ေရာက္တတ္ရာရာ(၂)

အင္း ဦးစီးအရာရိွဇာတ္လမ္းေလး ၿငိမ္သြားၿပီဆိုၿပီး အေတြးေလးနဲ႕ ႀကည္ႏူးတုန္းရိွေသး…. ကံႀကမၼာက စာေရးသူကို မ်က္ႏွာသာမေပးေခ်။ အရာရိွစာေမးပြဲေၿဖၿပီး တစ္လေက်ာ္ႀကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေပ့ါ… ည(၈) နာရီခြဲေလာက္မွာ အဖိုးအိမ္က ဖုန္းကို စာေရးသူနဲ႕ ဖုန္းေၿပာခ်င္လို႕ဆိုၿပီး ဖုန္းလာပါသည္။ “ဟာငါ့ဖုန္းလွမ္းမဆက္ဘဲ။” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲနည္းနည္းခ်ဥ္သြားသည္။ စာေရးသူတို႕အိမ္ႏွင့္ အဖိုးအိမ္က နည္းနည္းလွမ္းပါသည္။ “ၿမန္ၿမန္လုပ္။ဆိုင္ကယ္ေပၚ ၿမန္ၿမန္တက္။ ဟိုဘက္က ကိုင္ထားမွာတဲ့။” ဆိုၿပီး အသိတစ္ေယာက္က လာေခၚပါသည္။ “ဘယ္က ဖုန္းလဲ။” “ဘ႑ာေရး ၀န္ႀကီးဌာနကလို႕ေၿပာတာပဲ။ဦးစီးကိစၥထင္တယ္။” “ဘာ။” စာေရးသူစိတ္ထဲ လန္႕တန္႕တန္႕ ၿဖစ္သြားသည္။ ဘုရား … ဘုရား။ ငါ ရထား(၇)စီးပဲ ရိွတယ္ေၿဖခဲ့လို႕ အၿပစ္ေပးမလို႕လားေပါ့။ ထံုးစံ။ ထံုးစံမွမရိွတာပဲ။ ၀န္ႀကီးဌာနဘက္က စဆက္တယ္ဆိုတာ။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ လိုက္သြားရပါသည္။ ဟိုဘက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဇြဲေကာင္းပါသည္။ ဖုန္းကို ကိုင္ထားဆဲပါ။ “ဟယ္လို.. အမိန္႕ရိွပါ။ ဘာကိစၥရိွလို႕ပါလဲရွင္။” လို႕ စာေရးသူက စေၿပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္က “ဟုတ္ကဲ့။ ရသံုးမွန္းေၿခ ဒုဦးစီးမွဴးရာထူးအတြက္ ညီမေလးကို လ်ာထားပါတယ္။” တဲ့။ “လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ အေႀကာင္းၿပန္ေပးပါ။” တဲ့။ ဒါနဲ႕ စာေရးသူလည္း ဘယ္ကဆက္တာလဲေမးလိုက္ေတာ့ ရံုးအမွတ္္(၁၇) ကပါတဲ့။ ဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ ဒီဘက္မွာၿမင္ေနရပါသည္။ စာေရးသူကလည္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လ်ာထားသလဲ ေမးႀကည့္ေတာ့ အဲဒါလ်ိွဳ႕၀ွက္ခ်က္ပါတဲ့။ ဒုဦးစီးမွဴးလစာက ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ေၿခာက္ေသာင္းခြဲတဲ့။ “ဟင္ငါ့အေဖ ေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးေလာက္ေတာင္မရိွဘူး။” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ေၿပာေနမိသည္။ ဒုဦးစီးမွဴးႏွစ္ႏွစ္လုပ္ၿပီးရင္ ဦးစီးအရာရိွတန္းၿဖစ္မွာတဲ့။ စဥ္းစားခ်ိန္ႏွစ္ရက္ေပးမယ္တဲ့။  အဲဒါေတြ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေၿပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။

ၿပႆနာက ထိုမွ စတင္ပါသည္။ ထိုအေႀကာင္းသည္ စာေရးသူတို႕ အမ်ိဳးေတြႀကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕လို႕သြားသည္။ေမေမတို႕ကို ၿပန္ေၿပာၿပေတာ့ ဒုဦးစီးမွဴးပဲဆိုသည့္အတြက္ အင္တင္တင္လုပ္ေနပါသည္။ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္က စကမ္းလွမ္းတာေလးကိုလည္း ဂုဏ္ယူေနႀကပံုပါပဲ။ (အဲဒီ ဂုဏ္ကို ေတာ္ေတာ္အၿမင္ကပ္ပါသည္။)

ေနာက္တစ္ရက္မွာ စာေရးသူ လက္ကုိင္ဖုန္းကို ထိုဖုန္းနံပါတ္က ဆက္လာခဲ့သည္။ “ဆံုးၿဖတ္ၿပီးၿပီလား။” တဲ့။ “အစ္မရယ္ ေဖေဖတို႕နဲ႕ တိုင္ပင္ေနတုန္းပါ။” လို႕ ေၿပာလိုက္ရသည္။ ဆံုးၿဖတ္ၿပီးရင္ ၿပန္အေႀကာင္းႀကားေပးပါ့မယ္ လို႕ ေၿပာလိုက္ရသည္။ ဟိုဘက္ကလည္း လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ ၿမန္ၿမန္သိခ်င္ႀကသည္။ ထို(၄၈)နာရီသည္ စာေရးသူအတြက္ ခက္ခဲႀကမ္းတမ္းလွ၏။

သူငယ္ခ်င္းဦးစီးအရာရိွေတြက “နင္ ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္။ နင္နဲ႕ Level တူတဲ့သူေတြက နင့္အထက္အရာရိွၿဖစ္ၿပီး နင္က ဒုဦးစီးမွဴးဆို နင္အႏွိမ္ခံရမယ္။” တဲ့။ စာေရးသူအေဖမိတ္ေဆြေတြက “ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မ်ားသည္းခံလိုက္ေပ့ါ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿပီးရင္ အရာရိွတန္းၿဖစ္မွာပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရံုးမွာ လုပ္ရမွာ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ရိွလိုက္သလဲ။” တဲ့။ ထုိ ေတာင္ႏွင့္ေၿမာက္ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ အႀကံေပးခ်က္ေတြႀကား စာေရးသူ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ရသည္။ (၄၈)နာရီၿပည့္ေတာ့ ဟိုဘက္ကို အေႀကာင္းၿပန္လိုက္သည္။ “ဟုတ္က့ဲ။ လုပ္ပါ့မယ္ေပါ့။” ဘယ္ေတာ့စလုပ္ရမွာလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ “ ဟုတ္ကဲ့ လူႀကီးကို အေႀကာင္းႀကားၿပီးရင္ ၿပန္ဖုန္းဆက္ေပးပါ့မယ္။” တဲ့။ ကဲေကာင္းေရာ။

ထိုေန႕မွစ၍ ေမေမသည္ ဗူးႀကီးဗူးငယ္က အစ စာေရးသူသြားရင္ အေႀကာ္အေလွာ္ေတြထည့္ေပးဖို႕ စစုပါေတာ့သည္။ စာေရးသူ ထိုကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္ၿခင္းမွာ ေမေမ့ေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။ ေမေမသည္ သူ႕တုန္းက မၿဖစ္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ကို စာေရးသူဆီမွာ ပံုေဖာ္၏။ ဟုိပစၥည္းေလးလည္း သမီးသြားရင္ ယူသြားဖို႕။ ဒီပစၥည္းေလးသံုးမယ္ႀကံလိုက္ရင္ ေနၿပည္ေတာ္ေရာက္မွ သံုးပါ သမီးရယ္တဲ့။ အစိုးရအလုပ္အေပၚ ေမေမရဲ႕ ရုးသြပ္မႈကို အံံ့ႀသရပါ၏။

စာေရးသူ အေဒၚေတြကလည္း ေမေမနဲ႕ အင္မတန္ တက္ညီလက္ညီ ရိွလွ၏။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ရံုးအမွတ္(၁၇) ကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေမး၏။ ဒီႀကားထဲမွာ စာေရးသူလုပ္ေနေသာ အလုပ္ကေန ထြက္လိုက္သည္။ ဟုိဘက္က ေခၚရင္ ခ်က္ခ်င္းသြားလို႕ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ အလုပ္လက္မဲ့ၿဖစ္သြားေသာ စာေရးသူသည္ ေနၿပည္ေတာ္က လွမ္းေခၚမည့္အခိ်န္ကို လည္တဆန္႕ဆန္႕ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရပါသည္။

အလုပ္ထြက္ၿပီး တစ္လနီးပါးႀကာသည္အထိ ဘာသတင္းမွ မႀကားပါ။ ထိုေန႕ကေတာ့ ေမေမႏွင့္ အေဒၚ ဖုန္းဆက္ၿပီး မ်က္ႏွာမေကာင္းၿဖစ္ေနႀကသည္။ “ဘာတဲ့လဲ။” လို႕ေမးႀကည့္ေတာ့ “ဟိုဘက္က တၿခားအလုပ္ရိွရင္ လုပ္လိုက္ပါေတာ့။ဒီဘက္က စီမံခ်က္ပ်က္သြားၿပီ။” တဲ့။ စာေရးသူကေတာ့ ဘာမွ မၿဖစ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမေမကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားပါသည္။

စကားေတြက လြယ္လိုက္ႀကတာေနာ္။ တစ္ဖက္လူရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို နည္းနည္းမွ ထည့္စဥ္းစား မေပးခဲ့ႀကပါလား။ စာေရးသူ ၀မ္းမနည္းတာအမွန္ပါ။ စာေရးသူဘ၀က တစ္စံုတစ္ရာ ဆံုးရံႈးၿပီးရင္ ထို႕ထက္ပိုေကာင္းေသာအရာ အၿမဲ ပိုင္ဆိုင္ရတတ္ပါသည္။ ယခုခ်ိန္မွာ ထိုဒုဦးစီးမွဴးရာထူးႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ၿပီး အခိုက္အတန္႕ အလုပ္လက္မဲ့ၿဖစ္ခဲ့ရေသာ စာေရးသူသည္ လစာပိုေကာင္းေသာ တက္လမ္းရိွေသာ အလုပ္တစ္ခု လက္၀ယ္ပိုင္ထားၿပီး ၿဖစ္သည္။

ထိုေန႕မွစ၍ ေမေမသည္ အစိုးရအလုပ္က ဂုဏ္ရိွတယ္ဆိုေသာ စကားကို မဆိုေတာ့ၿပီ။ သတင္းစာထဲမွာ ဦးစီးအရာရိွ ေခၚေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း လ်စ္လ်ွဴရႈတတ္ေနၿပီ။

ရံုးအမွတ္(၁၇)မွ အမည္မသိေသာ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေမေမ့စိတ္ကို နာက်င္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ စာေရးသူသည္ အစိုးရအလုပ္ကို ဘ၀တစ္သက္တာ ဘုိင့္ဘိုင့္လုပ္လိုက္ပါေႀကာင္း ဤစာမ်က္ႏွာေပၚက ေႀကၿငာလိုက္ပါရေစ….