သတင္း

စာေရးသူရဲ႕အခုလက္ရိွဘေလာ့ဂ္သည္ (၆.၇.၂၀၁၂) ကခဏေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ စာေရးသူေနာက္ထပ္ဘေလာ့ထပ္လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအသစ္လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာပဲ ပို႕စ္အသစ္ေတြတင္ၿဖစ္ပါေႀကာင္း သတင္းေပးခ်င္ပါသည္။ စာေရးသူရဲ႕ေနာက္ထပ္ဘေလာ့ဂ္ေလးက ဒီမွာပါ။

ေရာက္တတ္ရာရာ(၃)

ညက အိပ္မက္ထဲမွာ စာေရးသူ အေႀကာ္ေတြ အားရပါးရ စားေနခဲ့သည္။ ခရမ္းသီးေႀကာ္၊ဗူးသီးေႀကာ္၊ဗယာေႀကာ္။ အေႀကာ္ေတြကို စံုလို႕။ အခ်ဥ္ကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ဒါေပမယ့္ စားရတာက အိပ္မက္ထဲမွာ ၿဖစ္သည္။ စာေရးသူ အေႀကာ္မစားရတာ ငါးရက္ေလာက္ရိွၿပီ။ စားခ်င္ရင္ ၀ယ္စားေပ့ါလို႕ မေၿပာႀကနဲ႕ေနာ္။ ဘာ့ေႀကာင့္၀ယ္မစားတာလဲဆိုေတာ့

ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္ရေသာ သတင္းေတြက မေကာင္း။ (၂၃.၆.၂၀၁၂) ထုတ္ Voice ဂ်ာနယ္ထဲမွာ မႏၱေလးက တရုတ္ကုန္သည္က တရုတ္ၿပည္က စားသံုးရန္မသင့္ေသာ ဆီေတြကို တင္သြင္းလာသည္ဟု ဖတ္လိုက္ရသည္။ ထိုဆီသည္ ေၿမာင္းထဲက ဆီေတြကို ၿပန္လည္သန္႕စင္ၿပီး အနံ႕ထည့္ထားၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထိုတရုတ္ကုန္သည္ကပဲ ေစ်းကြက္ထဲက ေၿမပဲဆံေတြကို ေစ်းၿမင့္ၿမင့္ေပး၀ယ္ၿပီး တရုတ္ၿပည္ထဲ ၿပန္ပို႕ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတြင္းက တၿခားကုန္သည္ေတြက ေၿမပဲဆံကို ထိုတရုတ္ကုန္သည္ႏွင့္ အၿပိဳင္ ၀ယ္ယူေနႀကရသည္။ မေန႕ညက ဖတ္ရတဲ့ Weekly Eleven မွာေတာ့ ထိုစားသံုးရန္မသင့္ေသာ ဆီ၏ တစ္ပိႆာေစ်းမွာ ၃၀၀၊၄၀၀ ၀န္းက်င္ၿဖစ္သည္။ မႏၱေလးက တရုတ္ကုန္သည္က ထိုဆီကို ေစ်းကြက္ထဲ ၿဖန္႕ၿဖဴးၿပီး ၿဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ လက္လီ၊လက္ကား ၿပန္ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေတြကလည္း ထိုဆီကို ၿပည္တြင္းက စားအုန္းဆီေတြႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး ေရာင္းသည္။ ဒီအတိုင္း တစ္ပိႆာ ၃၀၀၊၄၀၀ ႏွင့္ေရာင္းလွ်င္ မည္သူကမွ ထိုဆီကို ဆီဟုယံုႀကည္ၿပီး စားႀကမည္ မထင္ပါ။ ထိုသတင္းေတြကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ လူေတြ၏ ေလာဘကို ေႀကာက္ခမန္းလိလိ ၿမင္ေတြ႕ရ၏။

ထိုသတင္းေတြကို ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း စာေရးသူ အၿပင္က အစားအစာေတြကို လံုး၀မစားရဲေတာ့ပါ။ စာေရးသူ အေႀကာ္သိပ္ႀကိဳက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အေႀကာ္ဆိုင္ကမွ အေႀကာ္ေတြကို ပဲဆီႏွင့္ မေႀကာ္ပါ။ စားအုန္းဆီႏွင့္သာ ေႀကာ္ပါသည္။ အရင္ကဆို စာေရးသူ အေႀကာ္စားလြန္းသည့္အတြက္ ေမေမက စာေရးသူကို ေလွ်ာ့စားရန္ အၿမဲသတိေပးရတတ္သည္။ အခုသတင္းေတြကို ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အေႀကာ္သိပ္စားခ်င္သည့္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္သည္။ ထိုသတင္းေတြေႀကာင့္ ေမေမက စေနေန႕တိုင္း အေႀကာ္ကို ပဲဆီႏွင့္ အိမ္မွာပဲ ေႀကာ္ေပးမည္။ တၿခား အေၿခခံလူတန္းစားေတြကေရာ  အေႀကာ္ကို အိမ္မွာပဲ ေႀကာ္စားဖို႕ အခြင့္အေရးရိွပါ့မလား။ ဒါဆို သူတို႕ေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး က တစ္နည္းနည္းနဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာမွာေတာ့ အမွန္ပင္။ စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံမွာ စားသံုးသူအခြင့္အေရးဆိုတာ ေကာက္ရိုးပံုထဲ အပ္ရွာရသလို ဘယ္သြားရွာရမည္မသိ။

ထိုစားသံုးရန္မသင့္သည့္ ဆီေတြကို ႏိုင္ငံထဲေရာက္ေအာင္ သြင္းလာသည့္ တရုတ္ကုန္သည္ကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမည္လား။ ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္သည့္ အက်င့္ပ်က္ၿခစားသည့္ ၀န္ထမ္းေတြကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမည္လား။ လူမဆန္သည့္ အၿပဳအမူေတြအတြက္ ထိေရာက္သည့္ ၿပစ္ဒဏ္က ဘယ္မွာလဲ။

စကားမစပ္ စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံက ကေလးေလးေတြ တရုတ္ႏိုင္ငံမွလာေသာ မုန္႕ထုပ္မ်ားကို အားရပါးရစားေနႀကတာ ေတြ႕ၿမင္ေနရသည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံသည္ စီးပြားေရးက်င့္၀တ္မေစာင့္ထိန္းေသာ ႏိုင္ငံဟု စာေရးသူ ခံစားမိသည္။ ႏို႕မႈန္႕ေတြထဲမွာလည္း မယ္လမင္းဓာတ္ေတြပါလို႕ ကေလးေလးေတြ အသက္ဆံုးရံႈးရသည္။ စားသံုးရန္မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ကို ဆက္ထုတ္သည္။ အသက္အႏၱရာယ္စိုးရိမ္ရသည့္ အေၿခအေနေတြေတြ႕ရိွရမွသာ သူတို႕ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြကို ေစ်းကြက္ထဲက ၿပန္သိမ္းသည္။

စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံက ၿမန္မာမုန္႕ေတြသည္ အဖိုးနည္းၿပီး အာဟာရၿပည့္၀သည္။ မုန္႕ဖက္ထုပ္၊ ပဲဆုပ္၊မုန္႕ၿပားသလပ္၊မုန္႕ေပါင္း၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ၊ မုန္႕ဗိုင္းေတာင့္ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ။ ငယ္ငယ္က ထိုမုန္႕ေတြႏွင့္ပဲ ႀကီးၿပင္းခဲ့ရသည္။ စာေရးသူတို႕ငယ္ငယ္က ကေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္မည့္ ေရာင္စံုမုန္႕ထုပ္ေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရိွပါ။ အခုေခတ္ ကေလးေလးေတြကေတာ့ အာဟာရမၿပည့္၀သည့္ ထိုေရာင္စံုမုန္႕ထုပ္ေတြကိုပဲ မက္ေမာေနႀကသည္။ ထိုမက္ေမာမႈကို မိဘေတြက ၀င္ေရာက္ထိန္းသိမ္းေပးေစခ်င္သည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ေၿပာခ်င္တာက စားသံုးသူအခြင့္အေရးကို ပီၿပင္ေစခ်င္သည္။ မသမာမႈမ်ားေႀကာင့္ စားသံုးသူအခြင့္အေရးကို ထိခိုက္လာခဲ့လွ်င္လည္း ထိုမသမာမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ၿပစ္ဒဏ္ေပးမည့္ ဥပေဒရိွေစခ်င္သည္။ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြ၏ အက်င့္ပ်က္ၿခစားမႈေတြေလ်ာ့က်သြားပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း ၿမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား တန္ရာေပးရင္ တန္ေႀကးရႀကပါေစ…။

ညေရာင္ေပ်ာက္တဲ့ အလြမ္း

မေန႕ညက ငါ့ေကာင္းကင္မွာ

လမင္းမသာဘူး……….

ႀကယ္ေတြေတာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ လင္းတယ္

ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာၿပင္ပ

ေခတၱေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွ ၿပန္လည္ေခၚဆိုပါရွင္ စကားအဆံုး

အလြမ္းေတြကို ထုပ္ပိုးေနရတာနဲ႕တင္

အခ်စ္ေတြကို (၁၅၀၀)ၿပည့္ေအာင္ မေရတြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး….

မေန႕ညက

ငါ့ေကာင္းကင္မွာ လမင္းမသာခဲ့ဘူး…….

ႀကယ္ေတြေတာင္ တိုးတိုးေလးပဲလင္းခဲ့တာ

ေသခ်ာတယ္……..။

ရပ္ေနေပးပါ

ေက်းဇူးၿပဳၿပီး အဲဒီေနရာမွာပဲ

ရပ္ေနေပးပါ….

ငါနဲ႕ နီးဖို႕မင္းဘက္က တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္မလာႏိုင္ရင္ေတာင္

အဲဒီေနရာမွာပဲ

မင္း ရပ္ေနေပးပါ…

ငါက မင္းနဲ႕နီးဖို႕တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေနတုန္းမွာ

မင္းက ေနာက္ဆုတ္သြားရင္

ငါတို႕ပိုေ၀းသြားမွာေပ့ါ……….

ေရာက္တတ္ရာရာ(၂)

အင္း ဦးစီးအရာရိွဇာတ္လမ္းေလး ၿငိမ္သြားၿပီဆိုၿပီး အေတြးေလးနဲ႕ ႀကည္ႏူးတုန္းရိွေသး…. ကံႀကမၼာက စာေရးသူကို မ်က္ႏွာသာမေပးေခ်။ အရာရိွစာေမးပြဲေၿဖၿပီး တစ္လေက်ာ္ႀကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေပ့ါ… ည(၈) နာရီခြဲေလာက္မွာ အဖိုးအိမ္က ဖုန္းကို စာေရးသူနဲ႕ ဖုန္းေၿပာခ်င္လို႕ဆိုၿပီး ဖုန္းလာပါသည္။ “ဟာငါ့ဖုန္းလွမ္းမဆက္ဘဲ။” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲနည္းနည္းခ်ဥ္သြားသည္။ စာေရးသူတို႕အိမ္ႏွင့္ အဖိုးအိမ္က နည္းနည္းလွမ္းပါသည္။ “ၿမန္ၿမန္လုပ္။ဆိုင္ကယ္ေပၚ ၿမန္ၿမန္တက္။ ဟိုဘက္က ကိုင္ထားမွာတဲ့။” ဆိုၿပီး အသိတစ္ေယာက္က လာေခၚပါသည္။ “ဘယ္က ဖုန္းလဲ။” “ဘ႑ာေရး ၀န္ႀကီးဌာနကလို႕ေၿပာတာပဲ။ဦးစီးကိစၥထင္တယ္။” “ဘာ။” စာေရးသူစိတ္ထဲ လန္႕တန္႕တန္႕ ၿဖစ္သြားသည္။ ဘုရား … ဘုရား။ ငါ ရထား(၇)စီးပဲ ရိွတယ္ေၿဖခဲ့လို႕ အၿပစ္ေပးမလို႕လားေပါ့။ ထံုးစံ။ ထံုးစံမွမရိွတာပဲ။ ၀န္ႀကီးဌာနဘက္က စဆက္တယ္ဆိုတာ။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ လိုက္သြားရပါသည္။ ဟိုဘက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဇြဲေကာင္းပါသည္။ ဖုန္းကို ကိုင္ထားဆဲပါ။ “ဟယ္လို.. အမိန္႕ရိွပါ။ ဘာကိစၥရိွလို႕ပါလဲရွင္။” လို႕ စာေရးသူက စေၿပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္က “ဟုတ္ကဲ့။ ရသံုးမွန္းေၿခ ဒုဦးစီးမွဴးရာထူးအတြက္ ညီမေလးကို လ်ာထားပါတယ္။” တဲ့။ “လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ အေႀကာင္းၿပန္ေပးပါ။” တဲ့။ ဒါနဲ႕ စာေရးသူလည္း ဘယ္ကဆက္တာလဲေမးလိုက္ေတာ့ ရံုးအမွတ္္(၁၇) ကပါတဲ့။ ဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ ဒီဘက္မွာၿမင္ေနရပါသည္။ စာေရးသူကလည္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လ်ာထားသလဲ ေမးႀကည့္ေတာ့ အဲဒါလ်ိွဳ႕၀ွက္ခ်က္ပါတဲ့။ ဒုဦးစီးမွဴးလစာက ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ေၿခာက္ေသာင္းခြဲတဲ့။ “ဟင္ငါ့အေဖ ေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးေလာက္ေတာင္မရိွဘူး။” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ေၿပာေနမိသည္။ ဒုဦးစီးမွဴးႏွစ္ႏွစ္လုပ္ၿပီးရင္ ဦးစီးအရာရိွတန္းၿဖစ္မွာတဲ့။ စဥ္းစားခ်ိန္ႏွစ္ရက္ေပးမယ္တဲ့။  အဲဒါေတြ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေၿပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။

ၿပႆနာက ထိုမွ စတင္ပါသည္။ ထိုအေႀကာင္းသည္ စာေရးသူတို႕ အမ်ိဳးေတြႀကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕လို႕သြားသည္။ေမေမတို႕ကို ၿပန္ေၿပာၿပေတာ့ ဒုဦးစီးမွဴးပဲဆိုသည့္အတြက္ အင္တင္တင္လုပ္ေနပါသည္။ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္က စကမ္းလွမ္းတာေလးကိုလည္း ဂုဏ္ယူေနႀကပံုပါပဲ။ (အဲဒီ ဂုဏ္ကို ေတာ္ေတာ္အၿမင္ကပ္ပါသည္။)

ေနာက္တစ္ရက္မွာ စာေရးသူ လက္ကုိင္ဖုန္းကို ထိုဖုန္းနံပါတ္က ဆက္လာခဲ့သည္။ “ဆံုးၿဖတ္ၿပီးၿပီလား။” တဲ့။ “အစ္မရယ္ ေဖေဖတို႕နဲ႕ တိုင္ပင္ေနတုန္းပါ။” လို႕ ေၿပာလိုက္ရသည္။ ဆံုးၿဖတ္ၿပီးရင္ ၿပန္အေႀကာင္းႀကားေပးပါ့မယ္ လို႕ ေၿပာလိုက္ရသည္။ ဟိုဘက္ကလည္း လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ ၿမန္ၿမန္သိခ်င္ႀကသည္။ ထို(၄၈)နာရီသည္ စာေရးသူအတြက္ ခက္ခဲႀကမ္းတမ္းလွ၏။

သူငယ္ခ်င္းဦးစီးအရာရိွေတြက “နင္ ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္။ နင္နဲ႕ Level တူတဲ့သူေတြက နင့္အထက္အရာရိွၿဖစ္ၿပီး နင္က ဒုဦးစီးမွဴးဆို နင္အႏွိမ္ခံရမယ္။” တဲ့။ စာေရးသူအေဖမိတ္ေဆြေတြက “ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မ်ားသည္းခံလိုက္ေပ့ါ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿပီးရင္ အရာရိွတန္းၿဖစ္မွာပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရံုးမွာ လုပ္ရမွာ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ရိွလိုက္သလဲ။” တဲ့။ ထုိ ေတာင္ႏွင့္ေၿမာက္ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ အႀကံေပးခ်က္ေတြႀကား စာေရးသူ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ရသည္။ (၄၈)နာရီၿပည့္ေတာ့ ဟိုဘက္ကို အေႀကာင္းၿပန္လိုက္သည္။ “ဟုတ္က့ဲ။ လုပ္ပါ့မယ္ေပါ့။” ဘယ္ေတာ့စလုပ္ရမွာလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ “ ဟုတ္ကဲ့ လူႀကီးကို အေႀကာင္းႀကားၿပီးရင္ ၿပန္ဖုန္းဆက္ေပးပါ့မယ္။” တဲ့။ ကဲေကာင္းေရာ။

ထိုေန႕မွစ၍ ေမေမသည္ ဗူးႀကီးဗူးငယ္က အစ စာေရးသူသြားရင္ အေႀကာ္အေလွာ္ေတြထည့္ေပးဖို႕ စစုပါေတာ့သည္။ စာေရးသူ ထိုကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္ၿခင္းမွာ ေမေမ့ေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။ ေမေမသည္ သူ႕တုန္းက မၿဖစ္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ကို စာေရးသူဆီမွာ ပံုေဖာ္၏။ ဟုိပစၥည္းေလးလည္း သမီးသြားရင္ ယူသြားဖို႕။ ဒီပစၥည္းေလးသံုးမယ္ႀကံလိုက္ရင္ ေနၿပည္ေတာ္ေရာက္မွ သံုးပါ သမီးရယ္တဲ့။ အစိုးရအလုပ္အေပၚ ေမေမရဲ႕ ရုးသြပ္မႈကို အံံ့ႀသရပါ၏။

စာေရးသူ အေဒၚေတြကလည္း ေမေမနဲ႕ အင္မတန္ တက္ညီလက္ညီ ရိွလွ၏။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ရံုးအမွတ္(၁၇) ကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေမး၏။ ဒီႀကားထဲမွာ စာေရးသူလုပ္ေနေသာ အလုပ္ကေန ထြက္လိုက္သည္။ ဟုိဘက္က ေခၚရင္ ခ်က္ခ်င္းသြားလို႕ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ အလုပ္လက္မဲ့ၿဖစ္သြားေသာ စာေရးသူသည္ ေနၿပည္ေတာ္က လွမ္းေခၚမည့္အခိ်န္ကို လည္တဆန္႕ဆန္႕ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရပါသည္။

အလုပ္ထြက္ၿပီး တစ္လနီးပါးႀကာသည္အထိ ဘာသတင္းမွ မႀကားပါ။ ထိုေန႕ကေတာ့ ေမေမႏွင့္ အေဒၚ ဖုန္းဆက္ၿပီး မ်က္ႏွာမေကာင္းၿဖစ္ေနႀကသည္။ “ဘာတဲ့လဲ။” လို႕ေမးႀကည့္ေတာ့ “ဟိုဘက္က တၿခားအလုပ္ရိွရင္ လုပ္လိုက္ပါေတာ့။ဒီဘက္က စီမံခ်က္ပ်က္သြားၿပီ။” တဲ့။ စာေရးသူကေတာ့ ဘာမွ မၿဖစ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမေမကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားပါသည္။

စကားေတြက လြယ္လိုက္ႀကတာေနာ္။ တစ္ဖက္လူရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို နည္းနည္းမွ ထည့္စဥ္းစား မေပးခဲ့ႀကပါလား။ စာေရးသူ ၀မ္းမနည္းတာအမွန္ပါ။ စာေရးသူဘ၀က တစ္စံုတစ္ရာ ဆံုးရံႈးၿပီးရင္ ထို႕ထက္ပိုေကာင္းေသာအရာ အၿမဲ ပိုင္ဆိုင္ရတတ္ပါသည္။ ယခုခ်ိန္မွာ ထိုဒုဦးစီးမွဴးရာထူးႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ၿပီး အခိုက္အတန္႕ အလုပ္လက္မဲ့ၿဖစ္ခဲ့ရေသာ စာေရးသူသည္ လစာပိုေကာင္းေသာ တက္လမ္းရိွေသာ အလုပ္တစ္ခု လက္၀ယ္ပိုင္ထားၿပီး ၿဖစ္သည္။

ထိုေန႕မွစ၍ ေမေမသည္ အစိုးရအလုပ္က ဂုဏ္ရိွတယ္ဆိုေသာ စကားကို မဆိုေတာ့ၿပီ။ သတင္းစာထဲမွာ ဦးစီးအရာရိွ ေခၚေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း လ်စ္လ်ွဴရႈတတ္ေနၿပီ။

ရံုးအမွတ္(၁၇)မွ အမည္မသိေသာ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေမေမ့စိတ္ကို နာက်င္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ စာေရးသူသည္ အစိုးရအလုပ္ကို ဘ၀တစ္သက္တာ ဘုိင့္ဘိုင့္လုပ္လိုက္ပါေႀကာင္း ဤစာမ်က္ႏွာေပၚက ေႀကၿငာလိုက္ပါရေစ….

ေရာက္တတ္ရာရာ(၁)

အခုေၿပာမယ့္ အေႀကာင္းအရာေတြဟာ စာေရးသူ ခံစားမိလို႕ ေရးမယ့္အေႀကာင္းအရာေတြပါ။ ေရာက္တတ္ရာရာဆိုၿပီး အပိုင္းခြဲေရးပါ့မယ္။ စာေရးသူဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္သလို စီးပြားေရးပညာရွင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ထဲ ဖတ္မိသမွ်ေလးေတြ၊ ကုိယ္တိုင္ေတြးမိတာေလးေတြ၊ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳရတာေလးေတြကို ဘေလာ့ေပၚမွာ ပြစိပြစိတက္ေၿပာၿခင္းသာၿဖစ္ပါသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ထိခုိက္နစ္နာမိသြားေစပါက အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါသည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က စာေရးသူ ရသံုးမွန္းေၿခ ေငြစာရင္းဌာန ဦးစီးအရာရိွ စာေမးပြဲေၿဖခဲ့ပါသည္။ “ငါတို႕ ေသသြားရင္ နင့္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာ။ အစိုးရ အလုပ္က ဂုဏ္ရိွတယ္” ဆိုတဲ့ ေမေမရဲ႕ ဆႏၵအရ စာေမးပြဲေၿဖဖို႕ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား၊သမီးေတြဟာ မိဘေတြရဲ႕ ဆႏၵကို လိုက္ၿဖည့္ဆည္းေပးရတာမ်ားပါတယ္။) စာေမးပြဲ၀င္ေႀကး(၅၀၀) ကို အစိုးရဘဏ္မွာ သြားသြင္းရပါသည္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးသူ မနက္(၉)နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ဘဏ္မွာ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ေငြသြင္းခ်လံေလးရဖို႕ မနက္(၉)နာရီခြဲကေန ညေန(၄)နာရီေလာက္ထိ ထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရသည္။ လက္မွတ္ထိုးေပးမည့္သူက မနက္(၁၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ ေရာက္လာသည္။ မနက္(၁၁)နာရီကေန ေန႕လည္(၂)နာရီ ေလာက္ထိက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ။ စာေရးသူေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားသည္။ ဒီတစ္ခါ အစိုးရ စာေမးပြဲေၿဖတာ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးဟု ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်မိသြားသည္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ အခိ်န္မေလးစားပံုကို မုန္းမိသည္။ အားလံုးကို မဆိုလိုပါ။

ဦးစီးအရာရိွေရးေၿဖစာေမးပြဲအတြက္ ေမေမက က်ဴရွင္တက္ခိုင္းပါသည္။ စာေရးသူက ဂ်စ္ကန္ကန္ႏွင့္ မတက္ခဲ့ပါ။ ဘြဲ႕ရလူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ကို္ယ္တိုင္ေလ့လာၿပီးေၿဖႏိုင္ရမည္ဟု ႀကီးက်ယ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ (အမွန္တကယ္ေတာ့ ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီး ဦးစီးအရာရိွလုပ္ရမည္စိုး၍ ၿဖစ္သည္။) စာေရးသူ တက္လွမ္း၊ေအာင္ေကာင္းဆင့္ စတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႕ သတင္းစာေတြဖတ္ရပါသည္။ ေရးေၿဖ(၃)ဘာသာေၿဖရပါသည္။ ၿမန္မာ၊အဂၤလိပ္၊အေထြေထြဗဟုုုသုတပါ။ ေနၿပည္ေတာ္မွာသြားေၿဖရပါသည္။ စည္ပင္ရိပ္သာမွာ အခန္းရဖို႕အေရး ေတာ္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ရသည္။ အဲဒီမွာပဲ မံုရြာ (MBA 7 Batch) က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခင္ၿပီး တစ္ခန္းတည္းတည္းၿဖစ္သြားသည္။ စာေမးပြဲအတြက္စာမႀကည့္ဘဲ စာေရးသူႏွင့္ ေမေမကေတာ့ ေနၿပည္ေတာ္ တိရိစာၦန္ရံုတို႕ ေရပန္းဥယ်ာဥ္တို႕ကို အားရပါးရလည္ပါသည္။ စာေမးပြဲကို ေကာင္းေကာင္းေၿဖႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ေဟာ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ ေရးေၿဖေအာင္ပါေလေရာ။ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္က်သြားသည္။ (ဒါဆိုလည္း ေအာင္ေအာင္မေၿဖခဲ့နဲ႕ေပါ့လို႕ မေတြးႀကပါနဲ႕ေနာ္။ လူ႕ရဲ႕ အတၱေႀကာင့္ပါ။) ႏႈတ္ေၿဖအတြက္ တစ္လ အခ်ိန္ရသည္။ ႏႈတ္ေၿဖအတြက္ က်ဴရွင္ကို ေမေမတို႕က ေနၿပည္ေတာ္သြားတက္ခိုင္းသည္။ ဒီတစ္ခါလည္း စာေရးသူ ၿငင္းလိုက္သည္။ စာေရးသူမွာ လက္ရိွအလုပ္က ခြင့္ယူၿပီး သြားလို႕မရေႀကာင္း ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်လိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ လာဘ္ထိုးမေပးရဟု မွာထားရေသးသည္။ (စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ဦးစီး၊ရသံုးမွန္းေၿခဦးစီးေတြရိွပါသည္။ လာဘ္ထိုးၿပီးလိုက္ရသည့္ လမ္းေႀကာင္းေတြအေႀကာင္း စာေရးသူသိၿပီး ၿဖစ္သည္။) ရင္းႏွီးလိုက္ရမည့္ ေငြပမာဏနဲ႕ အရာရိွလစာကို ခ်ိန္ထိုးရင္း အရင္းေႀကမည့္ကာလကို တြက္ႀကည့္ၿပီးၿဖစ္သည္။ အရင္းေႀကဖို႕ဆိုရင္ ၀န္ထမ္းေကာင္းၿဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕ သိပ္မေသခ်ာေတာ့ပါ။ အက်င့္စာရိတၱကို နင္းေၿခရေတာ့မည္ၿဖစ္သည္။ ထိုအၿဖစ္မ်ိဳးစာေရးသူ အၿဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ ထိုတစ္လအတြင္းမွာ စာေရးသူ ဆံပင္အရွည္ကို ဗိုလ္ေကနီးနီးညွပ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ေခါင္းရႈပ္လို႕ဆိုသည့္ အေႀကာင္းၿပခ်က္နဲ႕ပါ။ မႀကည့္ခ်င္သည့္စာေတြကို ေလ့လာရင္း ေနၿပည္ေတာ္သို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

အမေလးေလး။ ႏႈတ္ေၿဖမွာ ဆံပင္အတိုႀကီးနဲ႕ဆို မေကာင္းဘူးလို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက အႀကံေပးႀကသည္။ ဒါနဲ႕ ေမေမရယ္ စာေမးပြဲေၿဖမယ့္ မနက္က ၿမိဳ႕မေစ်းမွာ ဆံပင္တုသြားရွာသည္။ (စာေရးသူေတာ္ေတာ္ေမႊတာေနာ္။ ေမေမကို ႀကည့္ၿပီး သနားလည္းသနားပါသည္။ ဘာလို႕ အဲဒီအလုပ္ကို အရမ္းအာရံုထားေနလဲ နားမလည္ပါ။ လက္ရိွအလုပ္က လစာပိုမ်ားပါသည္။) ေန႕လည္မွေၿဖရသည့္အတြက္ ၿပင္ဆင္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ရသည္။ အက်ီၤအၿဖဴရင္ဖံုး ၊ ကတီပါဖိနပ္ နဲ႕ ဆံထံုးနဲ႕။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ပါသည္။

စာေရးသူ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ေၿဖေမးမည့္ အခန္းထဲ ၀င္သြားရသည္။ ၀င္၀င္ခ်င္း လူႀကီး(၃) ေယာက္ထိုင္ေနသည္။ သူတို႕ကို ဦးညႊတ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ‘ငါ့ ဆံထံုးမ်ားၿပဳတ္က်သြားရင္သြားပါၿပီ’ ဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ပါ။ နာမည္ေမးမိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းမ်ားေမးပါသည္။

‘ကိုယ့္အေႀကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ေၿပာၿပပါ’ တဲ့။ ဟားဟား ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ပါးပါးေလးပဲ။ ထိုေမးခြန္းကို ေၿဖႏုိင္လိုက္သည္။

 ‘ၿမန္မာႏုိင္ငံ အလံမွာ ဘယ္ႏွေရာင္ပါလဲ။’ တဲ့။ ‘သံုးေရာင္ပါ ရွင့္။’ ‘ဟုတ္လို႕လား။’  စဥ္းစားသည္။ အမေလးေလး အလယ္ေကာင္က ႀကယ္ၿဖဴကို ေမ့ေနသည္။ ‘ေလးေရာင္ပါ ရွင့္။ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊အနီ၊ အၿဖဴပါ။’

‘ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရထားဘယ္ႏွစီးရိွသလဲ။’ တဲ့။ ဟင္ငါႀကည့္ထားတဲ့ထဲမွာ ရထားဘယ္ႏွစီးရိွတယ္ဆိုတာ ပါမွမပါတာႀကီး။ဘယ္သိမလဲေနာ္။ ငါခုထိ ရထားတစ္ခါပဲ စီးဖူးေသးတာ။ ဘယ္ႏွစီးရိွတာေလာက္ေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ။ စာေရးသူစိတ္ထဲကေၿပာေနၿခင္းပါ။ စဥ္းစားေနရင္း ပါးစပ္ကလႊတ္ဆိုထြက္သြားသည္။ ‘(၇)စီးပါ။’ (စာေရးသူ အႀကိဳက္ဆံုး ဂဏန္းေတြက (၁၊၇၊၉) ရယ္ပါ။ ေတာ္ေသးတာ (၁)လို႕ သြားမေၿဖမိလို႕။)

‘မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ဖ်က္ေရး ဥကၠဌက ဘယ္သူလဲ။’ (ထိုေမးခြန္းဘာေႀကာင့္ေမးတာလဲဆိုေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာကိုယ္ေရးအက်ဥ္းမွာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ဖ်က္ေရးေန႕ အထိမ္းအမွတ္ ၀တၳဳတို ၿပိဳင္ပြဲ မွာ ဒုတိယ ရခဲ့ဖူးသည္ဟု ေရးခဲ့ေသာေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။)

ထိုေမးခြန္းလည္းမေၿဖႏိုင္ပါ။ လက္ရိွဥကၠဌကို မသိတာအမွန္ပါ။ ထိုေန႕က ေမးခြန္း (၂၅) ခုေလာက္မွာ (၁၀) ခုနီးပါးေလာက္ပဲ ေၿဖႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ႏြားေက်ာင္းသားအေမးကို ပညာရိွမေၿဖႏိုင္တာ မဆန္းပါဘူးေနာ္။ ဟီးဟီး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ေမးတာလဲ ႀကည့္ဦး။ ရထားဘယ္ႏွစီးရိွတာလဲတဲ့ လူကို။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲေတာင္ လူဘယ္ႏွေယာက္ရိွမွန္း မသိတဲ့လူကို။

မေၿဖႏိုင္သည့္အတြက္ ၀မ္းသာအားရ ထိုအခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။

ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ စာေရးသူမေအာင္ပါ။ နင္စာေမးပြဲ မေအာင္တာ ငါတို႕ေနၿပည္ေတာ္မွာ က်ဴရွင္တက္ခိုင္းတာ မတက္လို႕ၿဖစ္တာ ဆိုသည့္ ပိက်ိပိက်ိ အသံကိုေတာ့ အၿမဲနားေသာတဆင္ရပါေတာ့သည္။ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

မက္လံုးမိႈင္းမိတဲ့ ႏိုင္ငံ

ၿမန္မာႏိုင္ငံ  ငါတို႕ခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံ

တစ္ေရတည္းေသာက္  တစ္ေၿမတည္းေန

ေသြးစည္းခဲ့တဲ့ ငါတို႕ေသြးခ်င္းေတြ

ဧရာ၀တီ၊ ခ်င္းတြင္း

စစ္ေတာင္း၊ သံလြင္

ၿမစ္အလွခစားလို႕

သယံဇာတ ေပါမ်ားခဲ့ပါတဲ့ ငါတို႕ႏိုင္ငံ

ခုေတာ့

ဒီမိုရဲ႕ အရသာ

ခ်ိဳ၊ခ်ဥ္၊ဖန္၊စပ္၊ခါး

ဘာရယ္လို႕ မခြဲၿခားႏိုင္ခင္ မကြဲၿပားႏိုင္ခင္

သစ္ေတာလည္းၿပဳန္း

ၿမစ္ဆံုလည္းအလွပ်က္

ထား၀ယ္ေရနက္၊ သီလ၀ါဆိုတဲ့ ငါးစာခ်

အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းဆိုတဲ့

အဲဒီမက္လံုးေတြႀကား

ငါတို႕လူမ်ိဳးေတြရလာမယ့္ ေနရာက

CEO လား

Project Manager လား

ေအာက္ေၿခ၀န္ထမ္းအဆင့္လား

ေရွ႕ဆက္ၿဖစ္မယ့္ဟာေတြ

ငါ ငါဘာမွမသိခ်င္ဘူး

ဖေယာင္းတိုင္ေအာက္မွာပဲေနရေနရ

စိမ္းလန္းစိုေၿပတ့ဲ သဘာ၀ ေတာေတာင္ေတြနဲ႕

အလွမပ်က္တဲ့ ၿမစ္အလွရႈခင္းကိုိ

ငါတို႕မ်ိဳးဆက္ေတြ ခံစားခြင့္၊ ႀကည္ႏူးခြင့္ရပါေစသား……..။

ငါ မင္းကို လိုအပ္ေနတယ္

ဘယ္သူမွ ငါ့ႀကိဳးစားမႈကို အသိအမွတ္မၿပဳလဲ

အေရးမႀကီးပါဘူး။

ဘယ္သူမွ ငါ့ၿဖစ္တည္မႈကို မေလးစားလဲ

အေရးမႀကီးပါဘူး။

စာရြက္ေပၚက အသိအမွတ္ၿပဳမႈေတြ ငါ

တကယ္မလိုအပ္ပါဘူး….

မင္းတစ္ေယာက္တည္း

အသိအမွတ္ၿပဳရင္ကို

ငါ ဆက္ရွင္သန္လို႕ရၿပီ….

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ

ငါ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္ေနတဲ့အခါ

ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ငါဘယ္သူလဲဆိုတာ သိႀကတယ္…

ငါ ၿပိဳလဲၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခါမွာေတာ့

ဘယ္သူကငါ့သူငယ္ခ်င္းအစစ္ဆိုတာ ငါသိရတယ္…

လြမ္းခြင့္

တကယ္ပါ

ငါ့ေန႕ရက္ေတြ အားမာန္အၿပည့္နဲ႕

ခ်ီတက္ေနမိတုန္းက

မင္းကို သတိရတယ္…

အခုငါေလ

အကူအညီေတာင္းခံတဲ့ လက္ေတြကပဲ

ငါ့ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႕ထိုးသြားတဲ့အခါ

အၿပဳံးတုေတြႀကား

ဟန္ေဆာင္စကားေတြႀကား

လူးလြန္႕ရင္း

ငါမြန္းႀကပ္ေနလို႕

မင္းဆီက

အားေပးစကားေလးႀကားခြင့္ေပးၿပီး

ငါ့ကုိ လြမ္းခြင့္ေလးထပ္ေပးပါ………….

ေပ်ာက္ဆံုးၿခင္း

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လား

ငါနဲ႕ အသားမက်တာႀကာခဲ့ေပါ့..

ငါ့အတြက္ေတာ့ နတ္ဆိုးတစ္ပါးပဲ..

ေသခ်ာေရရာမႈ တစ္ခုပိုင္ဆိုင္ထားေပမယ့္

ပန္းတိုင္က ငါ့အတြက္ ေ၀းေ၀းသြားခဲ့တာ….

ၿမင္းေကာင္းခြာလိပ္တဲ့

ဒီစကား ငါ့အတြက္မ်ားဖန္တီးခဲ့ေလသလား…

ေၿပးရင္းနဲ႕ ေၿခထိုးခံလိုက္ရလို႕

လဲက်သြားတဲ့အခါမ်ား

ငါႀကားလိုက္ရတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ

မဲ့ၿပံဳးေတြ

ငါ့ကို မေလွာင္ႀကပါနဲ႕

တကယ္ဆို

ငါ့ကိုယ္ငါ ၿပန္ရွာေဖြရင္းနဲ႕

အခုထိ ေပ်ာက္ဆံုးေနတုန္းပါ……….

တစ္မိုးေအာက္

ခ်စ္သူ

မင္းလည္း မင္းၿမဳိ႕ေလးမွာ

ရစ္သမ္ကိုက္ လႈပ္ရွားရင္း

ငါလည္း ငါ့ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ

နရီစည္း၀ါးညီေအာင္ ရုန္းကန္ရင္း

တစ္ၿမိဳ႕ တစ္နယ္စီဆိုတဲ့ အေတြးကို ေမာင္းထုတ္

အလြမ္းေလးသည္ေတာ္ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့

ၿမားဒဏ္ရာေႀကာင့္ ဘယ္ဘက္ရင္အံုရဲ႕

တဆစ္ဆစ္နာက်င္မႈနဲ႕

ၿပန္ဆံုမယ့္ေန႕ရက္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႕

မင္းဆီက မရဘူးေသးတဲ့ ပန္းသီးတစ္လံုး ၊ ေခ်ာကလက္တစ္ခု

မင္းဆီက မႀကားရေသးတဲ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားထက္

တစ္မိုးေအာက္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕တင္

ငါ ငါေက်နပ္ပါတယ္ဟာ……။     ။

ရိုးေၿမက်

Someone Special အတြက္ June(11) ရက္ေန႕မွာ က်ေရာက္မယ့္ ေမြးေန႕အမွတ္တရ

အိုးကြဲေလး

အိႏၵိယျပည္က ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ဆီမွာ အိုးၾကီး၂လံုးရွိတယ္။ အိုးနွစ္လံုးဟာ သူ႕ပုခံုးထက္ ထမ္းထားတဲ႔ ထမ္းပိုးရဲ႕ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီမွာ ရွိတယ္။ အိုးနွစ္လံုးအနက္ တစ္လံုးမွာ အက္ရာတစ္ခု ရွိတယ္။ တစ္ျခားတစ္လံုးကေတာ့ အနာအဆာကင္းမဲ့ျပီး စမ္းေခ်ာင္းကေန အလုပ္ရွင္အိမ္သြားတဲ့ လမ္းခရီးေဝးအဆံုးထိ ေရအျပည္႔အျမဲ သယ္လာနိုင္တယ္။ အိုးကြဲေလးကေတာ့ ေရတဝက္နဲ႕သာေရာက္လာတယ္။
အထမ္းသမားဟာ သူ႕အလုပ္ရွင္ရဲ႕အိမ္ဆီ ေရတစ္အိုးနဲ႕ တစ္ဝက္သာေရပါတဲ့ အိုးနွစ္လံုးနဲ႕သာ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ေရအျပည့္သယ္ေပးခဲ့တာ ၂ႏွစ္လံုးလံုးပါဘဲ။ အနာအဆာကင္းတဲ့အိုးက သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္မွု၊ အဆံုထိျပီးျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ေဆာင္နိုင္မွုေတြေၾကာင့္ ဝံ့ၾကြားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သနားစရာ အိုးေလးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕မျပည့္စံုမွု ေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မွုေတြနဲ႕ သိမ္ငယ္ေနပါတယ္။ သူဟာ နာၾကည္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ရွဳံးနိမ့္မွုကို သတိမူမိတယ္။ ၂ႏွစ္ၾကာတဲ့ ေနာင္တစ္ေန႕ စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးမွာ သူဟာ ေရထမ္းသမားကိုေျပာတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္မိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္း“
“ဘာေၾကာင့္လဲ“ လို႕ ေရထမ္းသမားကေမးတယ္ “မင္းဘာကို ရွက္တာလဲ“
“အခု ၂ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရတဝက္သာ သယ္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေဘးမ်က္ႏွာျပင္က အက္ကြဲေၾကာင္းက ခင္ဗ်ားရဲ႕ အလုပ္ရွင္ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေရေတြယိုစိမ့္က်ေနလို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားဟာ အဲဒိအလုပ္အားလံုးကို လုပ္ရျပီး ခင္ဗ်ားရဲ႕လံု႕လကေန တန္ဘိုးျပည့္ျပည့္ဝဝ ျပန္မရခဲ့ဘူး“ လို႕ အိုးအက္ေလးကေျပာတယ္။ ေရထမ္းသမားဟာ အက္ေနတဲ့အိုးကေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေလရဲ႕။ သူက အၾကင္နာေမတၱာတရားထားကာ ေျပာလိုက္တယ္။

“ငါတို႕အလုပ္ရွင္အိမ္ျပန္တဲ့အခါ မင္းကိုလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ လွပတဲ့ ပန္းေတြကို သတိျပဳမိေစခ်င္တယ္။“

သူတို႕ေတာင္ကုန္းကိုတက္တဲ့အခါ အိုးကြဲေလးဟာ ေနေရာင္ျခည္ဟာ လမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ပန္းခင္းၾကီးအေပၚ ျဖာက်ေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။ အဲဒါဟာ သူ႕ကိုေပ်ာ္ရႊင္အားတက္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းအဆံုးေရာက္ေတာ့ လမ္းမွာ ေရတဝက္ဖိတ္က်ခဲ့တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕အသံုးမက်မွုအတြက္ ေရထမ္းသမားကို ေနာက္ထပ္ေတာင္းပန္လိုက္ျပန္တယ္။ ေရထမ္းသမားက အိုးေလးကို ေျပာတယ္။

“လမ္းတစ္ဘက္မွာသာ ပန္းေတြရွိျပီး အျခားတစ္ဘက္မွာ ဘာမွမရွိဘူးဆိုတာ မင္းသတိထားခဲ့မိလား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါဟာ မင္းရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို သိျပီးသားေလ။ အဲဒါကို ငါအက်ဳိးအျမတ္ယူခဲ့တယ္။ ငါဟာလမ္းတစ္ဘက္မွာ ပန္းမ်ဳိးေစ့ေတြကို စိုက္ခဲ့တယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေန လမ္ေလွ်ာက္ျပန္တဲ့ေန႕တိုင္း မင္းဟာသူတို႔ကို ေရေလာင္းေပးခဲ့တာေပါ့“

“၂ႏွစ္ၾကာတဲ့တိုင္ေအာင္ ငါဟာ ငါ့အလုပ္ရွင္စားပြဲမွာ အလွဆင္ဘို႕ အဲဒီ လွပတဲ့ပန္းေတြကို ခူးခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ မင္းမရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူဟာ သူ႕အိမ္ကို အလွဆင္ဖို႕ဒီလိုလွပမွုကို ရမွာမဟုတ္ဘူး။“

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသီးသီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္ပိုင္ တစ္မူထူးျခားတဲ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္....ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးဟာ အိုးကြဲေတြပါဘဲ....ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာအဲဒါကို လက္ခံမယ္ဆိုရင္ ဘုရားသခင္ဟာ သူ႕အေဖရဲ႕စားပြဲေပၚမွာ အလွဆင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို အသံုးျပဳပါလိမ့္မယ္.... ဘုရားသခင္ရဲ႕ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေခၽြတာေရးမွာ ဘယ္အရာကိုမွ အလကားပစ္လိုက္ရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး....

Ref: Second Helping of Chicken Soup for the Soul

August 2004, The Best English Magazine

အႏိႈင္းမဲ့ ေမတၱာ

“ကၽြန္မရဲ႕ ကေလးကို ေတြ႕လို႕ရမလား။” လို႕ ႀကည္ႏူးေနတဲ့ မိခင္ၿဖစ္ခါစသူက ေမးလုိက္တယ္။ သူမ လက္ထဲ အထုပ္ေလးကို ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ႀကည့္ဖို႕ အ၀တ္ေခါက္ကို လွန္လိုက္တယ္။ သူမဟာ ပင့္သက္ရိႈက္လိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္ဟာ အလ်င္အၿမန္ လွည့္လိုက္ၿပီး ေဆးရံုၿပတင္းေပါက္ ၿမင့္ၿမင့္ႀကီးရဲ႕ အၿပင္ဘက္ကို ႀကည့္ေနလိုက္တယ္။ ကေလးငယ္ဟာ နားရြက္ေတြမပါဘဲ ေမြးဖြားလာတယ္။ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ ကေလးရဲ႕ အႀကားအာရံုဟာ ေကာင္းမြန္ေနတယ္။ အဲဒါဟာ သူ႕ရဲ႕ ရုပ္ရည္ကိုသာ အက်ည္းတန္ေစပါတယ္။

တစ္ေန႕မွာ သူ ေက်ာင္းကေန အိမ္ကို တစ္ဟုန္ထိုး ေၿပးလာၿပီး သူ႕အေမရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ေၿပး၀င္သြားတယ္။ ၀မ္းနည္းပက္လက္ၿဖစ္ၿခင္းနဲ႕ ေႀကကြဲမႈေတြ ဆက္တိုက္ၿဖစ္ေနေတာ့မယ့္ သူ႕ဘ၀ကို သိေနလို႕ သူမ သက္ၿပင္းခ်မိတယ္။

သူ႕မ်က္၀န္းေတြမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႕။ “ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ခပ္ႀကီးႀကီးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သားကို        တိရစ ၦာန္ေကာင္လို႕ ေခၚတယ္။” လို႕ သူက ငိုရိႈက္ၿပီးေၿပာတယ္။

သူ အရြယ္ေရာက္လာတယ္။ နားရြက္ႏွစ္ဖက္မပါတာကလြဲရင္ ရုပ္ေၿဖာင့္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္တယ္။ သူဟာ သူ႕အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုးသူတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာတယ္။ သူဟာ အတန္းေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေတာင္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမ့ဲ သူ႕ရဲ႕ အက်ည္းတန္လွတဲ့ နားရြက္ေတြေႀကာင့္ သူမၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာေပနဲ႕ ဂီတအတြက္ ပါရမီနဲ႕ အစြမ္းအစေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာတယ္။ သူ႕အေမက သူ႕ကို “သားဟာ တၿခားလူငယ္ေတြနဲ႕လည္း ေပါင္းသင့္တယ္။” လို႕ အၿပစ္တင္ေပမဲ့ သူမရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ ကရုဏာသက္မိတယ္။

ကေလးရဲ႕အေဖဟာ မိသားစုဆရာ၀န္နဲ႕ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့တယ္။ သူ႕သားရဲ႕ နားေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က နားေတြကို လွဴဖို႕ အဆင္သင့္ ရိွတယ္ဆိုရင္ အၿပင္ဘက္ နားရြက္တစ္စံုကို တပ္ဆင္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္လို႕ ဆရာ၀န္က အႀကံေပးတယ္။ထို႕ေနာက္ လူငယ္ေလးအတြက္ အနစ္နာခံမယ့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို စတင္ရွာေဖြခဲ့တယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဖခင္ၿဖစ္သူက “သား ေဆးရံုကို သြားရလိမ့္မယ္။ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမတို႕ သားလိုေနတဲ့ နားရြက္ေတြကို လွဴမယ့္သူကို ေတြ႕ထားၿပီးၿပီ။ ဒါေပမ့ဲ ဒါဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုပဲ။” လို႕ေၿပာတယ္။

ခြဲစိတ္မႈဟာ အရမ္းေအာင္ၿမင္ၿပီး လူသစ္တစ္ေယာက္လိုၿဖစ္သြားတယ္။ သူ႕အထံုပါရမီဟာ ထူးခၽြန္ထက္ၿမက္သူအၿဖစ္ သီးပြင့္လာတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႕ ေကာလိပ္မွာ ေအာင္ပြဲေတြ အခါခါရခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ လက္ထက္ၿပီး သံတမန္ေရးရာဌာနမွာ အလုပ္၀င္ခဲ့တယ္။ သူဟာ သူ႕အေဖကို အတင္းေမးတယ္။ “သား သိရမွၿဖစ္မယ္။ သားအတြက္ ဘယ္သူက ဒီေလာက္ေပးဆပ္ခဲ့တာလဲ။ သူ႕အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ သားလုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။”

“သားမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ အေဖ မယံုဘူး။” လို႕ ဖခင္ၿဖစ္သူကေၿပာတယ္။ “ဒါေပမဲ့ သားကို ဒီေန႕ထိအသိေပးခြင့္ မရိွဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္က ရိွေနတယ္။”

ႏွစ္ေတြႀကာေအာင္ သူတို႕ရဲ႕ နက္နဲသိမ္ေမြ႕တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ို ထိန္းထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမ့ဲ ေန႕တစ္ေန႕ေတာ့ ေရာက္လာၿပီ။ သားတစ္ေယာက္ ႀကံဳဖူးခဲ့တဲ့ အေမွာင္ဆံုး ရက္ေတြထဲက တစ္ရက္မွာေပါ့။ သူဟာ သူ႕အေမရဲ႕ အေခါင္းကို သူ႕အေဖနဲ႕ အတူ ရပ္ႀကည့္ခဲ့တယ္။ အေဖၿဖစ္သူဟာ လက္တစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ဆန္႕ထုတ္လိုက္ၿပီး အေမ့နားရြက္ေတြမရိွေတာ့တာကို ၿပဖို႕ ထူထဲထဲ နီညိဳေရာင္ ဆံပင္ေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။

“ဆံပင္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ညွပ္ခြင့္မရတာကို ၀မ္းသာတယ္လို႕ မင္းအေမေၿပာခဲ့တယ္။”လို႕ သူက သိမ္ေမြ႕စြာနဲ႕ခပ္တိုးတိုး ေၿပာတယ္။ “ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း မင္းအေမကို အလွေလ်ာ့သြားတယ္လို႕ေတာင္ ေတြးမိမွာ မဟုတ္ဘူး။”

The Secret Ears by Joan Rivers

No(68),February,2005 The Best English Magazine

အခ်စ္စစ္ဆိုတာ

သူဟာ သင့္အေတြးထဲမွာ အၿမဲရိွေနၿပီး

သင့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္တိုင္းမွာ သူ႕ကို ခံစားမိၿပီး

မ်က္စိမိွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း သူ႕ကို ၿမင္ေနၿပီး

အေႀကာင္းၿပခ်က္မရိွဘဲ သူ႕ကို လြမ္းဆြတ္ေနတယ္ဆိုရင္….

ၿငိမ္းေအးေသာ အခ်စ္(၂)

၂၀၁၁ တစ္ႏွစ္လံုး သူ႕စိတ္ေတြ ေလေနခဲ့သည္။ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕စိတ္ေတြေလေနခဲ့တာ ၂၀၁၁ တစ္ႏွစ္တည္းမွ မဟုတ္တာ။ သူ ဘြဲ႕ရၿပီးကတည္းကဆိုေတာ့ တြက္ႀကည့္ရင္ ေလးငါးႏွစ္ေတာင္ ရိွၿပီပဲ။ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳၿဖစ္ၿပီးကတည္းက သူ႕ေန႕ရက္ေတြသည္ အဓိပၸာယ္မဲ့လာခဲ့သည္။ သူရည္မွန္းထားေသာ ပညာေရးကို အၿပီးတုိင္ စြန္႕လႊတ္လိုက္ရခ်ိန္မွစ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္သူ အသားမက်ေတာ့ေပ။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ရမွာကို ေႀကာက္တတ္လာခဲ့သည္။ အတုအေယာင္ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သူေႀကာက္သည္။ သူသည္ ထိုအတိတ္က ၿဖစ္ရပ္ေတြကို ေမ့ခ်င္လာသည္။ ထိုသို႕ ေမ့ပစ္ရန္ သူအေကာင္းဆံုးေၿဖရွင္းခဲ့ၿခင္းမွာ ဂိမ္းကစားၿခင္းႏွင့္ အိပ္စက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ည(၈)နာရီသည္ သူ၏ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ အိပ္ေနလွ်င္ အရာအားလံုးကို ခဏေတာ့ ေမ့ထားလို႕ရသည္ဟု သူယူဆ၍ ၿဖစ္သည္။ ထိုအယူအဆကပဲ သူ႕ကို အရွက္ရေစခဲ့သည္။ တစ္ခါက သူမႏွင့္ ဖုန္းေၿပာၿပီး အိပ္ရာ၀င္ေတာ့မည္ဟု သူေၿပာမိသြားသည္။ “အေစာႀကီးပဲ အိပ္တာလား။ အခ်ိန္ေတြ ႏွေၿမာစရာေကာင္းလိုက္တာ။”ဟူေသာ သူမ၏စကားသည္ သူ႕အေႀကာင္းကုိ မသိ၍ ေၿပာၿခင္းပဲၿဖစ္ၿပီး သူ႕ခံစားခ်က္ကို သိသြားလွ်င္ေတာ့ သူ႕အတြက္ မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းတစ္ခု ေရြးခ်ယ္ေပးမွာကို သူယံုႀကည္သည္။ သူမက စာေတြႀကိဳးစားႀကည့္ၿပီး အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ အိပ္ေနခဲ့သည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ၿဖဳန္းတီးပစ္ေနၿခင္း မဟုတ္ပါ။ အိပ္ေနလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္၊၀မ္းနည္းဖြယ္ ခံစားခ်က္ေတြကို ေမ့ထား၍ ရၿခင္းပဲၿဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာတစ္ခုအတြက္ အေကာင္းဆံုးေမ့ေဆးကို သူသံုးေနၿခင္းသာ ၿဖစ္သည္။ ထိုေန႕မွစ၍ သူမအေပၚ သူရွက္ရြံ႕စိတ္မၿဖစ္ခ်င္သၿဖင့္ အရမ္းပင္ပန္းလြန္းသည့္ေန႕ေတြမွလြဲလွ်င္ သူ ေစာေစာ အိပ္ရာမ၀င္ၿဖစ္ေတာ့ေပ။ သူ စာေတြၿပန္ဖတ္သည္။ သူ႕အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဳးရိွရိွ ကုန္ဆံုးေစပါသည္။ ဒါေတြကို သူမ သိမည္ မထင္ပါ။ သူမသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အားေဆးတစ္ခြက္ၿဖစ္ပါသည္။

အကြာအေ၀းေႀကာင့္ အခ်စ္ဟာ က်ိဴးလြယ္ပဲ့လြယ္ ပ်က္စီးလြယ္တယ္တဲ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေၿပာဖူးသည့္စကားပါ။ ဒါဆို သူမႏွင့္ သူ႕အႀကားမွာ အကြာအေ၀းမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၿခားနားေနပါသည္။ ထိုအကြာအေ၀းေႀကာင့္ပဲ အခ်စ္တစ္ခုကို မဖန္ဆင္းရေတာ့ဘူးလား။ မတည္ေဆာက္ရေသးေသာ အခ်စ္တစ္ခုအတြက္ အလွမ္းေ၀းမႈက သူတို႕ႀကားမွာ တံတိုင္းသဖြယ္ၿဖစ္ေနသည္။ မတည္ေဆာက္ရေသးခင္မွာ ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားမွာကိုေတာ့ သူအၿဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႕ဆီမွာ ရိွေသာ သူ႕ရဲ႕ အခ်စ္ေတြသည္ ထိုတံတိုင္းကို ၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ရမည္။  သူ႕အတြက္ၿဖစ္တည္လာမည့္ သူမရဲ႕အခ်စ္ေတြကိုလဲ သူက ငံ့လင့္ေနခ်င္ေသးသည္။

သူ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ေႀကာင့္ သူတို႕ႀကားက အကြာအေ၀းသည္ ၿမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ ၿခားနားမေနေတာ့ပါ။ “ဟဲလို ႀကားလား။ႀကားလား။” ထိုစကားသည္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဖုန္းေၿပာတိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ ေၿပာရေသာ စကားၿဖစ္သည္။ သူသည္ သူမႏွင့္ ဖုန္းေၿပာလွ်င္ တိုးသက္ညင္သာစြာ ေၿပာခ်င္ပါသည္။ သူေၿပာေသာ စကားမ်ားသည္ သူမနားထဲမွာ နား၀င္ခ်ိဳေစခ်င္သည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆက္သြယ္ေရးသည္ သူ၏ ဆႏၵကို မၿဖည့္ဆည္းပါ။ အခ်ိန္ၿပည့္နီးပါး မအားတတ္ေသာ သူမႏွင့္ ဖုန္းေၿပာခြင့္ရၿခင္းသည္ သူ႕အတြက္ မဟာ အခြင့္အေရးၿဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႕ေလးမွာ သူမေၿပာေသာ စကားမ်ားကို ၿပတ္သားစြာ ႀကားခ်င္သည္။ သူ႕အသံကိုလည္း ၿပတ္သားစြာ ႀကားေစခ်င္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမသည္ အရမ္းလည္ပါသည္။ သူ မႀကားလုိက္ရေသာ စကားကို ၿပန္ေမးလွ်င္ “ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါပဲေၿပာတတ္တယ္။” ဆိုၿပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္လုပ္တတ္ပါသည္။ ထိုမႀကားလိုက္ရေသာ စကားအတြက္ စိတၱဇၿဖစ္ရသူက သူပါ။ သူကလည္း “ခ်စ္တယ္။” လို႕ ေၿပာလိုက္တာၿဖစ္ရမည္ဟု ညစ္က်ယ္က်ယ္ေတြးလိုက္ပါသည္။

သူမသည္ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္လႊမ္းမိုးပါသည္။ သူမစကားမ်ား ၊ သူမ အီးေမးလ္မ်ားထဲက စာသားမ်ားသည္ သူ႕ကို အၿမဲခ်ည္ေႏွာင္ေလ့ရိွသည္။ သူတို႕အလုပ္သည္ Target ထားၿပီး လုပ္ရေသာ အလုပ္ၿဖစ္သည္။ စနစ္တခုမွတခု အေၿပာင္းမွာ သူတို႕စာရင္းသမားေတြ Target မီေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ သူမဆီက အီးေမးလ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး ပုိႀကိဳးစားရပါသည္။       “ You can finalize the report & send it on Friday. I’ll be happy.”  ထိုစာသားသည္ သူ႔ကို ထပ္မံရစ္ပတ္ပါ၏။ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕အတြက္ သူသည္ report ကို ၿမန္ၿမန္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရပါ၏။ သူမ သိမွာမဟုတ္ေပမယ့္ သူကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕ တိတ္တိတ္ေလးႀကိဳးစားေနရသူသာ ၿဖစ္၏။

သူထက္ အသက္ငါးႏွစ္ႀကီးေသာ သူမသည္ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕အေပၚကေလးဆိုးဆိုးတတ္ပါသည္။ “ဒီလိုပဲ မက ဆိုးတတ္တယ္။ သည္းခံႏိုင္ရင္ သည္းခံ။” ဆိုသည့္ စကားၿဖင့္ သူ႕ကို ကလိတတ္ပါသည္။ သူကလည္း “ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ… ကိုယ့္ထက္ အသက္ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့သူကို ၿပန္အလိုလိုက္ေနရတယ္။” ဟု ၿပန္စတတ္ပါသည္။ သူသည္ သူ႕ထက္ ငါးႏွစ္ႀကီးေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ေကာက္ရထားပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ စာႀကိဳးစားပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ မနက္တိုင္း ခုိကေလးမ်ားကို အစာေကၽြးတတ္ပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ ေရခဲမုန္႕ႀကိဳက္ပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ ေခ်ာကလက္ႀကိဳက္ပါသည္။ ထိုကေလးေလးသည္ အရုပ္မ်ားကို ခ်စ္တတ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ေရွ႕ေလွ်ာက္ အရုပ္ဆိုင္ႏွင့္ ေခ်ာကလက္ဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားပါသည္။      

အခ်စ္ေႀကာင့္ ဤကမၻာေၿမတြင္ရိွေသာ သက္ရိွသက္မဲ့ဟူသမွ်သည္ သူ႕အတြက္ ထာ၀စဥ္လွပေနေတာ့သည္။ အခ်စ္တြင္ အသက္အပိုင္းအၿခားမရိွပါ။ အကြာအေ၀းမိုင္တိုင္ေတြ မရိွပါ။ အခ်စ္အတြက္ အခ်စ္တစ္ခုရိွေနလွ်င္ အရာရာၿပီးၿပည့္စံုသည္သာ ၿဖစ္သည္။

ၿငိမ္းေအးေသာ အခ်စ္ (၁)

သူသည္ ဂဏန္းသခ်ာၤထက္ ဗ်ည္းအကၡရာကို ပိုခ်စ္ၿမတ္ႏိုးသူၿဖစ္သည္။ သူ အလုပ္ခ်င္ဆံုးက စာေတြဖတ္မည္။ စိတ္ခံစားမႈ ၿပင္းထန္လာသည့္အခါ စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးခ်င္ေရးၿဖစ္မည္။ ဒါေတြသည္ သူ႕စိတ္ကူးယဥ္မႈ သက္သက္သာၿဖစ္သည္။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူ႕အလုပ္ကစာရင္းကိုင္ပဲၿဖစ္သည္။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ သူ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိုဂဏန္းမ်ားက စိုးမိုးထားသည္။ အိပ္ခ်ိန္ေလးေတာ့ ထိုဂဏန္းမ်ားႏွင့္ သူ တစိမ္းဆန္ဆန္ေနလို႕ ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ ၿဖစ္သည္။ တကယ္တမ္း ၿဖစ္လာသည္က သူ႕အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အရံႈးအၿမတ္စာရင္းမ်ား ၊ Stock Part No မ်ားက သူ႕ကို ေၿခာက္လွန္႕ေနခဲ့သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ အိပ္ခ်ိန္မ်ားၿပီး အိပ္ေရးမ၀ခဲ့ပါ။ သူ ထိုအလုပ္ကို ၿငီးေငြ႕လာခဲ့သည္။ ထိုအလုပ္က သူထြက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးကာမွ သူမနဲ႕ ဖုန္းေၿပာၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႕ဆံုးၿဖတ္ခ်က္က ေၿပာင္းၿပန္ၿဖစ္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီေန႕က သူမ အသံေတြသိပ္မေကာင္းပါ။ သူမ ေနမေကာင္းပါ။ သူမ ေနမေကာင္းတာကို သိလုိက္ရေတာ့ သူ႕ရင္ေတြ နာက်င္လာသည္။ သူမကို စိုးရိမ္ေနသည္ပဲ။ ညေရာက္ေတာ့ သူမဆီ ေနေကာင္းၿပီလားလို႕ မက္ေဆ့ခ်္ ပို႕လိုက္သည္။ သူမ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိပါ။ သူမ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို ၿပန္ဆက္လာခဲ့သည္။ သူမနဲ႕ ဖုန္းေၿပာရခ်ိန္မွာ သူ ရင္ေတြခုန္ေနပါသည္။ သူမက သူ႕ရဲ႕ အထက္လူႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးရဲ႕ ဂရုတစိုက္ရိွမႈကို ၀မ္းသာႀကည္ႏူးေနလို႕ ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့တာလား။ ဘာခံစားမႈဆိုတာေတာ့ သူသိပ္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ ၀ါသနာမပါပါဘူး။ စိတ္ကုန္ေနပါၿပီဆိုတဲ့ အလုပ္ကေန ထြက္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးကာမွ  သူမနဲ႕ ဖုန္းေၿပာၿပီးခ်ိန္မွာပဲ အရာရာေၿပာင္းလဲသြားသည္တဲ့။ဘာပဲေၿပာေၿပာ ထိုညေလးမွာ သူသည္ သူမရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ အလုပ္က မထြက္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ၿဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ‘ေအးေပါ့။ ၀ါသနာမပါလဲ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းကို  ဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့။’ ထိုစကားသည္ သူ႕ကို ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ေသာ စကားၿဖစ္သည္။ သူကလည္း ထိုစကားေလးတစ္ခြန္းႏွင့္ပဲ ႀကည္ႀကည္ၿဖဴၿဖဴ အခ်ည္ေႏွာင္ခံလုိက္ပါသည္။ သူမ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၿပီဆိုတာ သိခ်င္မွသိေပမည္။ သူမရဲ႕ အမိန္႕မဆန္တဲ့ အားေပးမႈလား၊တိုက္တြန္းမႈလား မခြဲၿခားႏိုင္တဲ့စကားအေပၚမွာ သူသာယာသြားခဲ့မိပါၿပီ။

ထိုညက စၿပီး သူေၿပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ သူ႕ေၿပာင္းလဲမႈေတြက တကယ္ကို ၿမန္ဆန္လွသည္။ အလုပ္ထဲမွာ သူ ေပ်ာ္လာသည္။ သူသိပ္မုန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ ထို ဂဏန္းေတြကို သူခ်စ္တတ္လာၿပီပဲ။ အရင္က အလုပ္ကို တာ၀န္ေက်ေက်လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ တာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ရင္း သူေပ်ာ္ရႊင္တတ္လာသည္။ သူမ အေႀကာင္းေတြကို သူစိတ္၀င္စားလာသည္။ သူ႕ကိုယ္သူ အံႀသပါသည္။ သူ ရံုးခ်ဳပ္မွာ Training တက္စဥ္က သူမ နဲ႕ ေန႕တိုင္းေတြ႕ခဲ့ရသည္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက သူမကို ဘာလို႕သတိမထားမိရသည္လဲ။ သူ ညံ့ပါသည္။ သူမ နာမည္လွတာေလးတစ္ခုပဲ စိတ္၀င္စားခဲ့မိသည္။ သူမ မ်က္ႏွာကို သူ ေစ့ေစ့ေတာင္ မႀကည့္ဖူးခဲ့ပါ။ သူမရဲ႕ ရံုးခန္းက သူတို႕ထိုင္ရတဲ့ စားပြဲေရွ႕ကၿဖတ္မွေရာက္တာပါ။ သူ႕မ်က္လံုးေရွ႕၀င္၀င္လာသည့္ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို သူသတိမၿပဳမိခဲ့ပါ။ ရံဖန္ရံခါ သူ႕စားပြဲနားကိုေတာင္ သူမေရာက္လာတတ္သည္ပဲ။ ဒါလည္း သူဂရုမစိုက္ခဲ့မိပါ။ ထိုအခ်ိန္ေတြအတြက္ သူေနာင္တရခ်င္ေနပါသည္။ ထုိသတိမၿပဳခဲ့မိေသာအခ်ိန္က သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေရးေရးေလးကို သူၿပန္စဥ္းစားရင္း လြမ္းတတ္လာပါသည္။

၂၀၁၁ ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ  သူ ရံုးခ်ဳပ္ကို ခဏခဏသြားရပါသည္။ (ထိုစဥ္က သူ သူမကို စိတ္မ၀င္စားေသးပါ။) သူ ခရီးခဏခဏ ထြက္ရလွ်င္ ေနသိပ္မေကာင္းတတ္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ပဲ Allowance မေလာက္ဘူးဆိုသည့္ အေႀကာင္းၿပခ်က္လွလွေလးႏွင့္ သူ ခရီးထြက္ဖို႕ ၿငင္းဆန္တတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ တာ၀န္သည္တာ၀န္သာ ၿဖစ္၍ သူရဲ႕ ကေလးဆန္မႈက အရာမထင္ပါ။ သူ ခရီးေတြ ထြက္ရပါသည္။ ရံုးခ်ဳပ္ေရာက္လွ်င္ သူမႏွင့္ အၿမဲေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ ခရီးပန္းသည့္အတြက္ ဘာကိုမွ  စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပါ။ သူ  သူမႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည့္ ထိုအခ်ိန္ေတြကို အရမ္းပဲ ေတာင့္တမိလာပါသည္။

၂၀၁၂ ႏွစ္စပိုင္းမွာ  သူတို႕ကုမၸဏီက Chinese New Year Party ကို ရံုးခ်ဳပ္မွာ လုပ္ေပးပါသည္။ နယ္ရံုးခြဲမွ လိုက္မည့္သူမ်ား စာရင္းႀကိဳတင္ေပးရသည္။ သူကေတာ့ ခရီးထြက္ရမွာ ပ်င္းတဲ့သူမို႕ စာရင္းမေပးၿဖစ္ခဲ့ပါ။ ထိုအခ်က္ကပဲ သူမႏွင့္ သူရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈအတြက္ လြဲေခ်ာ္မႈတစ္ခုၿဖစ္ခဲ့သည္။ သူ သူမကို ခ်စ္မိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ အရာရာေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။ သူ ရံုးခ်ဳပ္ကို လိုက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္မရခဲ့ပါ။ သူ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းက တစ္ဆင့္ သူမ သိပ္ႀကိဳက္သည့္ ေခ်ာကလက္ထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။  ထို ပါတီပြဲတက္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကတစ္ဆင့္ သူမရဲ႕ မေရမရာသတင္းတစ္ခုႀကားခဲ့ရသည္။ သူမဟာ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရည္းစားဆိုသည့္ မေသခ်ာသည့္ သတင္းက သူ႕ကို ေႀကကြဲေစသည္။ သူ႕ရဲ႕ ညေတြကို အိပ္ပ်က္ညေတြအၿဖစ္ ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ ထိုသတင္းအတြက္ သူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ သူမကုိ ေမးၿဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသတင္းမွားေနသည္ဆိုသည့္ သူမရဲ႕ အေၿဖကိုပဲ သူမ်က္စိမိွတ္ ယံုႀကည္လိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ သူ သူမကို ခ်စ္တယ္လို႕ ေၿပာမိသြားသည္။ သူ႕ရဲ႕ အထက္အရာရိွမို႕ သူ႕စိတ္ကိုခ်ဳပ္ထိန္းခဲ့ေပမယ့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ထိန္းလို႕မရခဲ့ပါ။

သူသည္ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ဆင့္ သူမအိမ္လိပ္စာကို စံုစမ္းခိုင္းပါသည္။ Training အတူတူတက္ခဲ့ရတာခ်င္းအတူတူ သူ႕သူငယ္ခ်င္းသည္ သူမရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္၊ ဂ်ီေမးလ္ အားလံုးကို သိေနခဲ့သည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ေရကန္အသင့္ ႀကာအသင့္ပါပဲ။ Valentine Day နီးလာၿပီ။ သူမလိပ္စာကို သိရမွ ၿဖစ္မည္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမႈၿဖင့္ သူမလိပ္စာေလးသိခြင့္ရခဲ့သည္။ သူတို႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းလွလွေလးေတြ ရွာရခက္ပါသည္။ ရန္ကုန္မွာေနေသာ သူမအတြက္ သူ႕လက္ေဆာင္ေတြက ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေနလိမ့္မည္။ သူမအတြက္ လက္ေဆာင္၀ယ္ၿပီးသည့္ ညမွာပဲ သူမဆီကုိ သူဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။ သူမသည္ သင္တန္းေတြ၊ အလုပ္ေတြႏွင့္ အခိ်န္ၿပည့္ မအားမလပ္ၿဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုညက သူမေၿခြေသာ ႀသ၀ါဒေတြ ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လိုက္ရသည္။ သူမစိတ္ထဲ သ႔ူကို အလုပ္ထဲမွာ အခက္အခဲရိွသၿဖင့္ သူမဆီ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ေနသည္ဟု ထင္ေနပံုပါပဲ။ ေနာက္ရက္မွာ အေ၀းေၿပးကားဂိတ္ကတစ္ဆင့္ သူမဆီ လက္ေဆာင္ပို႕ေပးခဲ့သည္။ သူမနဲ႕ ဆင္တူေသာက္ဖို႕၀ယ္လာခဲ့သည့္ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုပါ ယူမထားေတာ့ဘဲ ထည့္ေပးလိုက္ၿဖစ္သည္။ သူမအတြက္က အၿဖဴေရာင္ခြက္ကေလး၊သူ႕အတြက္က အနက္ေရာင္ခြက္ေလးပါ။ ဆင္တူေလးမို႕ ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္း သတိရခ်င္ေနသည့္ စိတ္ၿဖင့္ သူ၀ယ္လာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူမသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေခ်ာကလက္ကေတာ့ လက္ေဆာင္ထဲမွာ မပါမၿဖစ္ေပါ့။ သူက ေခ်ာကလက္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ၿဖင့္ ေပးၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူမက ေခ်ာကလက္အရမ္းႀကိဳက္ပါသည္။ သူေပးေသာ ေခ်ာကလက္စားလိုက္လွ်င္ သူ႕ကို အလိုလို ခ်စ္ၿပီးသားၿဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ သူ႕အေတြးသည္ ကေလးဆန္ေပမယ့္ သူ႕အေတြးႏွင့္သူေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါသည္။

ေနာက္ရက္မွာ သူမဆီက လက္ေဆာင္ရေႀကာင္းဖုန္းဆက္လာသည္။ သူမ အသံေတြတုန္ရင္ေနသလိုပဲ။ သူမ ေပ်ာ္ေနတာလား။ သူမဆီေရးေပးလုိက္သည့္စာထဲမွာ သူ႕အတြက္၀ယ္ထားသည့္ခြက္ေလးအေႀကာင္းလည္းပါပါသည္။ သူမက ထိုခြက္ကေလးကို ၿပန္ပို႕ေပးခ်င္ေႀကာင္းေၿပာခဲ့သည္။ သူမကို အိမ္မွာတစ္ခြက္၊ရံုးမွာ တစ္ခြက္ထားဖို႕ေၿပာၿပီး ၿပန္မယူေတာ့ေႀကာင္းေၿပာလိုက္မိသည္။ ထိုညက မက္ေသာ သူ႕အိပ္မက္သည္ အရမ္းခ်ိဳၿမိန္ပါသည္။

သူ သူမအခ်စ္ကို ရေအာင္လုပ္လို႕မရဘူးလားလို႕ေမးႀကည့္ေတာ့ သူမက ႀကိဳးစားႀကည့္ေပ့ါတဲ့။ သိပ္ကို ေ၀းလြန္းတယ္၊ တစ္ေယာက္အေႀကာင္း တစ္ေယာက္လည္း မသိႀကဘူးေလဆိုသည့္ သူမရဲ႕ စကားအတြက္ သူ႕ရဲ႕ အေႀကာင္းေတြေၿပာၿပပါမည္။ ထိုအေႀကာင္းေတြကို သူက သူမနဲ႕ အတူတူထိုင္ၿပီး ေၿပာၿပခ်င္ေပမယ့္ သူ႕မွာ ထိုအခြင့္အေရးမရိွပါ။ ဖုန္းဆက္ၿပီးေၿပာၿပရေအာင္လည္း သူမက သင္တန္းေတြႏွင့္ မအားလပ္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းမွာ ဂ်ီေမးလ္ႏွင့္ ေၿပာၿပၿခင္းသာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္သည္။ သူမ ဖတ္ၿဖစ္မဖတ္ၿဖစ္ မေသခ်ာေပမယ့္ သူကေတာ့ ေၿပာၿပပါမည္။ သူနာက်င္လြန္းလို႕ ေမ့ထားသည့္ သူ႕ရဲ႕ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္အေႀကာင္း၊တစ္ခ်ိန္က သူ႕အနာဂတ္အေႀကာင္းေတြ၊ သူကေလးတုန္းက အေႀကာင္းေတြကို  ၿပန္တူးေဖာ္ၿပီး သူမကိုေၿပာၿပခဲ့ပါသည္။ သူ႕အတိတ္သည္ သူမအတြက္ ၿပန္လည္အသက္၀င္လာရေပမယ့္ သူမကို ေၿပာၿပေနတဲ့အခါမွာေတာ့ ဟိုအရင္လို မနာက်င္ေတာ့ပါ။ သူ႕အေႀကာင္းေတြကို လူခ်င္းေတြ႕ၿပီးေၿပာရင္း သူမၿပန္ေမးလာမည့္ ေမးခြန္းေတြကိုလည္း သူက စိတ္လိုလက္ရေၿဖႀကည့္ခ်င္သည္။ အခုေတာ့ သူ႕ပို႕ေသာ ေမးလ္ေတြဖတ္ၿဖစ္လား မဖတ္ၿဖစ္လားဆိုတာ သူ ေသခ်ာမသိပါ။ သူ႕အေႀကာင္းေတြကို သူမ သိေနၿပီလားဆိုတာလည္း သိပ္မေရရာပါ။

သူမကို ခ်စ္တယ္လို႕ ေၿပာၿပီးကတည္းက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္နည္းနည္းေ၀းကြာသြားသလို ခံစားရပါသည္။ သူမက္ေဆ့ခ်္ပို႕လွ်င္ အရင္က ၿပန္ပို႕တတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းသူမက ၿပန္မပို႕ေတာ့ပါ။ သူမစိတ္ကို သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသလား။ သူ႕မက္ေဆ့ခ်္ေတြ သူမဖတ္ရရဲ႕လား။ ဘာဆိုဘာမွ သူေသခ်ာမသိပါ။ သူကေတာ့ သူမဆီ မက္ေဆ့ခ်္မွန္မွန္ပို႕ၿဖစ္ေနပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ တဖက္သတ္ရူးသြပ္ေနသူသာၿဖစ္သည္။

သူ မႏၱေလးရံုးကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ သြားတုန္းကေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေလွ်ာက္လည္ရင္း သူမအတြက္ ေခ်ာကလက္၀ယ္ခဲ့သည္။ သူမဆီ လွမ္းဖုန္းဆက္ရင္း စကားေတြေၿပာၿဖစ္သည္။ ထိုညက သူမအသံေတြေတာ္ေတာ္ႀကည္လင္ေနပါသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးေနတာလား။ ဆိုင္ကယ္စီးရင္းဖုန္းမေၿပာရဘူး ေနာက္မွၿပန္ဆက္ဆိုသည့္ စကားက သူ႕ကို စိုးရိမ္ေနသည္ပဲ။ သူမက သူ႕အတြက္ စိုးရိမ္ေနသည္တဲ့။ ရံုးကို ၿပန္ေရာက္ေတာ့ သူမဆီ သူဖုန္းၿပန္ေခၚၿဖစ္သည္။ ထိုညက ရံုးေရွ႕မွာ ၿခင္ကိုက္ခံၿပီး သူမနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ႀကာဖုန္းေၿပာၿဖစ္သည္။ သူမကိုလည္း သူ ပိုပိုခ်စ္လာမိပါသည္။

မႏၱေလးကၿပန္ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ရံုးမွာ သူအၿမဲလိုလိုၿပံဳးေနတတ္ပါသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကေတာ့ သူ႕ကို ရူးေနၿပီဟု ထင္ခ်င္ထင္ပါလိမ့္မည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း သူမႏွင့္ေၿပာခဲ့သည့္ စကားေတြကို ၿပန္ၿပန္စဥ္းစားရင္း ခဏခဏၿပံဳးမိပါသည္။ သူမကို အရမ္းလြမ္းသည့္အခါ သူ႕ ကြန္ပ်ဴတာ Desktop ေပၚက သူမပံုကိုႀကည့္ၿပီး အလြမ္းေၿဖတတ္ေနပါၿပီ။

သူ႕ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ သူမဘာေႀကာင့္ စိုးမိုးေနသလဲဆိုသည့္ အခ်က္ကို သူသံုးသပ္ႀကည့္ပါသည္။ သူမသည္ သူ မသိသည့္ အလုပ္ေတြကို ေမးလွ်င္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းၿပတတ္သည္။ တစ္ခါတုန္းကေပါ့။ သူ႕တို႕ရံုးက အစ္မတစ္ေယာက္က ရံုးေၿပာင္းေတာ့မွာမို႕ သူ႕ကို ေငြကိုင္ခုိင္းသည္။ သူ ႕ အလုပ္က စာရင္းကိုင္ေလ။ ေငြကုိင္မွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ သူအားနာတတ္ပါသည္။ ၿပတ္ၿပတ္သားသား မၿငင္းရဲပါ။ သူ သူမႏွင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ထိုၿပႆနာအေႀကာင္းေၿပာၿဖစ္သည္။ သူမက မန္ေနဂ်ာကို ေငြကိုင္တစ္ေယာက္ခန္႕ေပးဖုိ႕ ေတာင္းဆိုႀကည့္ဖို႕ အႀကံၿပဳသည္။ ခက္တာက ဘယ္သူ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ သူသဲသဲကြဲကြဲ မသိပါ။ သူမက တၿခားသူလုပ္ခိုင္းတိုင္းလုပ္စရာလား၊ ဒါအားနာစရာမလုိဘူး ။ ၿပတ္ၿပတ္သားသားေၿပာလုိက္။ ေငြကိုင္လုပ္ေပးလို႕လဲ လစာ ပိုရမည္မဟုတ္ေႀကာင္း။ စာရင္းပဲကိုင္ရမည္ၿဖစ္ေႀကာင္း ေၿပာသည္။ သူမ အသံေတြက သူ႕ကို အားမလိုအားမရၿဖစ္ေနသည္ပဲ။ သူသာ သူမအနားမွရိွေနလွ်င္ သူမခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးႏွင့္ သူ႕ကို စိတ္မရွည္လြန္းလို႕ အားမရလြန္းလို႕ ကိုင္ေပါက္မည္လားေတာင္ မေၿပာတတ္ပါ။ တၿခားေသာ အခက္အခဲေတြကိုလည္း သူမက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းၿပတတ္ပါသည္။ ထိုအခ်က္ေတြကပဲ သူ႕ရဲ႕ မသိစိ္တ္ထဲ သူမေရာက္ေနခ့ဲတာ ရာႏႈန္းၿပည့္ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

သူ႕ရဲ႕ သူမအေပၚ ထားရိွတဲ့ အခ်စ္ကိုလည္း အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်င္ပါသည္။ သူ႕အခ်စ္သည္ ပူေလာင္မေနပါ။ Platonic Love တဏွာရာဂကင္းေသာ အခ်စ္ၿဖစ္ပါသည္။ တဏွာရာဂမကင္းေသာ ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို အေရာင္ႏွင့္ အနီေရာင္ဟု သတ္မွတ္မည္ဆိုပါစို႕။ သူ႕အခ်စ္သည္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာၿဖစ္သည္။ ရည္းစားခ်စ္ကို ဂဏန္းႏွင့္ ၁၅၀၀ ဟု သတ္မွတ္လွ်င္ သူ႕အခ်စ္ကို ၇၅၀ ဟုသာသတ္မွတ္ခ်င္ပါသည္။ ၁၅၀၀ အခ်စ္သည္ မုန္တိုင္းအဆင့္ဆိုပါက သူ႕ရဲ႕ ၇၅၀ အခ်စ္သည္ ေလၿပည္ေလညင္းေလးသာၿဖစ္ပါသည္။ သူမ ဆီကလည္း ထိုအခ်စ္မ်ိဳး သူလိုခ်င္တပ္မက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူသိပ္မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါ။ သူမဆီက ၿငိမ္းေအးေသာ အခ်စ္(၇၅၀)ကို သူ အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနမွန္း သူမ သိမည္ဆိုလွ်င္………………

ရစ္ပတ္ထားေသာ အၿဖဴေရာင္ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအရင္း တစ္ေယာက္မွ မရိွတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေဖာ္ဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။ ‘Only Child’ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီး  ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းအၿဖစ္ အခုခ်ိန္ထိ ရပ္တည္ေနတုန္းေပါ့။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကိုယ္နဲ႕ အိုးမကြာ၊အိမ္မကြာ ကစားေပးမယ့္ အေဖာ္ဆိုတာ မရိွခဲ့ေတာ့ စာအုပ္ေတြသာ ကိုယ္နဲ႕ နပန္းလံုးစရာ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေရႊေသြးတို႕၊မိုးေသာက္ပန္းတို႕ဆိုတာ ကိုယ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဖတ္ခဲ့တာေတြေပ့ါ။ ေလးတန္း၊ငါးတန္းေလာက္မွာေတာ့ ေဖေဖဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြကို ဖတ္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႕ စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးကို လုိက္လိုက္သြားၿပီး ပံုၿပင္စာအုပ္ေတြ၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို  ငွားဖတ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႕ အၿမဲတမ္း ငွားၿဖစ္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကေတာ့ Cupid စာအုပ္ငွားဆိုင္ပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးကို ကိုယ္ကေလးဘ၀ကတည္းက သေဘာက်ခဲ့တာ။ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖလင္ဖံုး(သို႕) ဂ်ပ္ၿပားေတြနဲ႕သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဖံုးထားလို႕ စာအုပ္ေတြကို ႀကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္း သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနတာပါ။ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္၊ ပိတ္ခ်ိန္ကိုလည္း တိတိက်က် သတ္မွတ္ထားတာ စည္းကမ္းကို တန္ဖိုးထားလို႕ ထင္ပါရဲ႕။ စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးမွာ ငွားတဲ့သူေတြ အရမ္းေပါတယ္ေလ။ ကိုယ္သာ မံုရြာမွာ အၿမဲရိွေနၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ Cupid စာအုပ္ငွားဆိုင္ေလးမွာပဲ စာအုပ္ေတြကို အၿမဲတမ္း ငွားဖတ္ၿဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ကိုယ္ ခုႏွစ္တန္းစာေမးပြဲေၿဖၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေပါ့။ Cupid ကုိ စာအုပ္ငွားဖို႕ သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြဟာ ခါတိုင္းလို ကာတြန္းေတြ၊ပံုၿပင္ေတြထားတဲ့ စင္ဘက္မွာ မရိွခဲ့ဘူး။ လူႀကီးသူေကာင္းေတြဖတ္ႀကတဲ့ စင္ဘက္ကိုေရာက္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီေန႕က ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ စာအုပ္ကို ငွားခဲ့တယ္။(စာအုပ္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။) ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ စာအုပ္ဟာ အရမ္းၿမင့္ေနတာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ငွားလာတဲ့ စာအုပ္ကို ႀကည့္ၿပီး ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလို႕ အေၿပာခံခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဂုဏ္ေတြယူလို႕ေပါ့။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာေတာ့ ကိုယ္စုထားတဲ့ မုန္႕ဖိုးေလးနဲ႕ ဆရာေကာင္းသန္႕ရဲ႕ သမီးေလးဖတ္ဖို႕ အမွတ္ ၁၊၂ ကို ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေကာင္းသန္႕ရဲ႕ စာေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြကို တက္ႀကြေစခဲ့တယ္။ သမီးေလးဖတ္ဖို႕ အမွတ္ ၂ စာမ်က္ႏွာ ၆ မွာ Only One But Lion (တစ္ေကာင္းတည္း ဒါေပမယ့္ ၿခေသၤ့) ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အထိမိဆံုးပါပဲ။ ေမာင္ႏွမအရင္း မရိွလုိ႕ အားငယ္မိတဲ့ အခါတိုင္း ‘တစ္ေကာင္တည္း ဒါေပမယ့္ ၿခေသၤ့’ ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ကိုယ့္ကို အားေတြၿဖစ္ေစခဲ့တယ္။ Only Child ေတြရဲ႕  အားနည္းခ်က္က တစ္ခါတစ္ရံ အထီးက်န္တတ္တယ္။ ၀မ္းနည္းတတ္တယ္။ ကိုယ္စိတ္ဓာတ္က် အားငယ္ေနခ်ိန္မွာ စာေကာင္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္ထိပ္ေရာက္သြားသလို ၿမင့္တက္သြားေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလိုအခိ်န္မွာ အားငယ္စိတ္ဆိုတာလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ၀မ္းနည္းမႈဆိုတာလည္း မရိွေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုႀကည္မႈအၿပည့္ရိွလာတယ္။ဒါ့ေႀကာင့္မို႕ စာအုပ္ေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ၊ ကိုယ္ယံုႀကည္ရတဲ့သူ၊ ကိုယ့္ကို ယံုႀကည္မႈေပးတဲ့သူပါပဲ။ အခုထိလည္း ကိုယ္စိတ္ဓာတ္က်၊စိတ္ပင္ပန္းေနရင္ စာအုပ္ဆိုင္သြားၿပီး ကုိယ့္မွာရိွတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္၀ယ္ဖတ္လိုက္တာပဲေလ။ ကိုယ့္ဗီရိုေလးလည္း စာအုပ္ေတြနဲ႕ ၿပည့္ႏွက္ေနေတာ့တယ္။

ကိုယ္ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္မွာ သက္ရိွသူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ကိုယ္အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရိွခဲ့သလို ကုိယ့္ကို ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္ ကိုယ့္မွာ စားအတူ ၊ လာအတူ၊သြားအတူ သူငယ္ခ်င္းေတာ့မရိွခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို အခုထိ ေတာင့္တေနဆဲပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ထားခဲ့တာ။ အဲဒီအေတြးဟာ မွားယြင္းေနမွန္း အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ရစ္ပတ္လိုက္မွပဲ သိလိုက္ရတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေလးရဲ႕ နာမည္က ေအးၿမတ္မြန္ေလ။ မြန္မြန္နဲ႕ GCCE တက္မွ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းခဲ့တာ GCCE Second  Term ေၿဖၿပီးကတည္းကပါ။ မြန္မြန္နဲ႕ ေတြ႕စက သိပ္မရင္းႏီွးခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုပဲ ရင္းႏွီးခဲ့ႀကတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ခင္မင္ႀကတယ္ဆုိရာမွာ အေႀကာင္းၿပခ်က္ေတြ ရိွဖို႕လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေႀကာင္းၿပခ်က္ေတြမရိွဘဲ ၿဖဴစင္စြာ ခင္မင္ခဲ့ႀကတာပါ။ မြန္မြန္က ဂ်ပန္ဘာသာကို အရမ္း၀ါသနာပါတဲ့သူပါ။ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး လိုင္းေတြမက်ခင္မွာ အားေနလို႕ GCCE တက္ခဲ့တာေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္မွာတက္ခြင့္ရခ်င္လားလို႕ မြန္႕မြန္႕ကိုေမးေတာ့ “တက္လည္း တက္ခ်င္တယ္။ မတက္လည္း မတက္ခ်င္ဘူး” တဲ့ေလ။ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ မြန္႕မြန္႕ကို GCCE ကေန GCC ကို တက္ခြင့္ရရင္ တက္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။ Second Term ေၿဖၿပီးေတာ့ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဂ်ပန္ဘာသာကို မႏၱေလးႏိုင္ငံၿခားဘာသာ တကၠသိုလ္မွာ သြားတက္ခဲ့တယ္။ GCCE ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ၀မ္းသာအားရၿဖစ္လို႕။ ဒါေပမယ့္ မြန္မြန္ကေတာ့ ဂ်ပန္ဘာသာကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ေလ။ သူမ ကြန္ပ်ဴတာကို မတက္ေလာက္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ။ ကိုယ့္အေနနဲ႕ သူမကို ကြန္ပ်ဴတာတက္ဖို႕ တိုက္တြန္းခဲ့ေပမယ့္ မြန္မြန္႕ရဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ခုိင္မာေနခဲ့တယ္။ မြန္မြန္႕ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ မြန္မြန္႕ေနရာမွာ ကိုယ္သာဆို အဲဒီလို ၿပတ္ၿပတ္သားသား ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႕ေလ။ အခုဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သိပ္မေတြ႕ၿဖစ္ႀကေတာ့ပါဘူး။စာခ်င္းပဲ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ၀မ္းသာစရာ၊၀မ္းနည္းစရာ စတဲ့အေႀကာင္းအရာေတြကို စာနဲ႕ေရးၿပီး ရင္ဖြင့္ရတာကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ခရစၥမတ္ေန႕၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေန႕နဲ႕  ေမြးေန႕ေတြမွာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေတြ အၿပန္အလွန္ပို႕ႀကတယ္။ လက္ေဆာင္ဆိုတာ တန္ဖိုးနည္းတာ၊ မ်ားတာနဲ႕ မဆိုင္ဘဲ ေပးသူရဲ႕ သတိတရ ရိွေနမႈေတြနဲ႕သာ ဆိုင္တယ္လို႕ ကိုယ္တို႕ ယံုႀကည္ထားႀကတယ္။ တန္ဖိုးေတြပါလာရင္ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ခင္မင္မႈေတြ အေရာင္ေၿပာင္းသြားႏိုင္တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႕ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္ႀကေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ နားလည္ေပးႏိုင္တယ္။ ယံုႀကည္ႏိုင္တယ္။ သတိတရ ရိွေနမႈေတြေႀကာင့္ပါ ကိုယ္တို႕ႀကားက သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုခိုင္ၿမဲလာရတယ္။ ခင္မင္မႈကို ခင္မင္မႈနဲ႕ ရင္းၿပီးမွပဲ ရတယ္ဆိုတာ အရမ္းမွန္တာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမွားလည္း ကိုယ့္မွာ မရိွေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္အၿဖဴေရာင္သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက်န္ပါေသးတယ္။ (၁၀)တန္းေၿဖၿပီးေတာ့ Light,Best,Top,For All စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ ၀ယ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ သူ႕နာမည္ေတြ႕လို႕ မိတ္ဆက္စာ စေရးခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ မႏုိႏိုပဲေပါ့။ မႏိုဆီက ၿပန္စာမွာ ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ဖို႕ လက္တြန္႕မေနသင့္ေႀကာင္း ဆံုးမထားတယ္။ အႀကံေပးထားတယ္။ မႏိုေႀကာင့္ပဲ For All မွာ ၀င္ၿပိဳင္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ကေန ၿမန္မာလို ဘာသာၿပန္ရတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ေလးလည္း လက္ေရြးစင္ စာရင္းထဲမွာ ပါခဲ့တယ္။ မႏိုက ကိုယ့္နာမည္ေတြ႕ၿပီး စာထပ္ေရးလာတယ္။ အခုအခိ်န္မွာ မႏိုနဲ႕ စာအဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနေပမယ့္ မႏိုကို သတိရမိပါတယ္။ Chicken Soup For The Soul ထဲက စာေတြဘာသာၿပန္ၿပီး Best ကိုလစဥ္လိုလို ေပးပို႕ၿဖစ္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးရိွပါၿပီ။ ေရြးခ်ယ္ခံရတာ ႏွစ္ပုဒ္ပဲ ရိွေသးေပမယ့္ အားမေလွ်ာ့ပါဘူး။ ဆက္ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ Teen ရဲ႕ဘာသာၿပန္ၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း ပထမဆုရခဲ့အတြက္ အရမ္းႀကည္ႏူးမိပါတယ္။ အားေပးတုိက္တြန္းခဲ့တဲ့ မႏိုကို ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚကေန အရမ္းေက်းဇူးတင္ေႀကာင္း ေၿပာခ်င္ပါတယ္။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ သက္မဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္းလည္း ရိွတယ္။ သက္ရိွ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းလည္းရိွတယ္။ Pen Friend အစ္မတစ္ေယာက္လည္း ရထားေသးတယ္။ ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြဟာ တစ္သက္တာ သတိရစရာေတြပါ။ ကိုယ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္။ ၿမတ္ႏိုးတယ္။ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ကိုယ္ထာ၀ရသတိရတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း သတိရႀကမယ္ဆိုရင္ၿဖင့္…………

No.24 October,2004 ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္မဂၢဇင္း ေရးႀကည့္ပါက႑

(ဒီစာမူေလးက စာေရးသူဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက ဖူးငံုမွာပါခဲ့တဲ့ စာမူေလးပါ။ အခုေတာ့လည္း စာေရးသူကို အၿမဲ ရစ္ပတ္ထားႏိုင္တဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးကေတာ့ စာအုပ္ေတြပါ။ ေ၀းကြာသြားလို႕ ေၿပေလ်ာ့သြားတဲ့ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ရိွသလို အသစ္အသစ္ရစ္ပတ္လာတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြလည္း မ်ားလာပါၿပီ။ စာေရးသူကေတာ့ အၿဖဴေရာင္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို ငံ့လင့္ေနတုန္းပါပဲ။)

မသန္စြမ္းသူရဲ႕ ရိုင္းပင္းစိတ္ဓာတ္

      ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာက ေ၀ါလ္မတ္မွာ ပထမဆံုး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေန႕မွာေပ့ါ။ ကန္မရြန္းေအာလ္နာဟာ အနည္းငယ္ စိတ္ဂနာမၿငိမ္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႕အလွည့္က် အဆိုင္း တစ္နာရီအတြင္းမွာ သူဟာ ေစ်းႏွစ္ခါ ေရာင္းၿပီးသြားပါၿပီ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စတိုးဆိုင္ရဲ႕ တစ္ေနရာကေန လူတစ္ေယာက္က “အဲဒီလူကို ဖမ္းထား။” လို႕ေအာ္ေၿပာေနပါတယ္။ အသက္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္သာသာေလာက္တုန္းက ေခါင္မိုးေပၚက ၿပဳတ္က်ၿပီး သူ႕ေၿခေထာက္ေတြ မလႈပ္မရွားႏိုင္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ေအာ္လ္နာက ၿပႆာနာကို တားဆီးဖို႕ သူ႕ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ကို ေနာက္ဆုတ္လိုိက္တယ္။ အလစ္သုတ္သမားၿဖစ္မယ္လို႕ သူေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အသံက ပိုက်ယ္လာၿပီး ထိုလူက တစ္ခုခုေၿပာေနတယ္။ ေအာ္လ္နာက ကေလးမေလး ဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မႀကားရပါဘူး။

          (၄၂)ႏွစ္ရိွၿပီၿဖစ္တဲ့ ခရစ္ဘယ္ဘင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ သားငယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေစ်း၀ယ္ေနပါတယ္။ သူအိပ္ရာထေတာ့ တုပ္ေကြးမိေနၿပီး အဲဒီမနက္ေ၀ါလ္မတ္မွာ အခ်ိန္ၿဖဳန္းမယ္လို႕ ေတြးမိၿပီး ၿဖည္းၿဖည္းပဲ သြားေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႕က သူ႕သားငယ္ ကီဂန္ရဲ႕ ရွစ္ႏွစ္ၿပည့္ ေမြးေန႕ၿဖစ္ၿပီး ကိတ္မုန္႕လုပ္ဖို႕ အိမ္မၿပန္ခင္ စတိုးဆုိင္မွာ ၀င္ေမႊပါတယ္။ အခုေတာ့ ကုန္စိမ္းဘက္ၿခမ္းကို ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာေနတဲ့ စင္ဒီနဲ႕အတူ သူဟာ ကီဂန္နဲ႕ ဆယ္ႏွစ္သား အဒမ္ကို အရုပ္ေတြ ေသခ်ာစစ္ဖို႕ ေခၚလိုက္တယ္။

          အရင္က လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္းၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘယ္ဘင္ဟာ မင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အညိဳေရာင္ ေဘ့စ္ေဘာဦးထုပ္နဲ႕ ေပပြေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိတယ္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ပံုစံက ေစ်း၀ယ္ေနတာနဲ႕ မတူေပ။အဲဒီေနာက္ ဘယ္ဘင္ဟာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ‘ကူညီႀကပါဦး’ ဆိုတဲ့ ေအာ္ငိုသံကို ႀကားလိုက္တယ္။

          ကေလးကစားစရာေတြရိွတဲ့ မင္းလမ္းဘက္မွာ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးက သူမရဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္ေလးကို လွည္းထဲထည့္ၿပီး တြန္းေနပါတယ္။ အခုမွ ဘယ္ဘင္ဟာ လူတစ္ေယာက္က သူမတင္ပါးကို လွမ္းဆြဲသြားေႀကာင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ေၿပာၿပေနတာကို နားစြန္နားဖ်ားႀကားခဲ့တယ္။ “သူက ရွပ္အက်ႍအနက္နဲ႕ အညိဳေရာင္ ေဘ့စ္ေဘာဦးထုပ္ေဆာင္း ထားသလား။” လို႕ ဘယ္ဘင္က သူမကို ေမးတယ္။ သူမက ‘ဟုတ္တယ္’ လို႕ေၿပာတဲ့အခါ ထိုလူ႕ကို ရွာဖို႕ထြက္ခဲ့တယ္။

          စတိုးဆိုင္ေရွ႕ဘက္ကို ဦးတည္ထြက္လာရင္း တံခါးေပါက္ဆီ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေရွ႕မီတာ (၃၀)ခန္႕ က ထိုလူကို သူရွာေတြ႕သြားတယ္။ ဘယ္ဘင္က သူ႕ကို ဖမ္းဖို႕ ၀ိုင္းလိုက္တဲ့အခါ ထိုလူ ထြက္ေၿပးသြားပါတယ္။ “သူ႕ကို ဖမ္းလိုက္။” ‘အဲဒီလူက ကေလးမေလးကို ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္သြားတာ။’ လို႕ ဘယ္ဘင္က ေအာ္ေၿပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကန္မရြန္းအာလ္နာက သူတာ၀န္က်ရာေနရာက ထြက္လာၿပီး ေငြရွင္းေကာင္တာဆီ ၿမန္ၿမန္ဘီးလိွမ့္သြားတာကို သူ ၿမင္လိုက္တယ္။ “ဘယ္လို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ၿဖစ္စရာမ်ိဳး ထိုလူလုပ္မလဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။”

          ဘယ္ဘင္က အေၿခအေနကို ၿပန္ေၿပာၿပတဲ့အခါ “ကန္မရြန္းက တံခါးေပါက္ဆီ ေရွာေရွာရွဴရွဴ သူကိုယ္တိုင္ ဘီးလိွမ့္သြားခဲ့တာ။ ဟိုငနဲက သူ႕ကို အရိွန္ၿပင္းၿပင္းနဲ႕ ၀င္တိုက္မၿပီး ကန္မရြန္းဟာ ခံုေပၚက က်သြားပါတယ္။ ဘယ္ဘင္နဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေၿပးလာႀကတယ္။ ေအာလ္နာဟာ  သူလဲက်သြားတဲ့အခါ ႀကမ္းၿပင္ေပၚ တရြတ္တိုက္ၿပီး မသကၤာဖြယ္လူကို ဆြဲထားဖို႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္တယ္။ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႕ လူက သူ႕ကို လိုက္ဖမ္းတယ္ဆိုတာကို သူေတာ္ေတာ္ အ့ံႀသေနတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။”လို႕ ေအာလ္နာက ေၿပာတယ္။ တၿခားလူႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေအာလ္နာကို ကုလားထိုင္ေပၚ ၿပန္တင္ေပးေနတုန္း ဘယ္ဘင္ဟာ သူ႕ေၿခအစံုကို မသကၤာဖြယ္လူေရွ႕ တုံ႕ခနဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ထိုငနဲဟာ ထြက္ေၿပးဖို႕ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ စတိုးဆိုင္ရဲ႕ လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္း ေရာက္လာၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္ႀကာတဲ့အခါ မသကၤာဖြယ္လူဟာ အဖမ္းခံလိုက္ ပါတယ္။

          သံသယရိွသူကို ဖမ္းထားၿပီးတဲ့အခါ အခင္းၿဖစ္ေနရာမွာ ရဲအရာရိွ ဂ်ိမ္းစ္ေဘာဂါက ခင္ဗ်ားတို႕ (သဲလြန္စ) ဆက္လိုက္ဖို႕ေတာ့ တာ၀န္မရိွေတာ့ပါဘူး။ သူဟာ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရန္ၿပဳသူၿဖစ္တဲ့ အသက္သံုးဆယ့္ေလးႏွစ္ အရြယ္ ကီဗင္ေဆးရားကို ဦးေဆာင္ေခၚလာတဲ့အခါ ေစ်း၀ယ္သူ လူအုပ္ႀကီးဟာ မႀကား၀ံ့မနာသာ စကားေတြနဲ႕ တရစပ္ ဆဲဆိုႀကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္ဘင္ဟာ သူ႕သားေတြကို စုေခၚၿပီး ကေလးမေလးဆီ ၿပန္သြားလိုက္တယ္။ ကေလးမေလးဟာ ရဲအရာရိွကို ေဆးရားက သူမကို ႏွစ္ခါေက်ာ္သြားၿပီး အဲဒီေနာက္ သူမက အရုပ္စင္ကို ကပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတုန္း သူမရဲ႕ တင္ပါးကို လွမ္းဆြဲသြားတယ္လို႕ ေၿပာၿပပါတယ္။

          စတိုးဆိုင္ထဲက တစ္ေနရာမွာ ေစ်း၀ယ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ မိဘေတြဟာ သူတို႕သမီးအနား အေၿပးအလႊားသြားၿပီး ဘယ္ဘင္နဲ႕ ေအာလ္နာတို႕ကို ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္း ေၿပာသည္။ တၿခားေစ်း၀ယ္သူေတြကလည္း ေၿပာသည္။ ေအာလ္နာက ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲေတြမွာ ေဘာလံုးကို ၀င္လုသလိုမ်ိဳး အလိုလို လုပ္မိသြားတယ္လို႕ ေၿပာၿပသည္။ “မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် မဆက္ဆံပါနဲ႕။ သူမက အသက္ႏွစ္ႏွစ္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အသက္တစ္ရာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့။” လို႕ သူကေၿပာတယ္။ သူထပ္ေၿပာတာက “ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို႕ေတာ့ မေတြးမိပါဘူး။” မွန္မယ္ထင္တာကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာပါ။

Ref:Somebody Help Me by Katherine Fifield, Reader’s Digest June,2010

No.(141),March,2011 The Best English Magazine

လမ္းၿပႀကယ္

        မနီလာၿမိဳ႕မွာ ႀကီးၿပင္းခဲ့ရတဲ့ ရက္ဗ္တိုနီလိန္းဟာ မ်က္စိအတြင္းတိမ္ေရာဂါ၊ မ်က္စိထဲ ရိပ္ရိပ္ထင္ေနတဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ေရတိမ္ေရာဂါ ခံစားေနရတယ္။ သူ႕ေက်ာင္းစာအုပ္မွာ ေရးထားတဲ့ ပံုမွန္အရြယ္စာသားေတြနဲ႕ သူ႕ဆရာေတြ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ေရးသားထားတာေတြကို သူမဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မႀကာခဏ ၀မ္းနည္း အားငယ္ရတယ္။

          ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အသက္သံုးဆယ္မွာ သူဟာ ကာဗိုက္ၿမိဳ႕ရိွ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ သင္းအုပ္ဆရာအၿဖစ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဖန္သားၿပင္ေပၚက စကားလံုးေတြကို အသံထြက္ဘာသာစကားအၿဖစ္ ေၿပာင္းေပးႏိုင္တဲ့ အသံဖန္တီးေပးတဲ့ ကိရိယာက တစ္ဆင့္ မ်က္မၿမင္ေတြ အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာသံုးစြဲႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရိွတယ္ဆိုတာ သူသေဘာေပါက္သြားတယ္။ မ်က္မၿမင္ေတြအတြက္ ဖြင့္ထားတဲ့ အေမရိကန္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္ခန္းစာကို စာေပးစာယူတက္ခဲ့တယ္။ သူ႕ေက်ာင္းသင္တန္းေႀကးကို ၿဖည့္ဆည္းဖို႕ ကြန္ပ်ဴတာ ဆက္စပ္ပစၥည္းေတြ စၿပင္ခဲ့တယ္။

          သံုးႏွစ္ႀကာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ လံုးလံုးမၿမင္ရေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းအလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္ဖို႕ တြန္းအားၿဖစ္လာတယ္။ စက္ၿပင္အလုပ္နဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ေထာက္ပ့ံထားရၿပီး တီး၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ကီးဘုတ္လည္း တီးပါေသးတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ အသက္(၅၀) ရိွၿပီၿဖစ္တဲ့ လိန္းက “ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ အသံုးမ၀င္တာ မၿဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။” လို႕ ၿပန္ေၿပာၿပတယ္။

          ကေလးဘ၀တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာဖန္တီးဖို႕ အိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။ US ကို ေၿပာင္းသြားတဲ့ သူ႕အေမက သူ႕အတြက္ အသံမ်ိဳးစံု ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ ကိရိယာေလး ပို႕ေပးခဲ့တယ္။

          အဲဒီေနာက္ လိန္းဟာ ဘက္လိုက္တာ၊ဦးစားေပးဆက္ဆံတာေတြ မရိွဘဲ သူ႕အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ က်န္တဲ့သူေတြ အေပၚ ဆက္ဆံတာမ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ရင္း မနီလာကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းမွာ စာရင္းသြင္းခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ အၿမင္ အာရံုခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မရိွတဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြႀကားက ကြဲၿပားမႈက သူ႕ရဲ႕အသံမ်ိဳးစံု ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ ကိရိယာေလးသာ ၿဖစ္တယ္လို႕ ခံစားမိတယ္။

          လိန္းဟာ တၿခားမ်က္မၿမင္ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း သူရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲမ်ိဳးကို ေက်ာ္လႊားဖို႕ ရုန္းကန္ေနရတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ သူ႕အိမ္မွာ မ်က္မၿမင္သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္အတြက္ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး မဆန္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာသင္ရိုးကို စတင္ပို႕ခ်ခဲ့တယ္။

          ဒီေန႕ေခတ္မွာ သူတို႕၀ယ္ႏိုင္တာထက္ (၁၉၈၀)ေႏွာင္းပိုင္းႏွစ္ေတြတုန္းက ကြန္ပ်ဴတာေတြဟာ ပိုစရိတ္စကႀကီးပါတယ္။ “တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေငြစပ္တူထည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မုန္႕ဖိုးထဲကေန ေငြတခ်ိဳ႕ထည့္ခဲ့ရတယ္။” လို႕ သူက ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာၿပတယ္။

          မႀကာခင္မွာဘဲ လိန္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ပူပူေႏြးေႏြး ေလ့က်င့္သင္ႀကားေပးထားတဲ့ အတန္းသားေတြဟာ အမ်ိဳးသား အသက္ေမြးမႈဆိုင္ရာ  ၿပန္လည္ထူေထာင္မႈစင္တာ နဲ႕ ဖိလစ္ပိုင္မ်က္မၿမင္ အဖြဲ႕အစည္းလို အသင္းအဖြဲ႕ေတြဆီ “သူတို႕ဟာ မ်က္မၿမင္ေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာအတတ္ပညာ ကၽြမ္းက်င္မႈကို အခမဲ့ သင္ႀကားေပးမယ္။” ဆိုတဲ့ ရိုးစင္းတဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္တစ္ခုနဲ႕ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့တယ္။

          သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြအေႀကာင္း သတင္းပ်ံ႕သြားတဲ့အခါ ပိုပိုမ်ားလာတဲ့ မ်က္မၿမင္ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း အကူအညီ ေပးႀကၿပီး မီဒီယာေတြကလည္း အကူအညီေပးႀကၿပီး မီဒီယာေတြကလည္း စ အာရံုစိုက္မိလာႀကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ (၁၉၉၄) ခုႏွစ္မွာ သူ႕အိမ္မွာ မ်က္မၿမင္ေတြအတြက္ ATRIEV ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့တယ္။ မ်က္မၿမင္ဆရာေလးေယာက္ရိွတယ္။ အားလံုးေစတနာ့ ၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ “ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ သြားလာစရိတ္ အကုန္အက် မခံႏိုင္တာေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္မွာပဲ အိပ္ႀကရတယ္။” လို႕ လိန္းက ၿပန္ေၿပာၿပတယ္။

          ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုက သူ႕ကို စာသင္ခန္းေနရာလြတ္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွကို သင္တန္းေႀကးမေကာက္ခံေသးတဲ့ ATRIEV ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းဖို႕ ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။”ကၽြန္ေတာ္ ကူညီေပးခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕ ေအာင္ၿမင္မႈက ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ဆက္သြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ။ ATRIEV က မ်က္မၿမင္ေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူတို႕ေတြကို ဘ၀ေတြပါေပးခဲ့တာပါ။

          ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ အလွည့္အေၿပာင္းၿဖစ္လာပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္နည္းပညာနဲ႕ အတတ္ပညာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းနဲ႕ ပညာသင္လို စီမံခန္႕ခြဲမႈေတြနဲ႕ ေထာက္ပံ့ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ATRIEV ဟာ US အေၿခစုိက္ ပညာေရးဆိုင္ရာ နည္းပညာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အိုဗာဘရူနစ္မြန္နက္၀ါ့ခ္နဲ႕ဂ်ာမနီက ခရစ္တိုဖယ္ဘလိုင္းဒန္း မစ္ရွင္(သို႕) ခရစ္ယာန္ မ်က္မၿမင္ သာသနာၿပဳအဖြဲ႕ကေန ေငြေရးေႀကးေရး အေထာက္အပံ့ေတြ စရခဲ့တယ္။

          အခုေတာ့ ကူဇြန္ၿမိဳ႕မွာ အေၿခစုိက္ၿပီး ATRIEV ဟာ မ်က္မၿမင္ေတြနဲ႕ အၿမင္အာရံုခ်ိဳ႕ယြင္းေနတဲ့သူ (၃၅၀) ေက်ာ္ကို ေလ့က်င့္သင္ႀကားေပးၿပီးပါၿပီ။ ဆရာႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေလ့က်င့္ေပးသူ ဆယ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ အားလံုးအၿမင္အာရံု ခ်ိဳ႕ယြင္းေနပါတယ္။ သင္ရိုးေတြထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္ေရးဆြဲၿခင္း၊ ၀က္ဆိုဒ္ေရးၿခင္းနဲ႕ အကၡရာသေကၤတေရးသားၿခင္းေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။

          ေလာဒက္(စ္)ေဘာဂိုနီးရားဟာ မ်က္စိအတြင္းတိမ္ေႀကာင့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္မွာ အၿမင္အာရံု ဆုံးရံႈးခဲ့ရတဲ့ေနာက္မွာ မိသားစုနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ATRIEV  မွာ စာရင္းသြင္းဖို႕ သူမကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးသူမဟာ ကြန္ပ်ဴတာအေၿခခံ ပညာကိုေလ့လာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ အီလက္ထရြန္းနစ္စနစ္သံုး ကုန္သြယ္မႈ သင္ရိုးကို သင္ယူခဲ့တယ္။ ဒီေန႕မွာေတာ့ သူမဟာ ဖိလစ္ပိုင္ရဲ႕ ပထမဆံုးမ်က္မၿမင္ ကြန္ယက္ ကၽြမ္းက်င္သူ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။”တိုနီသာ မရိွရင္ ဒီေန႕လိုမ်ိဳး ကၽြန္မတို႕ ဒီေနရာမွာ ရိွႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ကၽြန္မတို႕ ဘ၀ေတြကို ၿပန္ေပးခဲ့တာပါ။” လို႕ ေဘာဂိုနီးယားက ေၿပာပါတယ္။

          အိမ္ေထာင္သည္ကေလးေလးေယာက္ရိွတဲ့ လိန္းက သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္က အၿမဲရိုရွင္းပါတယ္လို႕ ေၿပာပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ရယူႏုိင္သလိုမ်ိဳး သူ႕လို မ်က္မၿမင္ေတြကလည္း နည္းပညာကို တန္းတူ အသံုးၿပဳႏုိင္ဖို႕ပါပဲ။”ကၽြန္ေတာ္ မသန္စြမ္းေပမယ့္ လူေတြအမ်ားႀကီးကို ကူညီခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါတယ္။”

Ref:Blind Leading The Blind by Mars W.Mosqueda , Reader’s Digest April 2009

No.(133),July 2010,The Best English Magazine

အခိ်န္မီတယ္ ဆိုရံုေလး

            အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ သူ႕အေဖနဲ႕ အတူ ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ အလြန္ထူးၿခားတဲ့ သံေယာဇဥ္ရိွတယ္။

          သားၿဖစ္သူဟာ အရန္ခံုမွာပဲ အၿမဲထိုင္ေနရသည့္တိုင္ သူ႕အေဖဟာ ပြဲႀကည့္စင္ကေန အၿမဲအားေပးေလ့ရိွတယ္။ သူဟာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲမွ လြတ္သြားတယ္လို႕ မရိွခဲ့ဘူး။

          အဲဒီလူငယ္ေလး အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ အတန္းရဲ႕ အငယ္ဆံုး ၿဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အေဖဟာ သူ႕ကို ဆက္လက္အားေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါကိုလည္း ၿပတ္ၿပတ္သားသား လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႕မွာသာ ဆႏၵမရိွရင္ အေမရိကန္ေဘာလံုး ကစားခြင့္ရမွာ မဟုတ္ေပ။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ေဘာလံုးကို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးၿပီး ေအာင္ၿမင္သည္အထိ ႀကံ့ႀကံ့ခံဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့တယ္။ ေလ့က်င့္ခ်ိန္တိုင္းမွာ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားဖို႕ သႏၷိဌာန္ ခ်ထားတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ကစားခြင့္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။

          အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူဟာ ေလ့က်င့္မႈ တစ္ခု သို႕မဟုတ္ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲကို မပ်က္ကြက္ခဲ့ဖူးေပ။ ဒါေပမဲ့ ေလးႏွစ္တာ ကာလပတ္လံုး အရန္ခံုမွာပဲ ဆက္လက္ရိွေနခဲ့တယ္။ သူ ယံုႀကည္အားထားရတဲ့ အေဖဟာ သူ႕အတြက္ အားတက္ေစမယ့္ စကားလံုးေတြနဲ႕ ပြဲႀကည့္စင္မွာ အၿမဲရိွေနတယ္။

          လူငယ္ေလး ေကာလိပ္ေရာက္တဲ့အခါ ေဘာလံုးအသင္းမွာမိနစ္ပိုင္းကစားသူအေနနဲ႕ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။ လူတိုင္းဟာ သူဂိုးသြင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေသခ်ာသိေနႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

          နည္းၿပဟာ သူ႕ကို စာရင္းမွာ ထည့္ဖို႕ လက္ခံခဲ့တယ္။ ဘာ့ေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာေလ့က်င့္မႈတိုင္းမွာ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို အၿမဲၿမွဳပ္ႏွံထားလို႕ပဲ ၿဖစ္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အၿခားအသင္းသားေတြကိုလည္း အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္။ သူတို႕ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးလိုအပ္ေနတာကိုလည္း ေလာေဆာ္ေပးခဲ့တယ္။

          သူဂိုးသြင္းႏိုင္တဲ့ သတင္းဟာ သူ႕ကို အလြန္၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ၿဖစ္ေစတယ္။ သူဟာ အနီးဆံုးဖုန္းဆီ ေၿပးလႊားသြားၿပီး သူ႕အေဖဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ႕အေဖဟာ သူ႕ရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့တယ္။ ေကာလိပ္အားကစားၿပိဳင္ပဲြအားလံုးအတြက္ သူ႕အေဖဆီ အားကစားလက္မွတ္ေတြ ပို႕ေပးခဲ့တယ္။

          အဲဒီဇြဲေကာင္းတဲ့ လူငယ္အားကစားသမားေလးဟာ ေကာလိပ္မွာရိွတဲ့ ေလးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ေလ့က်င့္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ကစားဖို႕ အခြင့္အေရးေတာ့ မရခဲ့ဖူးေပ။

          သူရဲ႕ ေကာလိပ္ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ အဆံုးသတ္မွာေပ့ါ။ သူဟာ သေရက်ေနတဲ့ အဆံုးအၿဖတ္ေပးမယ့္ ကစားပြဲ မတိုင္ခင္ ေလ့က်င့္ကြင္းေပၚ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ နည္းၿပဟာ သူ႕ကို ေႀကးနန္းစာ တစ္ေစာင္နဲ႕ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ လူငယ္ေလးဟာ ေႀကးနန္းဖတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားတယ္။

          တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး သူဟာနည္းၿပကို ဗလံုးဗေထြးနဲ႕ ေၿပာလိုက္တယ္။

          “ဒီမနက္ပဲ ကၽြန္ေတာ့အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ဒီေန႕ ေလ့က်င့္ခ်ိန္ဖ်က္လို႕ ရမလား။” နည္းၿပဟာ သူ႕ပခံုးေပၚ ညင္ညင္သာသာ ဖက္လိုက္ၿပီး

          “သား ဒီအပတ္ အနားယူလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ စေနေန႕မွာ ၿပိဳင္ပြဲဆီ ၿပန္လာဖို႕ေတာင္ စီစဥ္မေနနဲ႕။” လို႕ေၿပာတယ္။

          စေနေန႕ေရာက္တဲ့အခါ ၿပိဳင္ပြဲဟာ အေၿခအေန သိပ္မေကာင္းေပ။ ကစားခ်ိန္ တတိယပိုင္းေရာက္တဲ့ အထိ သူတို႕အသင္းဟာ ဆယ္မွတ္ေလွ်ာ့နည္းေနခ်ိန္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ဘယ္သူမွမရိွတဲ့ အ၀တ္လဲခန္းထဲ တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာၿပီး သူ႕ရဲ႕ ေဘာလံုး၀တ္စံုကို ၀တ္လိုက္တယ္။ ကြင္းေဘးမွာ သူေၿပးလာတဲ့အခါ နည္းၿပနဲ႕ သူ႕ကစားေဖာ္ေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ သစၥာရိွ အသင္းသား ၿပန္လာတာကို ၿမင္တဲ့အခါ အံ့အားသင့္သြားႀကတယ္။

          “ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကစားခြင့္ၿပဳပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ကစားရမွၿဖစ္မယ္။” လို႕ လူငယ္ေလးက ေၿပာတယ္။ နည္းၿပဟာ သူ႕ကို မႀကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတယ္။ ဒီအဆံုးအၿဖတ္ ပဲြၿပီးခါနီးမွာ သူ႕ရဲ႕ အည့ံဆံုး ကစားသမားကို ထည့္ကစားဖို႕ ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ဇြတ္လုပ္ခဲ့တယ္။

          ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူငယ္ေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိလို႕ နည္းၿပဟာ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ “ေကာင္းၿပီ။ မင္း၀င္ကစားပါ။”လို႕ သူကေၿပာတယ္။

          သိပ္မႀကာခင္မွာ နည္းၿပ၊ကစားသမားေတြနဲ႕ ပြဲႀကည့္စင္က လူတိုင္းဟာ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို မယံုႀကည္ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ရတယ္။

          အရင္က မကစားခဲ့ဖူးတဲ့ အမည္မသိ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ အရာရာကို အဆင္ေၿပေၿပ ကစားေနတယ္။ တစ္ဖက္အသင္းက သူ႕ကို မတားႏိုင္ႀက။သူဟာ နာမည္ေက်ာ္အားကစားသမားတစ္ေယာက္လို ေၿပးတယ္။ ေက်ာ္ၿဖတ္တယ္။ တားဆီးၿပီး လွ်င္ၿမန္စြာ ေဘာလံုး၀င္လုတယ္။ သူ႕အသင္းဟာ ေအာင္ပန္းဆြတ္ဖို႕ စတင္ အားထုတ္ႀကတယ္။ မႀကာခင္မွာ အမွတ္တူၿဖစ္လာတယ္။

          ၿပိဳင္ပြဲၿပီးဖို႕ စကၠန္႕ပိုင္းအလိုေလာက္မွာ အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ ေဘာလံုးကို ႀကားၿဖတ္ယူ၊ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေၿပးၿပီး အႏုိင္ဂိုးရခဲ့တယ္။ သူ႕အသင္းသားေတြဟာ သူတို႕ပခံုးေပၚ သူ႕ကို ေၿမွာက္တင္ႀကတယ္။ သင္ ႀကားဖူးမွာမဟုတ္တဲ့ ႀသဘာသံေတြနဲ႕။

          ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပြဲႀကည့္စင္မွာ လူေတြမရိွေတာ့ေပ။ အဲဒီေနာက္ အသင္းသားေတြဟာ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အ၀တ္လဲခန္းမွ ထြက္ခဲ့ႀကတယ္။ နည္းၿပဟာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတာကို သတိၿပဳမိတယ္။

          နည္းၿပဟာ သူ႕ဆီေရာက္လာၿပီး ေၿပာတယ္။

          “ေကာင္ေလး။ ငါ မယံုႏိုင္ဘူးကြာ။ မင္းအရမ္းေတာ္တယ္။ မင္းဘာၿဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ငါ့ကို ေၿပာၿပကြာ။ မင္း အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့တာလဲ။”

          သူဟာ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ နည္းၿပကိုႀကည့္ၿပီး ေၿပာလိုက္တယ္။

          “ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတာ ဆရာသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ မ်က္မၿမင္ဆိုတာေရာ ဆရာသိရဲ႕လား။

          လူငယ္ေလးက တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး အားတင္းၿပံဳးလိုက္တယ္။

          “အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ၿပိဳင္ပြဲေတြ အားလံုးလာႀကည့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကစားတာကို ေတြ႕ၿမင္ႏိုင္တဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အေဖ့ကို သက္ေသၿပခ်င္လို႕ပါ။”

Ref; Chicken Soup For The Christian Souls , One Moment In Time by Author Unknown

No.(70),April,2005 The Best English Magazine