သင္ခန္းစာ

                                                               

               တကၠသိုလ္တစ္ခုက ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႕မွာ  ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြလို႕ အမည္တြင္တဲ့ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ထိုသူက သူ႕ရဲ႕ သင္ႀကားပို႕ခ်ခ်က္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့သူေတြအေပၚ သူ႕ရဲ႕ ႀကင္နာမႈကို ၿပသတတ္သူပါ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းေပၚမွာ ရိွေနတဲ့ ဖိနပ္ေဟာင္းတစ္ရံကို ေတြ႕ပါတယ္။ အနီးနားက လယ္ကြင္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူ႕ရဲ႕တစ္ေန႕တာ အလုပ္ၿပီးလုနီးပါးၿဖစ္တဲ့ သူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္တာၿဖစ္ရမယ္လို႕ သူတို႕ ယူဆႀကတယ္။

            ေက်ာင္းသားက ပါေမာကၡဘက္လွည့္ၿပီး ေၿပာတယ္။ ‘’ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီလူကို မ်က္လွည့္ၿပရေအာင္။ သူ႕ဖိနပ္ေတြကို ဖြက္ၿပီး ဒီခ်ံဳပုတ္ေတြေနာက္ ပုန္းေနရေအာင္။သူ႕ဖိနပ္ေတြ ရွာမေတြ႕တဲ့အခါ သူစိတ္ရႈပ္ဦးေႏွာက္ေၿခာက္ေနတာကို ေစာင့္ႀကည့္ရေအာင္။ ‘’

         ‘’ သူငယ္ခ်င္းေလး ။ ဆင္းရဲသားေတြကို ထိခုိက္နစ္နာေစၿပီး ငါတို႕ကိုယ္ငါတို႕ အပ်င္းေၿပေစတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ရဘူး။ ‘’ လို႕ ပါေမာကၡက ေၿပာတယ္။ “ဒါေပမယ့္ မင္းကေငြေႀကးတတ္ႏိုင္ၿပီး ဆင္းရဲသားေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ မင္းကိုယ္မင္း ပိုသာတဲ့ ႀကည္ႏူးမႈမ်ိဳး ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္။ ဖိနပ္တစ္ဖက္ခ်င္းစီထဲမွာ အေႀကြေစ့တစ္ေစ့စီ ထည့္ထားလိုက္။ၿပီးရင္ ငါတို႕ပုန္းေနၿပီး သူရွာေတြ႕တဲ့ အခါ ဘယ္လုိၿဖစ္မယ္ ဆိုတာ ေစာင့္ႀကည့္ႀကမယ္။ “

          ေက်ာင္းသားက ထိုအတိုင္းလုပ္ခဲ့ၿပီး အနားက ခ်ံဳပုတ္ေတြေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေနရာယူလိုက္ႀကတယ္။ သူဆင္းရဲဟာ မႀကာခင္ သူ႕လုပ္ေတြ လက္စသတ္ၿပီး သူ႕အက်ၤ ီနဲ႕ ဖိနပ္ထားခဲ့တဲ့ လမ္းဆီလယ္ကြင္းကို ၿဖတ္ၿပီးလာတယ္။ သူ႕ ကုတ္အက်ၤ ီကို ၀တ္ရင္း သူ႕ဖိနပ္တစ္ဖက္ စီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္မာမာတစံုတရာကို ခံစားၿပီးဘာလဲဆိုတာသိဖို႕ ကုန္းလုိက္တယ္။ အေႀကြေစ့ကို ေတြ႕သြားတယ္။ အလြန္အံ့အားသင့္၀မ္းသာမႈကို သူ႕မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲေပၚမွာ ၿမင္ေတြ႕ရတယ္။ သူက အေႀကြေစ့ကို စိုက္ႀကည့္တယ္။ ဖင္ၿပန္ေခါင္းၿပန္ႀကည့္တယ္။ ထပ္ခါထပ္ခါ ႀကည့္တယ္။အဲဒီေနာက္ သူ႕ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ႀကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကိုမွ မၿမင္ရ။။အခု သူက သူ႕အိတ္ေထာင္ထဲ ပိုက္ဆံတည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္ဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ဆက္စီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ အေႀကြေစ့ကို ရွာေတြ႕သြားလို႕ သူႏွစ္ဆ အံ့ႀသသြားတယ္။ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ခ်ိဳးႏိွမ္လိုက္တယ္။ ဒူးေထာက္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို စိတ္ထက္သန္စြာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရြတ္ဆိုတယ္။ သူ႕ဇနီးသည္ နာမက်န္းမႈနဲ႕ အကူအညီမဲ့မႈ စားစရာမရိွတဲ့ သူ႕ကေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္မီရက္ေရာမႈကို ခ်ီးက်ဴးေၿပာဆိုတယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါမသိတဲ့ ကူညီမႈက ေသမတတ္ဆင္းရဲဒုကၡကို ကယ္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

         အဲဒီမွာရပ္ေနတဲ႕ ေက်ာင္းသားဟာ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းစိတ္ထိခိုက္ၿပီး မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ သူ႕မ်က္၀န္းမွာ ၿပည့္ေနတယ္။ ‘’ အခု မ်က္လွည့္ၿပဖို႕ မင္းရည္ရြယ္ခဲ့တာထက္ ပိုမႀကည္ႏူးရဘူးလား။ ‘’ လို႕ ပါေမာကၡက ေၿပာတယ္။

         လူငယ္က ၿပန္ေၿဖတယ္။ ‘’ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ဆရာသင္ ေပးခဲ့တယ္။ အရင္က နားမလည္ခဲ့တဲ့ ‘’ ရယူၿခင္းထက္ေပးဆပ္ၿခင္းက ပိုမြန္ၿမတ္တယ္ ‘’ ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ တကယ့္အမွန္တရားကို အခုကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိပါၿပီ။ ‘’

                                                                                                                                         ရိုးေၿမက်(မံုရြာ)

No.(145),July,2011 The Best English မွာေဖာ္ၿပခံရေသာ ဘာသာၿပန္စာမူၿဖစ္သည္။