ရစ္ပတ္ထားေသာ အၿဖဴေရာင္ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအရင္း တစ္ေယာက္မွ မရိွတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေဖာ္ဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ ‘Only Child’ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီး  ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းအၿဖစ္ အခုခ်ိန္ထိ ရပ္တည္ေနတုန္းေပါ့။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကိုယ္နဲ႕ အိုးမကြာ၊အိမ္မကြာ ကစားေပးမယ့္ အေဖာ္ဆိုတာ မရိွခဲ့ေတာ့ စာအုပ္ေတြသာ ကိုယ္နဲ႕ နပန္းလံုးစရာ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေရႊေသြးတို႕၊မိုးေသာက္ပန္းတို႕ဆိုတာ ကိုယ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဖတ္ခဲ့တာေတြေပ့ါ။ ေလးတန္း၊ငါးတန္းေလာက္မွာေတာ့ ေဖေဖဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြကို ဖတ္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႕ စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးကို လုိက္လိုက္သြားၿပီး ပံုၿပင္စာအုပ္ေတြ၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို  ငွားဖတ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႕ အၿမဲတမ္း ငွားၿဖစ္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကေတာ့ Cupid စာအုပ္ငွားဆိုင္ပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးကို ကိုယ္ကေလးဘ၀ကတည္းက သေဘာက်ခဲ့တာ။ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖလင္ဖံုး(သို႕) ဂ်ပ္ၿပားေတြနဲ႕သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဖံုးထားလို႕ စာအုပ္ေတြကို ႀကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္း သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနတာပါ။ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္၊ ပိတ္ခ်ိန္ကိုလည္း တိတိက်က် သတ္မွတ္ထားတာ စည္းကမ္းကို တန္ဖိုးထားလို႕ ထင္ပါရဲ႕။ စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးမွာ ငွားတဲ့သူေတြ အရမ္းေပါတယ္ေလ။ ကိုယ္သာ မံုရြာမွာ အၿမဲရိွေနၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ Cupid စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးမွာပဲ စာအုပ္ေတြကို အၿမဲတမ္း ငွားဖတ္ၿဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ကိုယ္ ခုႏွစ္တန္းစာေမးပြဲေၿဖၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေပါ့။ Cupid ကုိ စာအုပ္ငွားဖို႕ သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြဟာ ခါတိုင္းလို ကာတြန္းေတြ၊ပံုၿပင္ေတြထားတဲ့ စင္ဘက္မွာ မရိွခဲ့ဘူး။ လူႀကီးသူေကာင္းေတြဖတ္ႀကတဲ့ စင္ဘက္ကိုေရာက္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီေန႕က ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ စာအုပ္ကို ငွားခဲ့တယ္။(စာအုပ္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။) ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ စာအုပ္ဟာ အရမ္းၿမင့္ေနတာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ငွားလာတဲ့ စာအုပ္ကို ႀကည့္ၿပီး ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလို႕ အေၿပာခံခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဂုဏ္ေတြယူလို႕ေပါ့။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာေတာ့ ကိုယ္စုထားတဲ့ မုန္႕ဖိုးေလးနဲ႕ ဆရာေကာင္းသန္႕ရဲ႕ သမီးေလးဖတ္ဖို႕ အမွတ္ ၁၊၂ ကို ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေကာင္းသန္႕ရဲ႕ စာေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြကို တက္ႀကြေစခဲ့တယ္။ သမီးေလးဖတ္ဖို႕ အမွတ္ ၂ စာမ်က္ႏွာ ၆ မွာ Only One But Lion (တစ္ေကာင္းတည္း ဒါေပမယ့္ ၿခေသၤ့) ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အထိမိဆံုးပါပဲ။ ေမာင္ႏွမအရင္း မရိွလုိ႕ အားငယ္မိတဲ့ အခါတိုင္း ‘တစ္ေကာင္တည္း ဒါေပမယ့္ ၿခေသၤ့’ ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ကိုယ့္ကို အားေတြၿဖစ္ေစခဲ့တယ္။ Only Child ေတြရဲ႕  အားနည္းခ်က္က တစ္ခါတစ္ရံ အထီးက်န္တတ္တယ္။ ၀မ္းနည္းတတ္တယ္။ ကိုယ္စိတ္ဓာတ္က် အားငယ္ေနခ်ိန္မွာ စာေကာင္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္ထိပ္ေရာက္သြားသလို ၿမင့္တက္သြားေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလိုအခိ်န္မွာ အားငယ္စိတ္ဆိုတာလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာလည္း မရိွေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုႀကည္မႈအၿပည့္ရိွလာတယ္။ဒါ့ေႀကာင့္မို႕ စာအုပ္ေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ၊ ကိုယ္ယံုႀကည္ရတဲ့သူ၊ ကိုယ့္ကို ယံုႀကည္မႈေပးတဲ့သူပါပဲ။ အခုထိလည္း ကိုယ္စိတ္ဓာတ္က်၊စိတ္ပင္ပန္းေနရင္ စာအုပ္ဆိုင္သြားၿပီး ကုိယ့္မွာရိွတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္၀ယ္ဖတ္လိုက္တာပဲေလ။ ကိုယ့္ဗီရိုေလးလည္း စာအုပ္ေတြနဲ႕ ၿပည့္ႏွက္ေနေတာ့တယ္။

ကိုယ္ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္မွာ သက္ရိွသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ကိုယ္အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရိွခဲ့သလို ကုိယ့္ကို ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္ ကိုယ့္မွာ စားအတူ ၊ လာအတူ၊သြားအတူ သူငယ္ခ်င္းေတာ့မရိွခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို အခုထိ ေတာင့္တေနဆဲပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ထားခဲ့တာ။ အဲဒီအေတြးဟာ မွားယြင္းေနမွန္း အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ရစ္ပတ္လိုက္မွပဲ သိလိုက္ရတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေလးရဲ႕ နာမည္က ေအးၿမတ္မြန္ေလ။ မြန္မြန္နဲ႕ GCCE တက္မွ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းခဲ့တာ GCCE Second  Term ေၿဖၿပီးကတည္းကပါ။ မြန္မြန္နဲ႕ ေတြ႕စက သိပ္မရင္းႏီွးခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုပဲ ရင္းႏွီးခဲ့ႀကတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ခင္မင္ႀကတယ္ဆုိရာမွာ အေႀကာင္းၿပခ်က္ေတြ ရိွဖို႕လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေႀကာင္းၿပခ်က္ေတြမရိွဘဲ ၿဖဴစင္စြာ ခင္မင္ခဲ့ႀကတာပါ။ မြန္မြန္က ဂ်ပန္ဘာသာကို အရမ္း၀ါသနာပါတဲ့သူပါ။ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး လိုင္းေတြမက်ခင္မွာ အားေနလို႕ GCCE တက္ခဲ့တာေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္မွာတက္ခြင့္ရခ်င္လားလို႕ မြန္႕မြန္႕ကိုေမးေတာ့ “တက္လည္း တက္ခ်င္တယ္။ မတက္လည္း မတက္ခ်င္ဘူး” တဲ့ေလ။ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ မြန္႕မြန္႕ကို GCCE ကေန GCC ကို တက္ခြင့္ရရင္ တက္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။ Second Term ေၿဖၿပီးေတာ့ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဂ်ပန္ဘာသာကို မႏၱေလးႏိုင္ငံၿခားဘာသာ တကၠသိုလ္မွာ သြားတက္ခဲ့တယ္။ GCCE ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ၀မ္းသာအားရၿဖစ္လို႕။ ဒါေပမယ့္ မြန္မြန္ကေတာ့ ဂ်ပန္ဘာသာကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ေလ။ သူမ ကြန္ပ်ဴတာကို မတက္ေလာက္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ။ ကိုယ့္အေနနဲ႕ သူမကို ကြန္ပ်ဴတာတက္ဖို႕ တိုက္တြန္းခဲ့ေပမယ့္ မြန္မြန္႕ရဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ခုိင္မာေနခဲ့တယ္။ မြန္မြန္႕ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ မြန္မြန္႕ေနရာမွာ ကိုယ္သာဆို အဲဒီလို ၿပတ္ၿပတ္သားသား ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႕ေလ။ အခုဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သိပ္မေတြ႕ၿဖစ္ႀကေတာ့ပါဘူး။စာခ်င္းပဲ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ၀မ္းသာစရာ၊၀မ္းနည္းစရာ စတဲ့အေႀကာင္းအရာေတြကို စာနဲ႕ေရးၿပီး ရင္ဖြင့္ရတာကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ခရစၥမတ္ေန႕၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေန႕နဲ႕  ေမြးေန႕ေတြမွာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေတြ အၿပန္အလွန္ပို႕ႀကတယ္။ လက္ေဆာင္ဆိုတာ တန္ဖိုးနည္းတာ၊ မ်ားတာနဲ႕ မဆိုင္ဘဲ ေပးသူရဲ႕ သတိတရ ရိွေနမႈေတြနဲ႕သာ ဆိုင္တယ္လို႕ ကိုယ္တို႕ ယံုႀကည္ထားႀကတယ္။ တန္ဖိုးေတြပါလာရင္ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ခင္မင္မႈေတြ အေရာင္ေၿပာင္းသြားႏိုင္တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႕ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္ႀကေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ နားလည္ေပးႏိုင္တယ္။ ယံုႀကည္ႏိုင္တယ္။ သတိတရ ရိွေနမႈေတြေႀကာင့္ပါ ကိုယ္တို႕ႀကားက သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုခိုင္ၿမဲလာရတယ္။ ခင္မင္မႈကို ခင္မင္မႈနဲ႕ ရင္းၿပီးမွပဲ ရတယ္ဆိုတာ အရမ္းမွန္တာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမွားလည္း ကိုယ့္မွာ မရိွေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္အၿဖဴေရာင္သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက်န္ပါေသးတယ္။ (၁၀)တန္းေၿဖၿပီးေတာ့ Light,Best,Top,For All စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ ၀ယ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ သူ႕နာမည္ေတြ႕လို႕ မိတ္ဆက္စာ စေရးခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ မႏုိႏိုပဲေပါ့။ မႏိုဆီက ၿပန္စာမွာ ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ဖို႕ လက္တြန္႕မေနသင့္ေႀကာင္း ဆံုးမထားတယ္။ အႀကံေပးထားတယ္။ မႏိုေႀကာင့္ပဲ For All မွာ ၀င္ၿပိဳင္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ကေန ၿမန္မာလို ဘာသာၿပန္ရတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ေလးလည္း လက္ေရြးစင္ စာရင္းထဲမွာ ပါခဲ့တယ္။ မႏိုက ကိုယ့္နာမည္ေတြ႕ၿပီး စာထပ္ေရးလာတယ္။ အခုအခိ်န္မွာ မႏိုနဲ႕ စာအဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနေပမယ့္ မႏိုကို သတိရမိပါတယ္။ Chicken Soup For The Soul ထဲက စာေတြဘာသာၿပန္ၿပီး Best ကိုလစဥ္လိုလို ေပးပို႕ၿဖစ္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးရိွပါၿပီ။ ေရြးခ်ယ္ခံရတာ ႏွစ္ပုဒ္ပဲ ရိွေသးေပမယ့္ အားမေလွ်ာ့ပါဘူး။ ဆက္ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ Teen ရဲ႕ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း ပထမဆုရခဲ့အတြက္ အရမ္းႀကည္ႏူးမိပါတယ္။ အားေပးတုိက္တြန္းခဲ့တဲ့ မႏိုကို ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚကေန အရမ္းေက်းဇူးတင္ေႀကာင္း ေၿပာခ်င္ပါတယ္။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ သက္မဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္းလည္း ရိွတယ္။ သက္ရိွ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းလည္းရိွတယ္။ Pen Friend အစ္မတစ္ေယာက္လည္း ရထားေသးတယ္။ ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြဟာ တစ္သက္တာ သတိရစရာေတြပါ။ ကိုယ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္။ ၿမတ္ႏိုးတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ကိုယ္ထာ၀ရသတိရတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း သတိရႀကမယ္ဆိုရင္ၿဖင့္…………

No.24 October,2004 ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္း ေရးႀကည့္ပါက႑

(ဒီစာမူေလးက စာေရးသူဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက ဖူးငံုမွာပါခဲ့တဲ့ စာမူေလးပါ။ အခုေတာ့လည္း စာေရးသူကို အၿမဲ ရစ္ပတ္ထားႏိုင္တဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးကေတာ့ စာအုပ္ေတြပါ။ ေ၀းကြာသြားလို႕ ေၿပေလ်ာ့သြားတဲ့ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ရိွသလို အသစ္အသစ္ရစ္ပတ္လာတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြလည္း မ်ားလာပါၿပီ။ စာေရးသူကေတာ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ငံ့လင့္ေနတုန္းပါပဲ။)