တခါမွ မကိုင္ဖူးတဲ့အတြက္ လက္ေတြတုန္ေနပါတယ္။Basic တက္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႕ အဖြဲ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနႀကပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မလည္း အၿပင္သင္တန္းမွာ Basic တက္မယ္လို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကို ၀ါသနာမပါဘူးလို႕ ဟစ္ေႀကြးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ Basic သင္တန္းကို တက္ရပါတယ္။ သူမ်ားထက္ ေနာက္မက်ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေႀကာင့္ပါ။

            ကၽြန္မတို႕တက္ေနတဲ့ ေပါင္းကူးသင္တန္းကို GCCE လို႕ေခၚပါတယ္။ GCCE ဆိုတာ General Certicificate of Computer Education ပါ။ GCCE ကို တက္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ နယ္ကလာတဲ့ သူေတြကလည္း မ်ားပါတယ္။ကၽြန္မတို႕ကေတာ့ မံုရြာၿမိဳ႕ကပဲဆိုေတာ့ အခက္အခဲသိပ္မရိွပါဘူး။ အေဆာင္အတြက္လည္း ပူစရာမလိုပါဘူး။ GCCE ကို ၂၁ ႏွစ္နဲ႕ ၂၁ႏွစ္ေအာက္ ေလွ်ာက္လို႕ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႕ထက္ အသက္ႀကီးသူေတြနဲ႕လည္း မိတ္ေဆြၿဖစ္ရပါတယ္။ GCCE ဆိုတာ ကြန္ပ်ဴတာကို တိုက္ရိုက္တက္ခြင့္မမီတဲ့သူေတြရဲ႕ ေပါင္းကူးတံတားပါ။ GCCE ကို လူမ်ားလို႕ Section A,B,C ခြဲထားပါတယ္။ ဆရာမေတြလည္း အားမငယ္ဖို႕နဲ႕ ႀကိဳးစားဖို႕အၿမဲေၿပာပါတယ္။

            GCCE မွာ ဘာသာရပ္ ၅ခုသင္ရပါတယ္။ 101,102,103,104,105 တို႕ပါ။ 101 ကေတာ့ English , 102 က ICS, 103 က Easic ,104 က Maths, 105 က Application ပါ။ဆရာမေတြရဲ႕ ဂရုတစိုက္နဲ႕ အသင္အၿပေကာင္းမႈေႀကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာကို စိတ္၀င္စားလာပါတယ္။ ပထမႏွစ္ တက္ခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို႕လည္း ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ GCCE တက္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္ႀကာေတာ့ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕ ငါးေယာက္ပဲ ရိွပါေတာ့တယ္။ အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္က ပထမႏွစ္ကြန္ပ်ဴတာကို တက္ခြင့္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္ တက္ဖို႕ မႏၱေလးသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ မတက္ခ်င္လုိ႕ ထြက္သြားပါတယ္။ ငါးေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္မတို႕ အဖြဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ နဲ႕ ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ First Term ကို ငါးေယာက္လံုး ေကာင္းေကာင္းေၿဖႏိုင္ပါတယ္။ First Term ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕ထဲကို ေကာင္မေလးသံုးေယာက္နဲ႕ ေကာင္ေလး ေလးေယာက္၀င္လာပါတယ္။

            First Term ေၿဖၿပီး ႏွစ္ပတ္ပိတ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြင္းမွာ ၁၀တန္းေလွ်ာက္လႊာတင္ထားထဲ့အတြက္ GTC တက္ဖို႕ လိုင္းက်လာပါတယ္။ ကၽြန္မဆံုးၿဖတ္ရခက္ေနပါတယ္။ GTC ကုိလည္း ၀ါသနာပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုလည္း ၀ါသနာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ GTC ကို တစ္ႏွစ္ရပ္နားခြင့္တင္ၿပီး GCCE ကိုပဲ ဆက္တက္ခဲ့ ပါတယ္။ GCCE ကေန ေပါင္းကူးတက္ခြင့္မရရင္ တစ္ႏွစ္ေနာက္က်မွာဆိုတဲ့ အသိက ကၽြန္မကို ႀကိဳးစားဖို႕ အားၿဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့စာကို မွန္မွန္က်က္ၿဖစ္တာေပါ့။ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕ဟာ Second Term ကို ေၿဖႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ Second Term ဟာ ကၽြန္မတို႕ဘ၀အတြက္ အဆံုးအၿဖတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ Second Term ေၿဖဖို႕ Private Study မေပးခင္ တစ္ပတ္မွာ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ဆံုးမစကားေတြကို ႀကားနာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္မတို႕ အတန္းရဲ႕ EC တစ္ေယာက္က စကားထေၿပာပါတယ္။ EC စကားေတြဟာ ရင္ကို ထိပါတယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြကို မုန္႕လံုးေရေပၚေကၽြးပါတယ္။ EC ေၿပာတာကေတာ့ ‘’မုန္႕လံုးဆိုတာ မက်က္ခင္ ေရေအာက္မွာ ေနရတာ။ က်က္ေတာ့ ပလံု ပလံု ဆိုၿပီး ေရေပၚ မွာ ေပၚလာတာပါ။ ဒီလုိပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ GCCE ေတြဟာလည္း မုန္႕လံုးေတြပါပဲ။ ေနာက္မွ ေရေပၚမွာ ေပၚလာ  ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က မုန္႕လံုးကို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ေကၽြးတာပါ။ ‘’ တဲ့။ EC စကားလည္းဆံုးေရာ တခန္းလံုး ၀ါးခနဲ ရယ္ႀကပါတယ္။ ဆရာမေတြကိုေတာ့ ဒံေပါက္ေကၽြးၿပီး ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္ႀကပါတယ္။ သီခ်င္းၿပိဳင္ပြဲလည္း လုပ္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကေတာ့ ပြဲႀကည့္ ပရိသတ္ပါပဲ။ သီခ်င္းဆိုသူေတြကလည္း အသံေကာင္းပါတယ္။ ဆရာမေတြကိုလည္း သႀကၤန္သီခ်င္းနဲ႕ ကခိုင္းပါတယ္။ ဆရာမေတြလည္း စိတ္မဆိုးဘဲ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ဆႏၵကိုၿဖည့္ေပးပါတယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါၿပီ။

            Private Study ေပးထားတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ စာကိုေက်ညက္ေအာင္ ၿပန္ေႏႊးပါတယ္။ Second Term  ကို လည္း ေကာင္းေကာင္းေၿဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ေနတုန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကေတာ့ Eco တက္ႀကပါတယ္။ သူတို႕က ရပ္နားတင္စရာမလိုဘဲ GCCE Second Term ၿပီးတာနဲ႕ Eco တက္ရတာ အံကိုက္ပါပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ GTC ကို ရပ္နားတင္ထားရတယ္ဆိုေတာ့ အားေနပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လို႕ သံုးလေက်ာ္ ေလးလနီးပါးထိ ေအာင္စာရင္း မထြက္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ စိတ္ပူလုိက္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ ႏို၀င္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႕ကေတာ့ ၿဗဳန္းၿဗဳန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕ ေအာင္စာရင္းထြက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕ အကုန္လံုး ပါပါတယ္။ လူတစ္ရာေက်ာ္မွာ ဂုဏ္ထူးသံုးေယာက္ပဲ ထြက္ပါတယ္။ ႏွစ္ဘာသာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ဘာသာ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မတို႕ အဖြဲ႕က ႏွစ္ေယာက္က ဂုဏ္ထူးပါပါတယ္။ ကၽြန္မရယ္၊ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရယ္ပါ။ ကၽြန္မက 102 နဲ႕ 104 ထြက္ၿပီး က်န္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ 104 ထြက္ပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ၀မ္းသာလိုက္ရ တာ။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ပထမႏွစ္အေနနဲ႕ တက္ရမွာမို႕ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္အိပ္မက္ေတြဟာ တကယ္ၿဖစ္လာပါၿပီ။ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္နဲ႕ ႀကိဳးစားရင္ ေအာင္ၿမင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ပါပဲ၊ ဒါ့ေႀကာင့္ အားလံုးကို ႀကိဳးစားေစခ်င္ပါတယ္။

PS မံုရြာ ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္ GCCE မွာ တက္ခဲ့ရေသာ ေန႕ရက္မ်ားကို ေအာက္ေမ့သတိရလ်က္ပါ။

No(6), March , 2003 Teen Magazine ေရးႀကည့္ပါ က႑တြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ စာေရးသူ၏ ပထမဆံုး စာမူၿဖစ္သည္။