အိုးကြဲေလး

အိႏၵိယျပည္က ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ဆီမွာ အိုးၾကီး၂လံုးရွိတယ္။ အိုးနွစ္လံုးဟာ သူ႕ပုခံုးထက္ ထမ္းထားတဲ႔ ထမ္းပိုးရဲ႕ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီမွာ ရွိတယ္။ အိုးနွစ္လံုးအနက္ တစ္လံုးမွာ အက္ရာတစ္ခု ရွိတယ္။ တစ္ျခားတစ္လံုးကေတာ့ အနာအဆာကင္းမဲ့ျပီး စမ္းေခ်ာင္းကေန အလုပ္ရွင္အိမ္သြားတဲ့ လမ္းခရီးေဝးအဆံုးထိ ေရအျပည္႔အျမဲ သယ္လာနိုင္တယ္။ အိုးကြဲေလးကေတာ့ ေရတဝက္နဲ႕သာေရာက္လာတယ္။
အထမ္းသမားဟာ သူ႕အလုပ္ရွင္ရဲ႕အိမ္ဆီ ေရတစ္အိုးနဲ႕ တစ္ဝက္သာေရပါတဲ့ အိုးနွစ္လံုးနဲ႕သာ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ေရအျပည့္သယ္ေပးခဲ့တာ ၂ႏွစ္လံုးလံုးပါဘဲ။ အနာအဆာကင္းတဲ့အိုးက သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္မွု၊ အဆံုထိျပီးျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ေဆာင္နိုင္မွုေတြေၾကာင့္ ဝံ့ၾကြားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သနားစရာ အိုးေလးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕မျပည့္စံုမွု ေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မွုေတြနဲ႕ သိမ္ငယ္ေနပါတယ္။ သူဟာ နာၾကည္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ရွဳံးနိမ့္မွုကို သတိမူမိတယ္။ ၂ႏွစ္ၾကာတဲ့ ေနာင္တစ္ေန႕ စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးမွာ သူဟာ ေရထမ္းသမားကိုေျပာတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္မိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္း“
“ဘာေၾကာင့္လဲ“ လို႕ ေရထမ္းသမားကေမးတယ္ “မင္းဘာကို ရွက္တာလဲ“
“အခု ၂ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရတဝက္သာ သယ္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေဘးမ်က္ႏွာျပင္က အက္ကြဲေၾကာင္းက ခင္ဗ်ားရဲ႕ အလုပ္ရွင္ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေရေတြယိုစိမ့္က်ေနလို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားဟာ အဲဒိအလုပ္အားလံုးကို လုပ္ရျပီး ခင္ဗ်ားရဲ႕လံု႕လကေန တန္ဘိုးျပည့္ျပည့္ဝဝ ျပန္မရခဲ့ဘူး“ လို႕ အိုးအက္ေလးကေျပာတယ္။ ေရထမ္းသမားဟာ အက္ေနတဲ့အိုးကေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေလရဲ႕။ သူက အၾကင္နာေမတၱာတရားထားကာ ေျပာလိုက္တယ္။

“ငါတို႕အလုပ္ရွင္အိမ္ျပန္တဲ့အခါ မင္းကိုလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ လွပတဲ့ ပန္းေတြကို သတိျပဳမိေစခ်င္တယ္။“

သူတို႕ေတာင္ကုန္းကိုတက္တဲ့အခါ အိုးကြဲေလးဟာ ေနေရာင္ျခည္ဟာ လမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ပန္းခင္းၾကီးအေပၚ ျဖာက်ေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။ အဲဒါဟာ သူ႕ကိုေပ်ာ္ရႊင္အားတက္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းအဆံုးေရာက္ေတာ့ လမ္းမွာ ေရတဝက္ဖိတ္က်ခဲ့တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕အသံုးမက်မွုအတြက္ ေရထမ္းသမားကို ေနာက္ထပ္ေတာင္းပန္လိုက္ျပန္တယ္။ ေရထမ္းသမားက အိုးေလးကို ေျပာတယ္။

“လမ္းတစ္ဘက္မွာသာ ပန္းေတြရွိျပီး အျခားတစ္ဘက္မွာ ဘာမွမရွိဘူးဆိုတာ မင္းသတိထားခဲ့မိလား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါဟာ မင္းရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို သိျပီးသားေလ။ အဲဒါကို ငါအက်ဳိးအျမတ္ယူခဲ့တယ္။ ငါဟာလမ္းတစ္ဘက္မွာ ပန္းမ်ဳိးေစ့ေတြကို စိုက္ခဲ့တယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေန လမ္ေလွ်ာက္ျပန္တဲ့ေန႕တိုင္း မင္းဟာသူတို႔ကို ေရေလာင္းေပးခဲ့တာေပါ့“

“၂ႏွစ္ၾကာတဲ့တိုင္ေအာင္ ငါဟာ ငါ့အလုပ္ရွင္စားပြဲမွာ အလွဆင္ဘို႕ အဲဒီ လွပတဲ့ပန္းေတြကို ခူးခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ မင္းမရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူဟာ သူ႕အိမ္ကို အလွဆင္ဖို႕ဒီလိုလွပမွုကို ရမွာမဟုတ္ဘူး။“

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသီးသီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္ပိုင္ တစ္မူထူးျခားတဲ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္....ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးဟာ အိုးကြဲေတြပါဘဲ....ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာအဲဒါကို လက္ခံမယ္ဆိုရင္ ဘုရားသခင္ဟာ သူ႕အေဖရဲ႕စားပြဲေပၚမွာ အလွဆင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို အသံုးျပဳပါလိမ့္မယ္.... ဘုရားသခင္ရဲ႕ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေခၽြတာေရးမွာ ဘယ္အရာကိုမွ အလကားပစ္လိုက္ရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး....

Ref: Second Helping of Chicken Soup for the Soul

August 2004, The Best English Magazine

အႏိႈင္းမဲ့ ေမတၱာ

“ကၽြန္မရဲ႕ ကေလးကို ေတြ႕လို႕ရမလား။” လို႕ ႀကည္ႏူးေနတဲ့ မိခင္ၿဖစ္ခါစသူက ေမးလုိက္တယ္။ သူမ လက္ထဲ အထုပ္ေလးကို ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ႀကည့္ဖို႕ အ၀တ္ေခါက္ကို လွန္လိုက္တယ္။ သူမဟာ ပင့္သက္ရိႈက္လိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္ဟာ အလ်င္အၿမန္ လွည့္လိုက္ၿပီး ေဆးရံုၿပတင္းေပါက္ ၿမင့္ၿမင့္ႀကီးရဲ႕ အၿပင္ဘက္ကို ႀကည့္ေနလိုက္တယ္။ ကေလးငယ္ဟာ နားရြက္ေတြမပါဘဲ ေမြးဖြားလာတယ္။ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ ကေလးရဲ႕ အႀကားအာရံုဟာ ေကာင္းမြန္ေနတယ္။ အဲဒါဟာ သူ႕ရဲ႕ ရုပ္ရည္ကိုသာ အက်ည္းတန္ေစပါတယ္။

တစ္ေန႕မွာ သူ ေက်ာင္းကေန အိမ္ကို တစ္ဟုန္ထိုး ေၿပးလာၿပီး သူ႕အေမရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ေၿပး၀င္သြားတယ္။ ၀မ္းနည္းပက္လက္ၿဖစ္ၿခင္းနဲ႕ ေႀကကြဲမႈေတြ ဆက္တိုက္ၿဖစ္ေနေတာ့မယ့္ သူ႕ဘ၀ကို သိေနလို႕ သူမ သက္ၿပင္းခ်မိတယ္။

သူ႕မ်က္၀န္းေတြမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႕။ “ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ခပ္ႀကီးႀကီးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သားကို        တိရစ ၦာန္ေကာင္လို႕ ေခၚတယ္။” လို႕ သူက ငိုရိႈက္ၿပီးေၿပာတယ္။

သူ အရြယ္ေရာက္လာတယ္။ နားရြက္ႏွစ္ဖက္မပါတာကလြဲရင္ ရုပ္ေၿဖာင့္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္တယ္။ သူဟာ သူ႕အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုးသူတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာတယ္။ သူဟာ အတန္းေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေတာင္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမ့ဲ သူ႕ရဲ႕ အက်ည္းတန္လွတဲ့ နားရြက္ေတြေႀကာင့္ သူမၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာေပနဲ႕ ဂီတအတြက္ ပါရမီနဲ႕ အစြမ္းအစေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာတယ္။ သူ႕အေမက သူ႕ကို “သားဟာ တၿခားလူငယ္ေတြနဲ႕လည္း ေပါင္းသင့္တယ္။” လို႕ အၿပစ္တင္ေပမဲ့ သူမရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ကရုဏာသက္မိတယ္။

ကေလးရဲ႕အေဖဟာ မိသားစုဆရာ၀န္နဲ႕ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့တယ္။ သူ႕သားရဲ႕ နားေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က နားေတြကို လွဴဖို႕ အဆင္သင့္ ရိွတယ္ဆိုရင္ အၿပင္ဘက္ နားရြက္တစ္စံုကို တပ္ဆင္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္လို႕ ဆရာ၀န္က အႀကံေပးတယ္။ထို႕ေနာက္ လူငယ္ေလးအတြက္ အနစ္နာခံမယ့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို စတင္ရွာေဖြခဲ့တယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဖခင္ၿဖစ္သူက “သား ေဆးရံုကို သြားရလိမ့္မယ္။ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမတို႕ သားလိုေနတဲ့ နားရြက္ေတြကို လွဴမယ့္သူကို ေတြ႕ထားၿပီးၿပီ။ ဒါေပမ့ဲ ဒါဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုပဲ။” လို႕ေၿပာတယ္။

ခြဲစိတ္မႈဟာ အရမ္းေအာင္ၿမင္ၿပီး လူသစ္တစ္ေယာက္လိုၿဖစ္သြားတယ္။ သူ႕အထံုပါရမီဟာ ထူးခၽြန္ထက္ၿမက္သူအၿဖစ္ သီးပြင့္လာတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႕ ေကာလိပ္မွာ ေအာင္ပြဲေတြ အခါခါရခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ လက္ထက္ၿပီး သံတမန္ေရးရာဌာနမွာ အလုပ္၀င္ခဲ့တယ္။ သူဟာ သူ႕အေဖကို အတင္းေမးတယ္။ “သား သိရမွၿဖစ္မယ္။ သားအတြက္ ဘယ္သူက ဒီေလာက္ေပးဆပ္ခဲ့တာလဲ။ သူ႕အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ သားလုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။”

“သားမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ အေဖ မယံုဘူး။” လို႕ ဖခင္ၿဖစ္သူကေၿပာတယ္။ “ဒါေပမဲ့ သားကို ဒီေန႕ထိအသိေပးခြင့္ မရိွဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္က ရိွေနတယ္။”

ႏွစ္ေတြႀကာေအာင္ သူတို႕ရဲ႕ နက္နဲသိမ္ေမြ႕တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ို ထိန္းထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမ့ဲ ေန႕တစ္ေန႕ေတာ့ ေရာက္လာၿပီ။ သားတစ္ေယာက္ ႀကံဳဖူးခဲ့တဲ့ အေမွာင္ဆံုး ရက္ေတြထဲက တစ္ရက္မွာေပါ့။ သူဟာ သူ႕အေမရဲ႕ အေခါင္းကို သူ႕အေဖနဲ႕ အတူ ရပ္ႀကည့္ခဲ့တယ္။ အေဖၿဖစ္သူဟာ လက္တစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ဆန္႕ထုတ္လိုက္ၿပီး အေမ့နားရြက္ေတြမရိွေတာ့တာကို ၿပဖို႕ ထူထဲထဲ နီညိဳေရာင္ ဆံပင္ေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။

“ဆံပင္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ညွပ္ခြင့္မရတာကို ၀မ္းသာတယ္လို႕ မင္းအေမေၿပာခဲ့တယ္။”လို႕ သူက သိမ္ေမြ႕စြာနဲ႕ခပ္တိုးတိုး ေၿပာတယ္။ “ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း မင္းအေမကို အလွေလ်ာ့သြားတယ္လို႕ေတာင္ ေတြးမိမွာ မဟုတ္ဘူး။”

The Secret Ears by Joan Rivers

No(68),February,2005 The Best English Magazine

အခ်စ္စစ္ဆိုတာ

သူဟာ သင့္အေတြးထဲမွာ အၿမဲရိွေနၿပီး

သင့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္တိုင္းမွာ သူ႕ကို ခံစားမိၿပီး

မ်က္စိမိွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း သူ႕ကို ၿမင္ေနၿပီး

အေႀကာင္းၿပခ်က္မရိွဘဲ သူ႕ကို လြမ္းဆြတ္ေနတယ္ဆိုရင္….

ၿငိမ္းေအးေသာ အခ်စ္(၂)

၂၀၁၁ တစ္ႏွစ္လံုး သူ႕စိတ္ေတြ ေလေနခဲ့သည္။ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕စိတ္ေတြေလေနခဲ့တာ ၂၀၁၁ တစ္ႏွစ္တည္းမွ မဟုတ္တာ။ သူ ဘြဲ႕ရၿပီးကတည္းကဆိုေတာ့ တြက္ႀကည့္ရင္ ေလးငါးႏွစ္ေတာင္ ရိွၿပီပဲ။ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳၿဖစ္ၿပီးကတည္းက သူ႕ေန႕ရက္ေတြသည္ အဓိပၸာယ္မဲ့လာခဲ့သည္။ သူရည္မွန္းထားေသာ ပညာေရးကို အၿပီးတုိင္ စြန္႕လႊတ္လိုက္ရခ်ိန္မွစ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္သူ အသားမက်ေတာ့ေပ။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ရမွာကို ေႀကာက္တတ္လာခဲ့သည္။ အတုအေယာင္ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သူေႀကာက္သည္။ သူသည္ ထိုအတိတ္က ၿဖစ္ရပ္ေတြကို ေမ့ခ်င္လာသည္။ ထိုသို႕ ေမ့ပစ္ရန္ သူအေကာင္းဆံုးေၿဖရွင္းခဲ့ၿခင္းမွာ ဂိမ္းကစားၿခင္းႏွင့္ အိပ္စက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ည(၈)နာရီသည္ သူ၏ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ အိပ္ေနလွ်င္ အရာအားလံုးကို ခဏေတာ့ ေမ့ထားလို႕ရသည္ဟု သူယူဆ၍ ၿဖစ္သည္။ ထိုအယူအဆကပဲ သူ႕ကို အရွက္ရေစခဲ့သည္။ တစ္ခါက သူမႏွင့္ ဖုန္းေၿပာၿပီး အိပ္ရာ၀င္ေတာ့မည္ဟု သူေၿပာမိသြားသည္။ “အေစာႀကီးပဲ အိပ္တာလား။ အခ်ိန္ေတြ ႏွေၿမာစရာေကာင္းလိုက္တာ။”ဟူေသာ သူမ၏စကားသည္ သူ႕အေႀကာင္းကုိ မသိ၍ ေၿပာၿခင္းပဲၿဖစ္ၿပီး သူ႕ခံစားခ်က္ကို သိသြားလွ်င္ေတာ့ သူ႕အတြက္ မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းတစ္ခု ေရြးခ်ယ္ေပးမွာကို သူယံုႀကည္သည္။ သူမက စာေတြႀကိဳးစားႀကည့္ၿပီး အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ အိပ္ေနခဲ့သည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ၿဖဳန္းတီးပစ္ေနၿခင္း မဟုတ္ပါ။ အိပ္ေနလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္၊၀မ္းနည္းဖြယ္ ခံစားခ်က္ေတြကို ေမ့ထား၍ ရၿခင္းပဲၿဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာတစ္ခုအတြက္ အေကာင္းဆံုးေမ့ေဆးကို သူသံုးေနၿခင္းသာ ၿဖစ္သည္။ ထိုေန႕မွစ၍ သူမအေပၚ သူရွက္ရြံ႕စိတ္မၿဖစ္ခ်င္သၿဖင့္ အရမ္းပင္ပန္းလြန္းသည့္ေန႕ေတြမွလြဲလွ်င္ သူ ေစာေစာ အိပ္ရာမ၀င္ၿဖစ္ေတာ့ေပ။ သူ စာေတြၿပန္ဖတ္သည္။ သူ႕အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဳးရိွရိွ ကုန္ဆံုးေစပါသည္။ ဒါေတြကို သူမ သိမည္ မထင္ပါ။ သူမသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အားေဆးတစ္ခြက္ၿဖစ္ပါသည္။

အကြာအေ၀းေႀကာင့္ အခ်စ္ဟာ က်ိဴးလြယ္ပဲ့လြယ္ ပ်က္စီးလြယ္တယ္တဲ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေၿပာဖူးသည့္စကားပါ။ ဒါဆို သူမႏွင့္ သူ႕အႀကားမွာ အကြာအေ၀းမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၿခားနားေနပါသည္။ ထိုအကြာအေ၀းေႀကာင့္ပဲ အခ်စ္တစ္ခုကို မဖန္ဆင္းရေတာ့ဘူးလား။ မတည္ေဆာက္ရေသးေသာ အခ်စ္တစ္ခုအတြက္ အလွမ္းေ၀းမႈက သူတို႕ႀကားမွာ တံတိုင္းသဖြယ္ၿဖစ္ေနသည္။ မတည္ေဆာက္ရေသးခင္မွာ ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားမွာကိုေတာ့ သူအၿဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႕ဆီမွာ ရိွေသာ သူ႕ရဲ႕ အခ်စ္ေတြသည္ ထိုတံတိုင္းကို ၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ရမည္။  သူ႕အတြက္ၿဖစ္တည္လာမည့္ သူမရဲ႕အခ်စ္ေတြကိုလဲ သူက ငံ့လင့္ေနခ်င္ေသးသည္။

သူ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ေႀကာင့္ သူတို႕ႀကားက အကြာအေ၀းသည္ ၿမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ ၿခားနားမေနေတာ့ပါ။ “ဟဲလို ႀကားလား။ႀကားလား။” ထိုစကားသည္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းေၿပာတိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ ေၿပာရေသာ စကားၿဖစ္သည္။ သူသည္ သူမႏွင့္ ဖုန္းေၿပာလွ်င္ တိုးသက္ညင္သာစြာ ေၿပာခ်င္ပါသည္။ သူေၿပာေသာ စကားမ်ားသည္ သူမနားထဲမွာ နား၀င္ခ်ိဳေစခ်င္သည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆက္သြယ္ေရးသည္ သူ၏ ဆႏၵကို မၿဖည့္ဆည္းပါ။ အခ်ိန္ၿပည့္နီးပါး မအားတတ္ေသာ သူမႏွင့္ ဖုန္းေၿပာခြင့္ရၿခင္းသည္ သူ႕အတြက္ မဟာ အခြင့္အေရးၿဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႕ေလးမွာ သူမေၿပာေသာ စကားမ်ားကို ၿပတ္သားစြာ ႀကားခ်င္သည္။ သူ႕အသံကိုလည္း ၿပတ္သားစြာ ႀကားေစခ်င္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမသည္ အရမ္းလည္ပါသည္။ သူ မႀကားလုိက္ရေသာ စကားကို ၿပန္ေမးလွ်င္ “ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါပဲေၿပာတတ္တယ္။” ဆိုၿပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္လုပ္တတ္ပါသည္။ ထိုမႀကားလိုက္ရေသာ စကားအတြက္ စိတၱဇၿဖစ္ရသူက သူပါ။ သူကလည္း “ခ်စ္တယ္။” လို႕ ေၿပာလိုက္တာၿဖစ္ရမည္ဟု ညစ္က်ယ္က်ယ္ေတြးလိုက္ပါသည္။

သူမသည္ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္လႊမ္းမိုးပါသည္။ သူမစကားမ်ား ၊ သူမ အီးေမးလ္မ်ားထဲက စာသားမ်ားသည္ သူ႕ကို အၿမဲခ်ည္ေႏွာင္ေလ့ရိွသည္။ သူတို႕အလုပ္သည္ Target ထားၿပီး လုပ္ရေသာ အလုပ္ၿဖစ္သည္။ စနစ္တခုမွတခု အေၿပာင္းမွာ သူတို႕စာရင္းသမားေတြ Target မီေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ သူမဆီက အီးေမးလ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး ပုိႀကိဳးစားရပါသည္။       “ You can finalize the report & send it on Friday. I’ll be happy.”  ထိုစာသားသည္ သူ႔ကို ထပ္မံရစ္ပတ္ပါ၏။ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕အတြက္ သူသည္ report ကို ၿမန္ၿမန္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရပါ၏။ သူမ သိမွာမဟုတ္ေပမယ့္ သူကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕ တိတ္တိတ္ေလးႀကိဳးစားေနရသူသာ ၿဖစ္၏။

သူထက္ အသက္ငါးႏွစ္ႀကီးေသာ သူမသည္ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕အေပၚကေလးဆိုးဆိုးတတ္ပါသည္။ “ဒီလိုပဲ မက ဆိုးတတ္တယ္။ သည္းခံႏိုင္ရင္ သည္းခံ။” ဆိုသည့္ စကားၿဖင့္ သူ႕ကို ကလိတတ္ပါသည္။ သူကလည္း “ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ… ကိုယ့္ထက္ အသက္ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့သူကို ၿပန္အလိုလိုက္ေနရတယ္။” ဟု ၿပန္စတတ္ပါသည္။ သူသည္ သူ႕ထက္ ငါးႏွစ္ႀကီးေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ေကာက္ရထားပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ စာႀကိဳးစားပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ မနက္တိုင္း ခုိကေလးမ်ားကို အစာေကၽြးတတ္ပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ ေရခဲမုန္႕ႀကိဳက္ပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ ေခ်ာကလက္ႀကိဳက္ပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ အရုပ္မ်ားကို ခ်စ္တတ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ေရွ႕ေလွ်ာက္ အရုပ္ဆိုင္ႏွင့္ ေခ်ာကလက္ဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားပါသည္။      

အခ်စ္ေႀကာင့္ ဤကမၻာေၿမတြင္ရိွေသာ သက္ရိွသက္မဲ့ဟူသမွ်သည္ သူ႕အတြက္ ထာ၀စဥ္လွပေနေတာ့သည္။ အခ်စ္တြင္ အသက္အပိုင္းအၿခားမရိွပါ။ အကြာအေ၀းမိုင္တိုင္ေတြ မရိွပါ။ အခ်စ္အတြက္ အခ်စ္တစ္ခုရိွေနလွ်င္ အရာရာၿပီးၿပည့္စံုသည္သာ ၿဖစ္သည္။

ၿငိမ္းေအးေသာ အခ်စ္ (၁)

သူသည္ ဂဏန္းသခ်ာၤထက္ ဗ်ည္းအကၡရာကို ပိုခ်စ္ၿမတ္ႏိုးသူၿဖစ္သည္။ သူ အလုပ္ခ်င္ဆံုးက စာေတြဖတ္မည္။ စိတ္ခံစားမႈ ၿပင္းထန္လာသည့္အခါ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးခ်င္ေရးၿဖစ္မည္။ ဒါေတြသည္ သူ႕စိတ္ကူးယဥ္မႈ သက္သက္သာၿဖစ္သည္။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူ႕အလုပ္ကစာရင္းကိုင္ပဲၿဖစ္သည္။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ သူ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိုဂဏန္းမ်ားက စိုးမိုးထားသည္။ အိပ္ခ်ိန္ေလးေတာ့ ထိုဂဏန္းမ်ားႏွင့္ သူ တစိမ္းဆန္ဆန္ေနလို႕ ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ ၿဖစ္သည္။ တကယ္တမ္း ၿဖစ္လာသည္က သူ႕အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အရံႈးအၿမတ္စာရင္းမ်ား ၊ Stock Part No မ်ားက သူ႕ကို ေၿခာက္လွန္႕ေနခဲ့သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ အိပ္ခ်ိန္မ်ားၿပီး အိပ္ေရးမ၀ခဲ့ပါ။ သူ ထိုအလုပ္ကို ၿငီးေငြ႕လာခဲ့သည္။ ထိုအလုပ္က သူထြက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးကာမွ သူမနဲ႕ ဖုန္းေၿပာၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႕ဆံုးၿဖတ္ခ်က္က ေၿပာင္းၿပန္ၿဖစ္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီေန႕က သူမ အသံေတြသိပ္မေကာင္းပါ။ သူမ ေနမေကာင္းပါ။ သူမ ေနမေကာင္းတာကို သိလုိက္ရေတာ့ သူ႕ရင္ေတြ နာက်င္လာသည္။ သူမကို စိုးရိမ္ေနသည္ပဲ။ ညေရာက္ေတာ့ သူမဆီ ေနေကာင္းၿပီလားလို႕ မက္ေဆ့ခ်္ ပို႕လိုက္သည္။ သူမ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိပါ။ သူမ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို ၿပန္ဆက္လာခဲ့သည္။ သူမနဲ႕ ဖုန္းေၿပာရခ်ိန္မွာ သူ ရင္ေတြခုန္ေနပါသည္။ သူမက သူ႕ရဲ႕ အထက္လူႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးရဲ႕ ဂရုတစိုက္ရိွမႈကို ၀မ္းသာႀကည္ႏူးေနလို႕ ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့တာလား။ ဘာခံစားမႈဆိုတာေတာ့ သူသိပ္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ ၀ါသနာမပါပါဘူး။ စိတ္ကုန္ေနပါၿပီဆိုတဲ့ အလုပ္ကေန ထြက္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးကာမွ  သူမနဲ႕ ဖုန္းေၿပာၿပီးခ်ိန္မွာပဲ အရာရာေၿပာင္းလဲသြားသည္တဲ့။ဘာပဲေၿပာေၿပာ ထိုညေလးမွာ သူသည္ သူမရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ အလုပ္က မထြက္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ၿဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ‘ေအးေပါ့။ ၀ါသနာမပါလဲ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းကို  ဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့။’ ထိုစကားသည္ သူ႕ကို ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ေသာ စကားၿဖစ္သည္။ သူကလည္း ထိုစကားေလးတစ္ခြန္းႏွင့္ပဲ ႀကည္ႀကည္ၿဖဴၿဖဴ အခ်ည္ေႏွာင္ခံလုိက္ပါသည္။ သူမ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၿပီဆိုတာ သိခ်င္မွသိေပမည္။ သူမရဲ႕ အမိန္႕မဆန္တဲ့ အားေပးမႈလား၊တိုက္တြန္းမႈလား မခြဲၿခားႏိုင္တဲ့စကားအေပၚမွာ သူသာယာသြားခဲ့မိပါၿပီ။

ထိုညက စၿပီး သူေၿပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ သူ႕ေၿပာင္းလဲမႈေတြက တကယ္ကို ၿမန္ဆန္လွသည္။ အလုပ္ထဲမွာ သူ ေပ်ာ္လာသည္။ သူသိပ္မုန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ ထို ဂဏန္းေတြကို သူခ်စ္တတ္လာၿပီပဲ။ အရင္က အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ေက်လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ တာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ရင္း သူေပ်ာ္ရႊင္တတ္လာသည္။ သူမ အေႀကာင္းေတြကို သူစိတ္၀င္စားလာသည္။ သူ႕ကိုယ္သူ အံႀသပါသည္။ သူ ရံုးခ်ဳပ္မွာ Training တက္စဥ္က သူမ နဲ႕ ေန႕တိုင္းေတြ႕ခဲ့ရသည္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက သူမကို ဘာလို႕သတိမထားမိရသည္လဲ။ သူ ညံ့ပါသည္။ သူမ နာမည္လွတာေလးတစ္ခုပဲ စိတ္၀င္စားခဲ့မိသည္။ သူမ မ်က္ႏွာကို သူ ေစ့ေစ့ေတာင္ မႀကည့္ဖူးခဲ့ပါ။ သူမရဲ႕ ရံုးခန္းက သူတို႕ထိုင္ရတဲ့ စားပြဲေရွ႕ကၿဖတ္မွေရာက္တာပါ။ သူ႕မ်က္လံုးေရွ႕၀င္၀င္လာသည့္ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို သူသတိမၿပဳမိခဲ့ပါ။ ရံဖန္ရံခါ သူ႕စားပြဲနားကိုေတာင္ သူမေရာက္လာတတ္သည္ပဲ။ ဒါလည္း သူဂရုမစိုက္ခဲ့မိပါ။ ထိုအခ်ိန္ေတြအတြက္ သူေနာင္တရခ်င္ေနပါသည္။ ထုိသတိမၿပဳခဲ့မိေသာအခ်ိန္က သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေရးေရးေလးကို သူၿပန္စဥ္းစားရင္း လြမ္းတတ္လာပါသည္။

၂၀၁၁ ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ  သူ ရံုးခ်ဳပ္ကို ခဏခဏသြားရပါသည္။ (ထိုစဥ္က သူ သူမကို စိတ္မ၀င္စားေသးပါ။) သူ ခရီးခဏခဏ ထြက္ရလွ်င္ ေနသိပ္မေကာင္းတတ္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ပဲ Allowance မေလာက္ဘူးဆိုသည့္ အေႀကာင္းၿပခ်က္လွလွေလးႏွင့္ သူ ခရီးထြက္ဖို႕ ၿငင္းဆန္တတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ တာ၀န္သည္တာ၀န္သာ ၿဖစ္၍ သူရဲ႕ ကေလးဆန္မႈက အရာမထင္ပါ။ သူ ခရီးေတြ ထြက္ရပါသည္။ ရံုးခ်ဳပ္ေရာက္လွ်င္ သူမႏွင့္ အၿမဲေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ ခရီးပန္းသည့္အတြက္ ဘာကိုမွ  စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပါ။ သူ  သူမႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည့္ ထိုအခ်ိန္ေတြကို အရမ္းပဲ ေတာင့္တမိလာပါသည္။

၂၀၁၂ ႏွစ္စပိုင္းမွာ  သူတို႕ကုမၸဏီက Chinese New Year Party ကို ရံုးခ်ဳပ္မွာ လုပ္ေပးပါသည္။ နယ္ရံုးခြဲမွ လိုက္မည့္သူမ်ား စာရင္းႀကိဳတင္ေပးရသည္။ သူကေတာ့ ခရီးထြက္ရမွာ ပ်င္းတဲ့သူမို႕ စာရင္းမေပးၿဖစ္ခဲ့ပါ။ ထိုအခ်က္ကပဲ သူမႏွင့္ သူရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈအတြက္ လြဲေခ်ာ္မႈတစ္ခုၿဖစ္ခဲ့သည္။ သူ သူမကို ခ်စ္မိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ အရာရာေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။ သူ ရံုးခ်ဳပ္ကို လိုက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္မရခဲ့ပါ။ သူ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းက တစ္ဆင့္ သူမ သိပ္ႀကိဳက္သည့္ ေခ်ာကလက္ထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။  ထို ပါတီပြဲတက္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကတစ္ဆင့္ သူမရဲ႕ မေရမရာသတင္းတစ္ခုႀကားခဲ့ရသည္။ သူမဟာ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရည္းစားဆိုသည့္ မေသခ်ာသည့္ သတင္းက သူ႕ကို ေႀကကြဲေစသည္။ သူ႕ရဲ႕ ညေတြကို အိပ္ပ်က္ညေတြအၿဖစ္ ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ ထိုသတင္းအတြက္ သူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ သူမကုိ ေမးၿဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသတင္းမွားေနသည္ဆိုသည့္ သူမရဲ႕ အေၿဖကိုပဲ သူမ်က္စိမိွတ္ ယံုႀကည္လိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ သူ သူမကို ခ်စ္တယ္လို႕ ေၿပာမိသြားသည္။ သူ႕ရဲ႕ အထက္အရာရိွမို႕ သူ႕စိတ္ကိုခ်ဳပ္ထိန္းခဲ့ေပမယ့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ထိန္းလို႕မရခဲ့ပါ။

သူသည္ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ဆင့္ သူမအိမ္လိပ္စာကို စံုစမ္းခိုင္းပါသည္။ Training အတူတူတက္ခဲ့ရတာခ်င္းအတူတူ သူ႕သူငယ္ခ်င္းသည္ သူမရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္၊ ဂ်ီေမးလ္ အားလံုးကို သိေနခဲ့သည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ေရကန္အသင့္ ႀကာအသင့္ပါပဲ။ Valentine Day နီးလာၿပီ။ သူမလိပ္စာကို သိရမွ ၿဖစ္မည္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမႈၿဖင့္ သူမလိပ္စာေလးသိခြင့္ရခဲ့သည္။ သူတို႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းလွလွေလးေတြ ရွာရခက္ပါသည္။ ရန္ကုန္မွာေနေသာ သူမအတြက္ သူ႕လက္ေဆာင္ေတြက ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေနလိမ့္မည္။ သူမအတြက္ လက္ေဆာင္၀ယ္ၿပီးသည့္ ညမွာပဲ သူမဆီကုိ သူဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။ သူမသည္ သင္တန္းေတြ၊ အလုပ္ေတြႏွင့္ အခိ်န္ၿပည့္ မအားမလပ္ၿဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုညက သူမေၿခြေသာ ႀသ၀ါဒေတြ ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လိုက္ရသည္။ သူမစိတ္ထဲ သ႔ူကို အလုပ္ထဲမွာ အခက္အခဲရိွသၿဖင့္ သူမဆီ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ေနသည္ဟု ထင္ေနပံုပါပဲ။ ေနာက္ရက္မွာ အေ၀းေၿပးကားဂိတ္ကတစ္ဆင့္ သူမဆီ လက္ေဆာင္ပို႕ေပးခဲ့သည္။ သူမနဲ႕ ဆင္တူေသာက္ဖို႕၀ယ္လာခဲ့သည့္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုပါ ယူမထားေတာ့ဘဲ ထည့္ေပးလိုက္ၿဖစ္သည္။ သူမအတြက္က အၿဖဴေရာင္ခြက္ကေလး၊သူ႕အတြက္က အနက္ေရာင္ခြက္ေလးပါ။ ဆင္တူေလးမို႕ ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္း သတိရခ်င္ေနသည့္ စိတ္ၿဖင့္ သူ၀ယ္လာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူမသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေခ်ာကလက္ကေတာ့ လက္ေဆာင္ထဲမွာ မပါမၿဖစ္ေပါ့။ သူက ေခ်ာကလက္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ၿဖင့္ ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူမက ေခ်ာကလက္အရမ္းႀကိဳက္ပါသည္။ သူေပးေသာ ေခ်ာကလက္စားလိုက္လွ်င္ သူ႕ကို အလိုလို ခ်စ္ၿပီးသားၿဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ သူ႕အေတြးသည္ ကေလးဆန္ေပမယ့္ သူ႕အေတြးႏွင့္သူေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါသည္။

ေနာက္ရက္မွာ သူမဆီက လက္ေဆာင္ရေႀကာင္းဖုန္းဆက္လာသည္။ သူမ အသံေတြတုန္ရင္ေနသလိုပဲ။ သူမ ေပ်ာ္ေနတာလား။ သူမဆီေရးေပးလုိက္သည့္စာထဲမွာ သူ႕အတြက္၀ယ္ထားသည့္ခြက္ေလးအေႀကာင္းလည္းပါပါသည္။ သူမက ထိုခြက္ကေလးကို ၿပန္ပို႕ေပးခ်င္ေႀကာင္းေၿပာခဲ့သည္။ သူမကို အိမ္မွာတစ္ခြက္၊ရံုးမွာ တစ္ခြက္ထားဖို႕ေၿပာၿပီး ၿပန္မယူေတာ့ေႀကာင္းေၿပာလိုက္မိသည္။ ထိုညက မက္ေသာ သူ႕အိပ္မက္သည္ အရမ္းခ်ိဳၿမိန္ပါသည္။

သူ သူမအခ်စ္ကို ရေအာင္လုပ္လို႕မရဘူးလားလို႕ေမးႀကည့္ေတာ့ သူမက ႀကိဳးစားႀကည့္ေပ့ါတဲ့။ သိပ္ကို ေ၀းလြန္းတယ္၊ တစ္ေယာက္အေႀကာင္း တစ္ေယာက္လည္း မသိႀကဘူးေလဆိုသည့္ သူမရဲ႕ စကားအတြက္ သူ႕ရဲ႕ အေႀကာင္းေတြေၿပာၿပပါမည္။ ထိုအေႀကာင္းေတြကို သူက သူမနဲ႕ အတူတူထိုင္ၿပီး ေၿပာၿပခ်င္ေပမယ့္ သူ႕မွာ ထိုအခြင့္အေရးမရိွပါ။ ဖုန္းဆက္ၿပီးေၿပာၿပရေအာင္လည္း သူမက သင္တန္းေတြႏွင့္ မအားလပ္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းမွာ ဂ်ီေမးလ္ႏွင့္ ေၿပာၿပၿခင္းသာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္သည္။ သူမ ဖတ္ၿဖစ္မဖတ္ၿဖစ္ မေသခ်ာေပမယ့္ သူကေတာ့ ေၿပာၿပပါမည္။ သူနာက်င္လြန္းလို႕ ေမ့ထားသည့္ သူ႕ရဲ႕ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္အေႀကာင္း၊တစ္ခ်ိန္က သူ႕အနာဂတ္အေႀကာင္းေတြ၊ သူကေလးတုန္းက အေႀကာင္းေတြကို  ၿပန္တူးေဖာ္ၿပီး သူမကိုေၿပာၿပခဲ့ပါသည္။ သူ႕အတိတ္သည္ သူမအတြက္ ၿပန္လည္အသက္၀င္လာရေပမယ့္ သူမကို ေၿပာၿပေနတဲ့အခါမွာေတာ့ ဟိုအရင္လို မနာက်င္ေတာ့ပါ။ သူ႕အေႀကာင္းေတြကို လူခ်င္းေတြ႕ၿပီးေၿပာရင္း သူမၿပန္ေမးလာမည့္ ေမးခြန္းေတြကိုလည္း သူက စိတ္လိုလက္ရေၿဖႀကည့္ခ်င္သည္။ အခုေတာ့ သူ႕ပို႕ေသာ ေမးလ္ေတြဖတ္ၿဖစ္လား မဖတ္ၿဖစ္လားဆိုတာ သူ ေသခ်ာမသိပါ။ သူ႕အေႀကာင္းေတြကို သူမ သိေနၿပီလားဆိုတာလည္း သိပ္မေရရာပါ။

သူမကို ခ်စ္တယ္လို႕ ေၿပာၿပီးကတည္းက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္နည္းနည္းေ၀းကြာသြားသလို ခံစားရပါသည္။ သူမက္ေဆ့ခ်္ပို႕လွ်င္ အရင္က ၿပန္ပို႕တတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းသူမက ၿပန္မပို႕ေတာ့ပါ။ သူမစိတ္ကို သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသလား။ သူ႕မက္ေဆ့ခ်္ေတြ သူမဖတ္ရရဲ႕လား။ ဘာဆိုဘာမွ သူေသခ်ာမသိပါ။ သူကေတာ့ သူမဆီ မက္ေဆ့ခ်္မွန္မွန္ပို႕ၿဖစ္ေနပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ တဖက္သတ္ရူးသြပ္ေနသူသာၿဖစ္သည္။

သူ မႏၱေလးရံုးကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ သြားတုန္းကေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေလွ်ာက္လည္ရင္း သူမအတြက္ ေခ်ာကလက္၀ယ္ခဲ့သည္။ သူမဆီ လွမ္းဖုန္းဆက္ရင္း စကားေတြေၿပာၿဖစ္သည္။ ထိုညက သူမအသံေတြေတာ္ေတာ္ႀကည္လင္ေနပါသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးေနတာလား။ ဆိုင္ကယ္စီးရင္းဖုန္းမေၿပာရဘူး ေနာက္မွၿပန္ဆက္ဆိုသည့္ စကားက သူ႕ကို စိုးရိမ္ေနသည္ပဲ။ သူမက သူ႕အတြက္ စိုးရိမ္ေနသည္တဲ့။ ရံုးကို ၿပန္ေရာက္ေတာ့ သူမဆီ သူဖုန္းၿပန္ေခၚၿဖစ္သည္။ ထိုညက ရံုးေရွ႕မွာ ၿခင္ကိုက္ခံၿပီး သူမနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ႀကာဖုန္းေၿပာၿဖစ္သည္။ သူမကိုလည္း သူ ပိုပိုခ်စ္လာမိပါသည္။

မႏၱေလးကၿပန္ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ရံုးမွာ သူအၿမဲလိုလိုၿပံဳးေနတတ္ပါသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကေတာ့ သူ႕ကို ရူးေနၿပီဟု ထင္ခ်င္ထင္ပါလိမ့္မည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း သူမႏွင့္ေၿပာခဲ့သည့္ စကားေတြကို ၿပန္ၿပန္စဥ္းစားရင္း ခဏခဏၿပံဳးမိပါသည္။ သူမကို အရမ္းလြမ္းသည့္အခါ သူ႕ ကြန္ပ်ဴတာ Desktop ေပၚက သူမပံုကိုႀကည့္ၿပီး အလြမ္းေၿဖတတ္ေနပါၿပီ။

သူ႕ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ သူမဘာေႀကာင့္ စိုးမိုးေနသလဲဆိုသည့္ အခ်က္ကို သူသံုးသပ္ႀကည့္ပါသည္။ သူမသည္ သူ မသိသည့္ အလုပ္ေတြကို ေမးလွ်င္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းၿပတတ္သည္။ တစ္ခါတုန္းကေပါ့။ သူ႕တို႕ရံုးက အစ္မတစ္ေယာက္က ရံုးေၿပာင္းေတာ့မွာမို႕ သူ႕ကို ေငြကိုင္ခုိင္းသည္။ သူ ႕ အလုပ္က စာရင္းကိုင္ေလ။ ေငြကုိင္မွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ သူအားနာတတ္ပါသည္။ ၿပတ္ၿပတ္သားသား မၿငင္းရဲပါ။ သူ သူမႏွင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ထိုၿပႆနာအေႀကာင္းေၿပာၿဖစ္သည္။ သူမက မန္ေနဂ်ာကို ေငြကိုင္တစ္ေယာက္ခန္႕ေပးဖုိ႕ ေတာင္းဆိုႀကည့္ဖို႕ အႀကံၿပဳသည္။ ခက္တာက ဘယ္သူ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ သူသဲသဲကြဲကြဲ မသိပါ။ သူမက တၿခားသူလုပ္ခိုင္းတိုင္းလုပ္စရာလား၊ ဒါအားနာစရာမလုိဘူး ။ ၿပတ္ၿပတ္သားသားေၿပာလုိက္။ ေငြကိုင္လုပ္ေပးလို႕လဲ လစာ ပိုရမည္မဟုတ္ေႀကာင္း။ စာရင္းပဲကိုင္ရမည္ၿဖစ္ေႀကာင္း ေၿပာသည္။ သူမ အသံေတြက သူ႕ကို အားမလိုအားမရၿဖစ္ေနသည္ပဲ။ သူသာ သူမအနားမွရိွေနလွ်င္ သူမခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးႏွင့္ သူ႕ကို စိတ္မရွည္လြန္းလို႕ အားမရလြန္းလို႕ ကိုင္ေပါက္မည္လားေတာင္ မေၿပာတတ္ပါ။ တၿခားေသာ အခက္အခဲေတြကိုလည္း သူမက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းၿပတတ္ပါသည္။ ထိုအခ်က္ေတြကပဲ သူ႕ရဲ႕ မသိစိ္တ္ထဲ သူမေရာက္ေနခ့ဲတာ ရာႏႈန္းၿပည့္ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

သူ႕ရဲ႕ သူမအေပၚ ထားရိွတဲ့ အခ်စ္ကိုလည္း အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်င္ပါသည္။ သူ႕အခ်စ္သည္ ပူေလာင္မေနပါ။ Platonic Love တဏွာရာဂကင္းေသာ အခ်စ္ၿဖစ္ပါသည္။ တဏွာရာဂမကင္းေသာ ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို အေရာင္ႏွင့္ အနီေရာင္ဟု သတ္မွတ္မည္ဆိုပါစို႕။ သူ႕အခ်စ္သည္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာၿဖစ္သည္။ ရည္းစားခ်စ္ကို ဂဏန္းႏွင့္ ၁၅၀၀ ဟု သတ္မွတ္လွ်င္ သူ႕အခ်စ္ကို ၇၅၀ ဟုသာသတ္မွတ္ခ်င္ပါသည္။ ၁၅၀၀ အခ်စ္သည္ မုန္တိုင္းအဆင့္ဆိုပါက သူ႕ရဲ႕ ၇၅၀ အခ်စ္သည္ ေလၿပည္ေလညင္းေလးသာၿဖစ္ပါသည္။ သူမ ဆီကလည္း ထိုအခ်စ္မ်ိဳး သူလိုခ်င္တပ္မက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူသိပ္မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါ။ သူမဆီက ၿငိမ္းေအးေသာ အခ်စ္(၇၅၀)ကို သူ အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနမွန္း သူမ သိမည္ဆိုလွ်င္………………

ရစ္ပတ္ထားေသာ အၿဖဴေရာင္ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအရင္း တစ္ေယာက္မွ မရိွတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေဖာ္ဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ ‘Only Child’ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီး  ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းအၿဖစ္ အခုခ်ိန္ထိ ရပ္တည္ေနတုန္းေပါ့။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကိုယ္နဲ႕ အိုးမကြာ၊အိမ္မကြာ ကစားေပးမယ့္ အေဖာ္ဆိုတာ မရိွခဲ့ေတာ့ စာအုပ္ေတြသာ ကိုယ္နဲ႕ နပန္းလံုးစရာ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေရႊေသြးတို႕၊မိုးေသာက္ပန္းတို႕ဆိုတာ ကိုယ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဖတ္ခဲ့တာေတြေပ့ါ။ ေလးတန္း၊ငါးတန္းေလာက္မွာေတာ့ ေဖေဖဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြကို ဖတ္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႕ စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးကို လုိက္လိုက္သြားၿပီး ပံုၿပင္စာအုပ္ေတြ၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို  ငွားဖတ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႕ အၿမဲတမ္း ငွားၿဖစ္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကေတာ့ Cupid စာအုပ္ငွားဆိုင္ပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးကို ကိုယ္ကေလးဘ၀ကတည္းက သေဘာက်ခဲ့တာ။ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖလင္ဖံုး(သို႕) ဂ်ပ္ၿပားေတြနဲ႕သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဖံုးထားလို႕ စာအုပ္ေတြကို ႀကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္း သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနတာပါ။ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္၊ ပိတ္ခ်ိန္ကိုလည္း တိတိက်က် သတ္မွတ္ထားတာ စည္းကမ္းကို တန္ဖိုးထားလို႕ ထင္ပါရဲ႕။ စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးမွာ ငွားတဲ့သူေတြ အရမ္းေပါတယ္ေလ။ ကိုယ္သာ မံုရြာမွာ အၿမဲရိွေနၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ Cupid စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးမွာပဲ စာအုပ္ေတြကို အၿမဲတမ္း ငွားဖတ္ၿဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ကိုယ္ ခုႏွစ္တန္းစာေမးပြဲေၿဖၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေပါ့။ Cupid ကုိ စာအုပ္ငွားဖို႕ သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြဟာ ခါတိုင္းလို ကာတြန္းေတြ၊ပံုၿပင္ေတြထားတဲ့ စင္ဘက္မွာ မရိွခဲ့ဘူး။ လူႀကီးသူေကာင္းေတြဖတ္ႀကတဲ့ စင္ဘက္ကိုေရာက္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီေန႕က ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ စာအုပ္ကို ငွားခဲ့တယ္။(စာအုပ္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။) ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ စာအုပ္ဟာ အရမ္းၿမင့္ေနတာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ငွားလာတဲ့ စာအုပ္ကို ႀကည့္ၿပီး ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလို႕ အေၿပာခံခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဂုဏ္ေတြယူလို႕ေပါ့။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာေတာ့ ကိုယ္စုထားတဲ့ မုန္႕ဖိုးေလးနဲ႕ ဆရာေကာင္းသန္႕ရဲ႕ သမီးေလးဖတ္ဖို႕ အမွတ္ ၁၊၂ ကို ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေကာင္းသန္႕ရဲ႕ စာေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြကို တက္ႀကြေစခဲ့တယ္။ သမီးေလးဖတ္ဖို႕ အမွတ္ ၂ စာမ်က္ႏွာ ၆ မွာ Only One But Lion (တစ္ေကာင္းတည္း ဒါေပမယ့္ ၿခေသၤ့) ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အထိမိဆံုးပါပဲ။ ေမာင္ႏွမအရင္း မရိွလုိ႕ အားငယ္မိတဲ့ အခါတိုင္း ‘တစ္ေကာင္တည္း ဒါေပမယ့္ ၿခေသၤ့’ ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ကိုယ့္ကို အားေတြၿဖစ္ေစခဲ့တယ္။ Only Child ေတြရဲ႕  အားနည္းခ်က္က တစ္ခါတစ္ရံ အထီးက်န္တတ္တယ္။ ၀မ္းနည္းတတ္တယ္။ ကိုယ္စိတ္ဓာတ္က် အားငယ္ေနခ်ိန္မွာ စာေကာင္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္ထိပ္ေရာက္သြားသလို ၿမင့္တက္သြားေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလိုအခိ်န္မွာ အားငယ္စိတ္ဆိုတာလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာလည္း မရိွေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုႀကည္မႈအၿပည့္ရိွလာတယ္။ဒါ့ေႀကာင့္မို႕ စာအုပ္ေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ၊ ကိုယ္ယံုႀကည္ရတဲ့သူ၊ ကိုယ့္ကို ယံုႀကည္မႈေပးတဲ့သူပါပဲ။ အခုထိလည္း ကိုယ္စိတ္ဓာတ္က်၊စိတ္ပင္ပန္းေနရင္ စာအုပ္ဆိုင္သြားၿပီး ကုိယ့္မွာရိွတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္၀ယ္ဖတ္လိုက္တာပဲေလ။ ကိုယ့္ဗီရိုေလးလည္း စာအုပ္ေတြနဲ႕ ၿပည့္ႏွက္ေနေတာ့တယ္။

ကိုယ္ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္မွာ သက္ရိွသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ကိုယ္အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရိွခဲ့သလို ကုိယ့္ကို ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္ ကိုယ့္မွာ စားအတူ ၊ လာအတူ၊သြားအတူ သူငယ္ခ်င္းေတာ့မရိွခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို အခုထိ ေတာင့္တေနဆဲပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ထားခဲ့တာ။ အဲဒီအေတြးဟာ မွားယြင္းေနမွန္း အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ရစ္ပတ္လိုက္မွပဲ သိလိုက္ရတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေလးရဲ႕ နာမည္က ေအးၿမတ္မြန္ေလ။ မြန္မြန္နဲ႕ GCCE တက္မွ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းခဲ့တာ GCCE Second  Term ေၿဖၿပီးကတည္းကပါ။ မြန္မြန္နဲ႕ ေတြ႕စက သိပ္မရင္းႏီွးခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုပဲ ရင္းႏွီးခဲ့ႀကတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ခင္မင္ႀကတယ္ဆုိရာမွာ အေႀကာင္းၿပခ်က္ေတြ ရိွဖို႕လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေႀကာင္းၿပခ်က္ေတြမရိွဘဲ ၿဖဴစင္စြာ ခင္မင္ခဲ့ႀကတာပါ။ မြန္မြန္က ဂ်ပန္ဘာသာကို အရမ္း၀ါသနာပါတဲ့သူပါ။ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး လိုင္းေတြမက်ခင္မွာ အားေနလို႕ GCCE တက္ခဲ့တာေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္မွာတက္ခြင့္ရခ်င္လားလို႕ မြန္႕မြန္႕ကိုေမးေတာ့ “တက္လည္း တက္ခ်င္တယ္။ မတက္လည္း မတက္ခ်င္ဘူး” တဲ့ေလ။ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ မြန္႕မြန္႕ကို GCCE ကေန GCC ကို တက္ခြင့္ရရင္ တက္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။ Second Term ေၿဖၿပီးေတာ့ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဂ်ပန္ဘာသာကို မႏၱေလးႏိုင္ငံၿခားဘာသာ တကၠသိုလ္မွာ သြားတက္ခဲ့တယ္။ GCCE ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ၀မ္းသာအားရၿဖစ္လို႕။ ဒါေပမယ့္ မြန္မြန္ကေတာ့ ဂ်ပန္ဘာသာကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ေလ။ သူမ ကြန္ပ်ဴတာကို မတက္ေလာက္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ။ ကိုယ့္အေနနဲ႕ သူမကို ကြန္ပ်ဴတာတက္ဖို႕ တိုက္တြန္းခဲ့ေပမယ့္ မြန္မြန္႕ရဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ခုိင္မာေနခဲ့တယ္။ မြန္မြန္႕ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ မြန္မြန္႕ေနရာမွာ ကိုယ္သာဆို အဲဒီလို ၿပတ္ၿပတ္သားသား ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႕ေလ။ အခုဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သိပ္မေတြ႕ၿဖစ္ႀကေတာ့ပါဘူး။စာခ်င္းပဲ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ၀မ္းသာစရာ၊၀မ္းနည္းစရာ စတဲ့အေႀကာင္းအရာေတြကို စာနဲ႕ေရးၿပီး ရင္ဖြင့္ရတာကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ခရစၥမတ္ေန႕၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေန႕နဲ႕  ေမြးေန႕ေတြမွာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေတြ အၿပန္အလွန္ပို႕ႀကတယ္။ လက္ေဆာင္ဆိုတာ တန္ဖိုးနည္းတာ၊ မ်ားတာနဲ႕ မဆိုင္ဘဲ ေပးသူရဲ႕ သတိတရ ရိွေနမႈေတြနဲ႕သာ ဆိုင္တယ္လို႕ ကိုယ္တို႕ ယံုႀကည္ထားႀကတယ္။ တန္ဖိုးေတြပါလာရင္ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ခင္မင္မႈေတြ အေရာင္ေၿပာင္းသြားႏိုင္တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႕ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္ႀကေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ နားလည္ေပးႏိုင္တယ္။ ယံုႀကည္ႏိုင္တယ္။ သတိတရ ရိွေနမႈေတြေႀကာင့္ပါ ကိုယ္တို႕ႀကားက သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုခိုင္ၿမဲလာရတယ္။ ခင္မင္မႈကို ခင္မင္မႈနဲ႕ ရင္းၿပီးမွပဲ ရတယ္ဆိုတာ အရမ္းမွန္တာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမွားလည္း ကိုယ့္မွာ မရိွေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္အၿဖဴေရာင္သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက်န္ပါေသးတယ္။ (၁၀)တန္းေၿဖၿပီးေတာ့ Light,Best,Top,For All စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ ၀ယ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ သူ႕နာမည္ေတြ႕လို႕ မိတ္ဆက္စာ စေရးခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ မႏုိႏိုပဲေပါ့။ မႏိုဆီက ၿပန္စာမွာ ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ဖို႕ လက္တြန္႕မေနသင့္ေႀကာင္း ဆံုးမထားတယ္။ အႀကံေပးထားတယ္။ မႏိုေႀကာင့္ပဲ For All မွာ ၀င္ၿပိဳင္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ကေန ၿမန္မာလို ဘာသာၿပန္ရတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ေလးလည္း လက္ေရြးစင္ စာရင္းထဲမွာ ပါခဲ့တယ္။ မႏိုက ကိုယ့္နာမည္ေတြ႕ၿပီး စာထပ္ေရးလာတယ္။ အခုအခိ်န္မွာ မႏိုနဲ႕ စာအဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနေပမယ့္ မႏိုကို သတိရမိပါတယ္။ Chicken Soup For The Soul ထဲက စာေတြဘာသာၿပန္ၿပီး Best ကိုလစဥ္လိုလို ေပးပို႕ၿဖစ္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးရိွပါၿပီ။ ေရြးခ်ယ္ခံရတာ ႏွစ္ပုဒ္ပဲ ရိွေသးေပမယ့္ အားမေလွ်ာ့ပါဘူး။ ဆက္ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ Teen ရဲ႕ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း ပထမဆုရခဲ့အတြက္ အရမ္းႀကည္ႏူးမိပါတယ္။ အားေပးတုိက္တြန္းခဲ့တဲ့ မႏိုကို ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚကေန အရမ္းေက်းဇူးတင္ေႀကာင္း ေၿပာခ်င္ပါတယ္။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ သက္မဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္းလည္း ရိွတယ္။ သက္ရိွ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းလည္းရိွတယ္။ Pen Friend အစ္မတစ္ေယာက္လည္း ရထားေသးတယ္။ ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြဟာ တစ္သက္တာ သတိရစရာေတြပါ။ ကိုယ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္။ ၿမတ္ႏိုးတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ကိုယ္ထာ၀ရသတိရတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း သတိရႀကမယ္ဆိုရင္ၿဖင့္…………

No.24 October,2004 ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္း ေရးႀကည့္ပါက႑

(ဒီစာမူေလးက စာေရးသူဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက ဖူးငံုမွာပါခဲ့တဲ့ စာမူေလးပါ။ အခုေတာ့လည္း စာေရးသူကို အၿမဲ ရစ္ပတ္ထားႏိုင္တဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးကေတာ့ စာအုပ္ေတြပါ။ ေ၀းကြာသြားလို႕ ေၿပေလ်ာ့သြားတဲ့ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ရိွသလို အသစ္အသစ္ရစ္ပတ္လာတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြလည္း မ်ားလာပါၿပီ။ စာေရးသူကေတာ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ငံ့လင့္ေနတုန္းပါပဲ။)