လူေတြကို ဆက္ဆံၿခင္း

         လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက မုန္တိုင္းထန္ေနတဲ့ ညတစ္ညမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕မိန္းမဟာ ဖီလာဒဲဖီးယားက ဟိုတယ္ေလးတစ္ခုရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲ၀င္လာႀကတယ္။ မိုးလြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ညတာ ခိုလႈံရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ေကာင္တာေရွ႕ကို ခ်ဥ္းကပ္လိုက္တယ္။ “ငါတို႕ကို ဒီမွာ အခန္းတစ္ခန္းေပးႏိုင္မလား။” လို႕ ေယာက်ၤားၿဖစ္သူက ေမးလိုက္တယ္။

          ႏွစ္လိုဖြယ္အၿပံဳးနဲ႕ ေဖာ္ေရြတဲ့ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့စာေရးက ဒီစံုတြဲကို ႀကည့္လိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းမွာ ညီလာခံ(၃) ခု ရိွေႀကာင္းရွင္းၿပတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အခန္းေတြ အားလံုးကို ယူထားၿပီးသားၿဖစ္ေနပါၿပီ။” လို႕စာေရးက ေၿပာတယ္။ “ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႕လို ေဖာ္ေရြတဲ့စံုတြဲကို မနက္တစ္နာရီမွာ မိုးရြာထဲ ကၽြန္ေတာ္ မလႊတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းမွာ ခင္ဗ်ားတို႕အိပ္ဖို႕ လိုလိုလားလား ရိွပါရဲ႕လား ခင္ဗ်ာ။ အဲဒါဟာ အေကာင္းစား အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခန္းဟာ ခင္ဗ်ားတို႕ကို တစ္ညတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ၿဖစ္ေစပါလိမ့္မယ္။”

          ထိုေႀကာင့္ စံုတြဲက သေဘာတူလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႕မနက္မွာ သူဟာ သူ႕ရဲ႕ ေငြေတာင္းခံလႊာကို ေပးတဲ့အခါ လူႀကီးက စာေရးကိုေၿပာတယ္။ “မင္းဟာ အေမရိကန္က အေကာင္းဆံုးဟိုတယ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲၿဖစ္သင့္တဲ့ မန္ေနဂ်ာမ်ိဳးပဲ။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ မင္းအတြက္ ဟိုတယ္တစ္လံုး ငါေဆာက္ေပးၿဖစ္လိမ့္မယ္။”

          စာေရးဟာ သူတို႕ကို ႀကည့္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္တယ္။ သံုးေယာက္စလံုး အားပါးတရ ရယ္လိုက္ႀကတယ္။ သူတို႕ကားေမာင္းထြက္လိုက္ေတာ့ လင္မယားစံုတြဲဟာ ကူညီတတ္တဲ့ စာေရးဟာ တကယ္ထူးၿခားတယ္လို႕ ဆံုးၿဖတ္ႀကတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ေဖာ္လည္းေဖာ္ေရြၿပီး ကူလည္းကူညီတတ္တဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ရဖို႕ မလြယ္ကူလို႕ပါပဲ။

          ႏွစ္ႏွစ္ကုန္လြန္ခဲ့တယ္။ စာေရးဟာ လူႀကီးဆီက စာတစ္ေစာင္ လက္ခံရရိွတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေမ့လုနီးနီးၿဖစ္ေနပါၿပီ။ စာဟာ အဲဒီမုန္တိုင္းထန္တဲ့ ညကို ၿပန္သတိရေစပါတယ္။ လူငယ္ေလးကို သူတို႕ဆီကို လာလည္ဖို႕ ေၿပာရင္း နယူးေယာက္(ခ္)ကို လာဖို႕ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ (စာနဲ႕အတူ) ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ လူႀကီးက သူ႕ကို နယူးေယာက္(ခ္)မွာ ေတြ႕ဆံုၿပီး သူ႕ကို ပဥၥမေၿမာက္ ရိပ္သာလမ္းနဲ႕ (၃၄) လမ္းေထာင့္ကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားပါတယ္။ ထို႕ေနာက္ သူက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အေဆာက္အအံုသစ္ႀကီးကို ညႊန္ၿပလိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္ကို ထိုးေဖာက္ေနတဲ့ ကင္းေစာင့္ေမွ်ာ္စင္၊ ေမွ်ာ္စင္ငယ္ေလးေတြနဲ႕ အနီေရာင္ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႕ ခမ္းနားတဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီး တစ္ခုေပါ့။ “မင္း စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႕အတြက္ ငါေဆာက္ထားတဲ့ ဟိုတယ္ပဲ။” လို႕ လူႀကီးက ေၿပာတယ္။

          “ေနာက္ေနတာလား ခင္ဗ်ာ။” လို႕ လူငယ္က ေၿပာတယ္။

          “ငါ အေၿပာင္အပ်က္ေၿပာေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ မင္းကို အခိုင္အမာေၿပာႏုိင္တယ္။”လို႕ လူႀကီးက လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ၿပံဳးၿပီးေၿပာတယ္။ လူႀကီးရဲ႕နာမည္က ၀ီလ်ံေ၀ါ့ေဒါ့ဖ္အက္စတာၿဖစ္ၿပီး ခမ္းနားတဲ့ အေဆာက္အအံုကေတာ့ ေ၀ါ့ေဒါ့ဖ္ အက္စတာရီးယားဟိုတယ္ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္စာေရးေလးကေတာ့ ဟိုတယ္ရဲ႕ ပထမဆံုး မန္ေနဂ်ာၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဂ်ာ့(ခ်)စီေဘာ့(တ္)ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ လူငယ္စာေရးေလးဟာ ကမၻာ့စြဲမက္ဖြယ္ အေကာင္းဆံုးဟိုတယ္ေတြထဲက တစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာၿဖစ္လာေစခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ရဲ႕ အလွည့္အေၿပာင္းကိုေတာ့ ႀကိဳမသိခဲ့ေပ။

          သင္ခန္းစာအေနနဲ႕ကေတာ့….လူတိုင္းကို ေမတၱာတရား၊ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕မႈ၊အေလးထားမႈေတြနဲ႕ ဆက္ဆံပါ။ သင္ ဘယ္ေတာ့မွ မွားမွာ မဟုတ္ပါ။

Source : Chicken Soup For The Worker’s Soul, Treating People by Author Unknown

No.(71),May,2005 The Best English Magazine