အခိ်န္မီတယ္ ဆိုရံုေလး

            အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ သူ႕အေဖနဲ႕ အတူ ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ အလြန္ထူးၿခားတဲ့ သံေယာဇဥ္ရိွတယ္။

          သားၿဖစ္သူဟာ အရန္ခံုမွာပဲ အၿမဲထိုင္ေနရသည့္တိုင္ သူ႕အေဖဟာ ပြဲႀကည့္စင္ကေန အၿမဲအားေပးေလ့ရိွတယ္။ သူဟာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲမွ လြတ္သြားတယ္လို႕ မရိွခဲ့ဘူး။

          အဲဒီလူငယ္ေလး အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ အတန္းရဲ႕ အငယ္ဆံုး ၿဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အေဖဟာ သူ႕ကို ဆက္လက္အားေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါကိုလည္း ၿပတ္ၿပတ္သားသား လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႕မွာသာ ဆႏၵမရိွရင္ အေမရိကန္ေဘာလံုး ကစားခြင့္ရမွာ မဟုတ္ေပ။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ေဘာလံုးကို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးၿပီး ေအာင္ၿမင္သည္အထိ ႀကံ့ႀကံ့ခံဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့တယ္။ ေလ့က်င့္ခ်ိန္တိုင္းမွာ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားဖို႕ သႏၷိဌာန္ ခ်ထားတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ကစားခြင့္ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။

          အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူဟာ ေလ့က်င့္မႈ တစ္ခု သို႕မဟုတ္ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲကို မပ်က္ကြက္ခဲ့ဖူးေပ။ ဒါေပမဲ့ ေလးႏွစ္တာ ကာလပတ္လံုး အရန္ခံုမွာပဲ ဆက္လက္ရိွေနခဲ့တယ္။ သူ ယံုႀကည္အားထားရတဲ့ အေဖဟာ သူ႕အတြက္ အားတက္ေစမယ့္ စကားလံုးေတြနဲ႕ ပြဲႀကည့္စင္မွာ အၿမဲရိွေနတယ္။

          လူငယ္ေလး ေကာလိပ္ေရာက္တဲ့အခါ ေဘာလံုးအသင္းမွာမိနစ္ပိုင္းကစားသူအေနနဲ႕ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။ လူတိုင္းဟာ သူဂိုးသြင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေသခ်ာသိေနႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

          နည္းၿပဟာ သူ႕ကို စာရင္းမွာ ထည့္ဖို႕ လက္ခံခဲ့တယ္။ ဘာ့ေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာေလ့က်င့္မႈတိုင္းမွာ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို အၿမဲၿမွဳပ္ႏွံထားလို႕ပဲ ၿဖစ္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အၿခားအသင္းသားေတြကိုလည္း အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္။ သူတို႕ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးလိုအပ္ေနတာကိုလည္း ေလာေဆာ္ေပးခဲ့တယ္။

          သူဂိုးသြင္းႏိုင္တဲ့ သတင္းဟာ သူ႕ကို အလြန္၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ၿဖစ္ေစတယ္။ သူဟာ အနီးဆံုးဖုန္းဆီ ေၿပးလႊားသြားၿပီး သူ႕အေဖဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ႕အေဖဟာ သူ႕ရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့တယ္။ ေကာလိပ္အားကစားၿပိဳင္ပဲြအားလံုးအတြက္ သူ႕အေဖဆီ အားကစားလက္မွတ္ေတြ ပို႕ေပးခဲ့တယ္။

          အဲဒီဇြဲေကာင္းတဲ့ လူငယ္အားကစားသမားေလးဟာ ေကာလိပ္မွာရိွတဲ့ ေလးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ေလ့က်င့္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ကစားဖို႕ အခြင့္အေရးေတာ့ မရခဲ့ဖူးေပ။

          သူရဲ႕ ေကာလိပ္ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ အဆံုးသတ္မွာေပ့ါ။ သူဟာ သေရက်ေနတဲ့ အဆံုးအၿဖတ္ေပးမယ့္ ကစားပြဲ မတိုင္ခင္ ေလ့က်င့္ကြင္းေပၚ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ နည္းၿပဟာ သူ႕ကို ေႀကးနန္းစာ တစ္ေစာင္နဲ႕ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ လူငယ္ေလးဟာ ေႀကးနန္းဖတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားတယ္။

          တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး သူဟာနည္းၿပကို ဗလံုးဗေထြးနဲ႕ ေၿပာလိုက္တယ္။

          “ဒီမနက္ပဲ ကၽြန္ေတာ့အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ဒီေန႕ ေလ့က်င့္ခ်ိန္ဖ်က္လို႕ ရမလား။” နည္းၿပဟာ သူ႕ပခံုးေပၚ ညင္ညင္သာသာ ဖက္လိုက္ၿပီး

          “သား ဒီအပတ္ အနားယူလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ စေနေန႕မွာ ၿပိဳင္ပြဲဆီ ၿပန္လာဖို႕ေတာင္ စီစဥ္မေနနဲ႕။” လို႕ေၿပာတယ္။

          စေနေန႕ေရာက္တဲ့အခါ ၿပိဳင္ပြဲဟာ အေၿခအေန သိပ္မေကာင္းေပ။ ကစားခ်ိန္ တတိယပိုင္းေရာက္တဲ့ အထိ သူတို႕အသင္းဟာ ဆယ္မွတ္ေလွ်ာ့နည္းေနခ်ိန္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ဘယ္သူမွမရိွတဲ့ အ၀တ္လဲခန္းထဲ တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာၿပီး သူ႕ရဲ႕ ေဘာလံုး၀တ္စံုကို ၀တ္လိုက္တယ္။ ကြင္းေဘးမွာ သူေၿပးလာတဲ့အခါ နည္းၿပနဲ႕ သူ႕ကစားေဖာ္ေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ သစၥာရိွ အသင္းသား ၿပန္လာတာကို ၿမင္တဲ့အခါ အံ့အားသင့္သြားႀကတယ္။

          “ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကစားခြင့္ၿပဳပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ကစားရမွၿဖစ္မယ္။” လို႕ လူငယ္ေလးက ေၿပာတယ္။ နည္းၿပဟာ သူ႕ကို မႀကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတယ္။ ဒီအဆံုးအၿဖတ္ ပဲြၿပီးခါနီးမွာ သူ႕ရဲ႕ အည့ံဆံုး ကစားသမားကို ထည့္ကစားဖို႕ ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ဇြတ္လုပ္ခဲ့တယ္။

          ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူငယ္ေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိလို႕ နည္းၿပဟာ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ “ေကာင္းၿပီ။ မင္း၀င္ကစားပါ။”လို႕ သူကေၿပာတယ္။

          သိပ္မႀကာခင္မွာ နည္းၿပ၊ကစားသမားေတြနဲ႕ ပြဲႀကည့္စင္က လူတိုင္းဟာ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို မယံုႀကည္ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ရတယ္။

          အရင္က မကစားခဲ့ဖူးတဲ့ အမည္မသိ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ အရာရာကို အဆင္ေၿပေၿပ ကစားေနတယ္။ တစ္ဖက္အသင္းက သူ႕ကို မတားႏိုင္ႀက။သူဟာ နာမည္ေက်ာ္အားကစားသမားတစ္ေယာက္လို ေၿပးတယ္။ ေက်ာ္ၿဖတ္တယ္။ တားဆီးၿပီး လွ်င္ၿမန္စြာ ေဘာလံုး၀င္လုတယ္။ သူ႕အသင္းဟာ ေအာင္ပန္းဆြတ္ဖို႕ စတင္ အားထုတ္ႀကတယ္။ မႀကာခင္မွာ အမွတ္တူၿဖစ္လာတယ္။

          ၿပိဳင္ပြဲၿပီးဖို႕ စကၠန္႕ပိုင္းအလိုေလာက္မွာ အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ ေဘာလံုးကို ႀကားၿဖတ္ယူ၊ကြင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေၿပးၿပီး အႏုိင္ဂိုးရခဲ့တယ္။ သူ႕အသင္းသားေတြဟာ သူတို႕ပခံုးေပၚ သူ႕ကို ေၿမွာက္တင္ႀကတယ္။ သင္ ႀကားဖူးမွာမဟုတ္တဲ့ ႀသဘာသံေတြနဲ႕။

          ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပြဲႀကည့္စင္မွာ လူေတြမရိွေတာ့ေပ။ အဲဒီေနာက္ အသင္းသားေတြဟာ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အ၀တ္လဲခန္းမွ ထြက္ခဲ့ႀကတယ္။ နည္းၿပဟာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတာကို သတိၿပဳမိတယ္။

          နည္းၿပဟာ သူ႕ဆီေရာက္လာၿပီး ေၿပာတယ္။

          “ေကာင္ေလး။ ငါ မယံုႏိုင္ဘူးကြာ။ မင္းအရမ္းေတာ္တယ္။ မင္းဘာၿဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ငါ့ကို ေၿပာၿပကြာ။ မင္း အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့တာလဲ။”

          သူဟာ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ နည္းၿပကိုႀကည့္ၿပီး ေၿပာလိုက္တယ္။

          “ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတာ ဆရာသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ မ်က္မၿမင္ဆိုတာေရာ ဆရာသိရဲ႕လား။

          လူငယ္ေလးက တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး အားတင္းၿပံဳးလိုက္တယ္။

          “အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ၿပိဳင္ပြဲေတြ အားလံုးလာႀကည့္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္ကစားတာကို ေတြ႕ၿမင္ႏိုင္တဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ အေဖ့ကို သက္ေသၿပခ်င္လို႕ပါ။”

Ref; Chicken Soup For The Christian Souls , One Moment In Time by Author Unknown

No.(70),April,2005 The Best English Magazine