ေရာက္တတ္ရာရာ(၃)

ညက အိပ္မက္ထဲမွာ စာေရးသူ အေႀကာ္ေတြ အားရပါးရ စားေနခဲ့သည္။ ခရမ္းသီးေႀကာ္၊ဗူးသီးေႀကာ္၊ဗယာေႀကာ္။ အေႀကာ္ေတြကို စံုလို႕။ အခ်ဥ္ကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ဒါေပမယ့္ စားရတာက အိပ္မက္ထဲမွာ ၿဖစ္သည္။ စာေရးသူ အေႀကာ္မစားရတာ ငါးရက္ေလာက္ရိွၿပီ။ စားခ်င္ရင္ ၀ယ္စားေပ့ါလို႕ မေၿပာႀကနဲ႕ေနာ္။ ဘာ့ေႀကာင့္၀ယ္မစားတာလဲဆိုေတာ့

ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္ရေသာ သတင္းေတြက မေကာင္း။ (၂၃.၆.၂၀၁၂) ထုတ္ Voice ဂ်ာနယ္ထဲမွာ မႏၱေလးက တရုတ္ကုန္သည္က တရုတ္ၿပည္က စားသံုးရန္မသင့္ေသာ ဆီေတြကို တင္သြင္းလာသည္ဟု ဖတ္လိုက္ရသည္။ ထိုဆီသည္ ေၿမာင္းထဲက ဆီေတြကို ၿပန္လည္သန္႕စင္ၿပီး အနံ႕ထည့္ထားၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထိုတရုတ္ကုန္သည္ကပဲ ေစ်းကြက္ထဲက ေၿမပဲဆံေတြကို ေစ်းၿမင့္ၿမင့္ေပး၀ယ္ၿပီး တရုတ္ၿပည္ထဲ ၿပန္ပို႕ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတြင္းက တၿခားကုန္သည္ေတြက ေၿမပဲဆံကို ထိုတရုတ္ကုန္သည္ႏွင့္ အၿပိဳင္ ၀ယ္ယူေနႀကရသည္။ မေန႕ညက ဖတ္ရတဲ့ Weekly Eleven မွာေတာ့ ထိုစားသံုးရန္မသင့္ေသာ ဆီ၏ တစ္ပိႆာေစ်းမွာ ၃၀၀၊၄၀၀ ၀န္းက်င္ၿဖစ္သည္။ မႏၱေလးက တရုတ္ကုန္သည္က ထိုဆီကို ေစ်းကြက္ထဲ ၿဖန္႕ၿဖဴးၿပီး ၿဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ လက္လီ၊လက္ကား ၿပန္ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေတြကလည္း ထိုဆီကို ၿပည္တြင္းက စားအုန္းဆီေတြႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး ေရာင္းသည္။ ဒီအတိုင္း တစ္ပိႆာ ၃၀၀၊၄၀၀ ႏွင့္ေရာင္းလွ်င္ မည္သူကမွ ထိုဆီကို ဆီဟုယံုႀကည္ၿပီး စားႀကမည္ မထင္ပါ။ ထိုသတင္းေတြကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ လူေတြ၏ ေလာဘကို ေႀကာက္ခမန္းလိလိ ၿမင္ေတြ႕ရ၏။

ထိုသတင္းေတြကို ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း စာေရးသူ အၿပင္က အစားအစာေတြကို လံုး၀မစားရဲေတာ့ပါ။ စာေရးသူ အေႀကာ္သိပ္ႀကိဳက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အေႀကာ္ဆိုင္ကမွ အေႀကာ္ေတြကို ပဲဆီႏွင့္ မေႀကာ္ပါ။ စားအုန္းဆီႏွင့္သာ ေႀကာ္ပါသည္။ အရင္ကဆို စာေရးသူ အေႀကာ္စားလြန္းသည့္အတြက္ ေမေမက စာေရးသူကို ေလွ်ာ့စားရန္ အၿမဲသတိေပးရတတ္သည္။ အခုသတင္းေတြကို ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အေႀကာ္သိပ္စားခ်င္သည့္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္သည္။ ထိုသတင္းေတြေႀကာင့္ ေမေမက စေနေန႕တိုင္း အေႀကာ္ကို ပဲဆီႏွင့္ အိမ္မွာပဲ ေႀကာ္ေပးမည္။ တၿခား အေၿခခံလူတန္းစားေတြကေရာ  အေႀကာ္ကို အိမ္မွာပဲ ေႀကာ္စားဖို႕ အခြင့္အေရးရိွပါ့မလား။ ဒါဆို သူတို႕ေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး က တစ္နည္းနည္းနဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာမွာေတာ့ အမွန္ပင္။ စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံမွာ စားသံုးသူအခြင့္အေရးဆိုတာ ေကာက္ရိုးပံုထဲ အပ္ရွာရသလို ဘယ္သြားရွာရမည္မသိ။

ထိုစားသံုးရန္မသင့္သည့္ ဆီေတြကို ႏိုင္ငံထဲေရာက္ေအာင္ သြင္းလာသည့္ တရုတ္ကုန္သည္ကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမည္လား။ ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္သည့္ အက်င့္ပ်က္ၿခစားသည့္ ၀န္ထမ္းေတြကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမည္လား။ လူမဆန္သည့္ အၿပဳအမူေတြအတြက္ ထိေရာက္သည့္ ၿပစ္ဒဏ္က ဘယ္မွာလဲ။

စကားမစပ္ စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံက ကေလးေလးေတြ တရုတ္ႏိုင္ငံမွလာေသာ မုန္႕ထုပ္မ်ားကို အားရပါးရစားေနႀကတာ ေတြ႕ၿမင္ေနရသည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံသည္ စီးပြားေရးက်င့္၀တ္မေစာင့္ထိန္းေသာ ႏိုင္ငံဟု စာေရးသူ ခံစားမိသည္။ ႏို႕မႈန္႕ေတြထဲမွာလည္း မယ္လမင္းဓာတ္ေတြပါလို႕ ကေလးေလးေတြ အသက္ဆံုးရံႈးရသည္။ စားသံုးရန္မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ကို ဆက္ထုတ္သည္။ အသက္အႏၱရာယ္စိုးရိမ္ရသည့္ အေၿခအေနေတြေတြ႕ရိွရမွသာ သူတို႕ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြကို ေစ်းကြက္ထဲက ၿပန္သိမ္းသည္။

စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံက ၿမန္မာမုန္႕ေတြသည္ အဖိုးနည္းၿပီး အာဟာရၿပည့္၀သည္။ မုန္႕ဖက္ထုပ္၊ ပဲဆုပ္၊မုန္႕ၿပားသလပ္၊မုန္႕ေပါင္း၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ၊ မုန္႕ဗိုင္းေတာင့္ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ။ ငယ္ငယ္က ထိုမုန္႕ေတြႏွင့္ပဲ ႀကီးၿပင္းခဲ့ရသည္။ စာေရးသူတို႕ငယ္ငယ္က ကေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္မည့္ ေရာင္စံုမုန္႕ထုပ္ေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရိွပါ။ အခုေခတ္ ကေလးေလးေတြကေတာ့ အာဟာရမၿပည့္၀သည့္ ထိုေရာင္စံုမုန္႕ထုပ္ေတြကိုပဲ မက္ေမာေနႀကသည္။ ထိုမက္ေမာမႈကို မိဘေတြက ၀င္ေရာက္ထိန္းသိမ္းေပးေစခ်င္သည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ေၿပာခ်င္တာက စားသံုးသူအခြင့္အေရးကို ပီၿပင္ေစခ်င္သည္။ မသမာမႈမ်ားေႀကာင့္ စားသံုးသူအခြင့္အေရးကို ထိခိုက္လာခဲ့လွ်င္လည္း ထိုမသမာမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ၿပစ္ဒဏ္ေပးမည့္ ဥပေဒရိွေစခ်င္သည္။ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြ၏ အက်င့္ပ်က္ၿခစားမႈေတြေလ်ာ့က်သြားပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း ၿမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား တန္ရာေပးရင္ တန္ေႀကးရႀကပါေစ…။