သတင္း

စာေရးသူရဲ႕အခုလက္ရိွဘေလာ့ဂ္သည္ (၆.၇.၂၀၁၂) ကခဏေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ စာေရးသူေနာက္ထပ္ဘေလာ့ထပ္လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအသစ္လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာပဲ ပို႕စ္အသစ္ေတြတင္ၿဖစ္ပါေႀကာင္း သတင္းေပးခ်င္ပါသည္။ စာေရးသူရဲ႕ေနာက္ထပ္ဘေလာ့ဂ္ေလးက ဒီမွာပါ။

ေရာက္တတ္ရာရာ(၃)

ညက အိပ္မက္ထဲမွာ စာေရးသူ အေႀကာ္ေတြ အားရပါးရ စားေနခဲ့သည္။ ခရမ္းသီးေႀကာ္၊ဗူးသီးေႀကာ္၊ဗယာေႀကာ္။ အေႀကာ္ေတြကို စံုလို႕။ အခ်ဥ္ကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ဒါေပမယ့္ စားရတာက အိပ္မက္ထဲမွာ ၿဖစ္သည္။ စာေရးသူ အေႀကာ္မစားရတာ ငါးရက္ေလာက္ရိွၿပီ။ စားခ်င္ရင္ ၀ယ္စားေပ့ါလို႕ မေၿပာႀကနဲ႕ေနာ္။ ဘာ့ေႀကာင့္၀ယ္မစားတာလဲဆိုေတာ့

ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္ရေသာ သတင္းေတြက မေကာင္း။ (၂၃.၆.၂၀၁၂) ထုတ္ Voice ဂ်ာနယ္ထဲမွာ မႏၱေလးက တရုတ္ကုန္သည္က တရုတ္ၿပည္က စားသံုးရန္မသင့္ေသာ ဆီေတြကို တင္သြင္းလာသည္ဟု ဖတ္လိုက္ရသည္။ ထိုဆီသည္ ေၿမာင္းထဲက ဆီေတြကို ၿပန္လည္သန္႕စင္ၿပီး အနံ႕ထည့္ထားၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ထိုတရုတ္ကုန္သည္ကပဲ ေစ်းကြက္ထဲက ေၿမပဲဆံေတြကို ေစ်းၿမင့္ၿမင့္ေပး၀ယ္ၿပီး တရုတ္ၿပည္ထဲ ၿပန္ပို႕ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတြင္းက တၿခားကုန္သည္ေတြက ေၿမပဲဆံကို ထိုတရုတ္ကုန္သည္ႏွင့္ အၿပိဳင္ ၀ယ္ယူေနႀကရသည္။ မေန႕ညက ဖတ္ရတဲ့ Weekly Eleven မွာေတာ့ ထိုစားသံုးရန္မသင့္ေသာ ဆီ၏ တစ္ပိႆာေစ်းမွာ ၃၀၀၊၄၀၀ ၀န္းက်င္ၿဖစ္သည္။ မႏၱေလးက တရုတ္ကုန္သည္က ထိုဆီကို ေစ်းကြက္ထဲ ၿဖန္႕ၿဖဴးၿပီး ၿဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ လက္လီ၊လက္ကား ၿပန္ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေတြကလည္း ထိုဆီကို ၿပည္တြင္းက စားအုန္းဆီေတြႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး ေရာင္းသည္။ ဒီအတိုင္း တစ္ပိႆာ ၃၀၀၊၄၀၀ ႏွင့္ေရာင္းလွ်င္ မည္သူကမွ ထိုဆီကို ဆီဟုယံုႀကည္ၿပီး စားႀကမည္ မထင္ပါ။ ထိုသတင္းေတြကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ လူေတြ၏ ေလာဘကို ေႀကာက္ခမန္းလိလိ ၿမင္ေတြ႕ရ၏။

ထိုသတင္းေတြကို ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း စာေရးသူ အၿပင္က အစားအစာေတြကို လံုး၀မစားရဲေတာ့ပါ။ စာေရးသူ အေႀကာ္သိပ္ႀကိဳက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အေႀကာ္ဆိုင္ကမွ အေႀကာ္ေတြကို ပဲဆီႏွင့္ မေႀကာ္ပါ။ စားအုန္းဆီႏွင့္သာ ေႀကာ္ပါသည္။ အရင္ကဆို စာေရးသူ အေႀကာ္စားလြန္းသည့္အတြက္ ေမေမက စာေရးသူကို ေလွ်ာ့စားရန္ အၿမဲသတိေပးရတတ္သည္။ အခုသတင္းေတြကို ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အေႀကာ္သိပ္စားခ်င္သည့္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္သည္။ ထိုသတင္းေတြေႀကာင့္ ေမေမက စေနေန႕တိုင္း အေႀကာ္ကို ပဲဆီႏွင့္ အိမ္မွာပဲ ေႀကာ္ေပးမည္။ တၿခား အေၿခခံလူတန္းစားေတြကေရာ  အေႀကာ္ကို အိမ္မွာပဲ ေႀကာ္စားဖို႕ အခြင့္အေရးရိွပါ့မလား။ ဒါဆို သူတို႕ေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး က တစ္နည္းနည္းနဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာမွာေတာ့ အမွန္ပင္။ စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံမွာ စားသံုးသူအခြင့္အေရးဆိုတာ ေကာက္ရိုးပံုထဲ အပ္ရွာရသလို ဘယ္သြားရွာရမည္မသိ။

ထိုစားသံုးရန္မသင့္သည့္ ဆီေတြကို ႏိုင္ငံထဲေရာက္ေအာင္ သြင္းလာသည့္ တရုတ္ကုန္သည္ကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမည္လား။ ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္သည့္ အက်င့္ပ်က္ၿခစားသည့္ ၀န္ထမ္းေတြကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမည္လား။ လူမဆန္သည့္ အၿပဳအမူေတြအတြက္ ထိေရာက္သည့္ ၿပစ္ဒဏ္က ဘယ္မွာလဲ။

စကားမစပ္ စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံက ကေလးေလးေတြ တရုတ္ႏိုင္ငံမွလာေသာ မုန္႕ထုပ္မ်ားကို အားရပါးရစားေနႀကတာ ေတြ႕ၿမင္ေနရသည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံသည္ စီးပြားေရးက်င့္၀တ္မေစာင့္ထိန္းေသာ ႏိုင္ငံဟု စာေရးသူ ခံစားမိသည္။ ႏို႕မႈန္႕ေတြထဲမွာလည္း မယ္လမင္းဓာတ္ေတြပါလို႕ ကေလးေလးေတြ အသက္ဆံုးရံႈးရသည္။ စားသံုးရန္မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ကို ဆက္ထုတ္သည္။ အသက္အႏၱရာယ္စိုးရိမ္ရသည့္ အေၿခအေနေတြေတြ႕ရိွရမွသာ သူတို႕ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြကို ေစ်းကြက္ထဲက ၿပန္သိမ္းသည္။

စာေရးသူတို႕ႏိုင္ငံက ၿမန္မာမုန္႕ေတြသည္ အဖိုးနည္းၿပီး အာဟာရၿပည့္၀သည္။ မုန္႕ဖက္ထုပ္၊ ပဲဆုပ္၊မုန္႕ၿပားသလပ္၊မုန္႕ေပါင္း၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ၊ မုန္႕ဗိုင္းေတာင့္ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ။ ငယ္ငယ္က ထိုမုန္႕ေတြႏွင့္ပဲ ႀကီးၿပင္းခဲ့ရသည္။ စာေရးသူတို႕ငယ္ငယ္က ကေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္မည့္ ေရာင္စံုမုန္႕ထုပ္ေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရိွပါ။ အခုေခတ္ ကေလးေလးေတြကေတာ့ အာဟာရမၿပည့္၀သည့္ ထိုေရာင္စံုမုန္႕ထုပ္ေတြကိုပဲ မက္ေမာေနႀကသည္။ ထိုမက္ေမာမႈကို မိဘေတြက ၀င္ေရာက္ထိန္းသိမ္းေပးေစခ်င္သည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ေၿပာခ်င္တာက စားသံုးသူအခြင့္အေရးကို ပီၿပင္ေစခ်င္သည္။ မသမာမႈမ်ားေႀကာင့္ စားသံုးသူအခြင့္အေရးကို ထိခိုက္လာခဲ့လွ်င္လည္း ထိုမသမာမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ၿပစ္ဒဏ္ေပးမည့္ ဥပေဒရိွေစခ်င္သည္။ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြ၏ အက်င့္ပ်က္ၿခစားမႈေတြေလ်ာ့က်သြားပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း ၿမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား တန္ရာေပးရင္ တန္ေႀကးရႀကပါေစ…။

ညေရာင္ေပ်ာက္တဲ့ အလြမ္း

မေန႕ညက ငါ့ေကာင္းကင္မွာ

လမင္းမသာဘူး……….

ႀကယ္ေတြေတာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ လင္းတယ္

ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာၿပင္ပ

ေခတၱေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွ ၿပန္လည္ေခၚဆိုပါရွင္ စကားအဆံုး

အလြမ္းေတြကို ထုပ္ပိုးေနရတာနဲ႕တင္

အခ်စ္ေတြကို (၁၅၀၀)ၿပည့္ေအာင္ မေရတြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး….

မေန႕ညက

ငါ့ေကာင္းကင္မွာ လမင္းမသာခဲ့ဘူး…….

ႀကယ္ေတြေတာင္ တိုးတိုးေလးပဲလင္းခဲ့တာ

ေသခ်ာတယ္……..။

ရပ္ေနေပးပါ

ေက်းဇူးၿပဳၿပီး အဲဒီေနရာမွာပဲ

ရပ္ေနေပးပါ….

ငါနဲ႕ နီးဖို႕မင္းဘက္က တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္မလာႏိုင္ရင္ေတာင္

အဲဒီေနရာမွာပဲ

မင္း ရပ္ေနေပးပါ…

ငါက မင္းနဲ႕နီးဖို႕တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေနတုန္းမွာ

မင္းက ေနာက္ဆုတ္သြားရင္

ငါတို႕ပိုေ၀းသြားမွာေပ့ါ……….

ေရာက္တတ္ရာရာ(၂)

အင္း ဦးစီးအရာရိွဇာတ္လမ္းေလး ၿငိမ္သြားၿပီဆိုၿပီး အေတြးေလးနဲ႕ ႀကည္ႏူးတုန္းရိွေသး…. ကံႀကမၼာက စာေရးသူကို မ်က္ႏွာသာမေပးေခ်။ အရာရိွစာေမးပြဲေၿဖၿပီး တစ္လေက်ာ္ႀကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေပ့ါ… ည(၈) နာရီခြဲေလာက္မွာ အဖိုးအိမ္က ဖုန္းကို စာေရးသူနဲ႕ ဖုန္းေၿပာခ်င္လို႕ဆိုၿပီး ဖုန္းလာပါသည္။ “ဟာငါ့ဖုန္းလွမ္းမဆက္ဘဲ။” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲနည္းနည္းခ်ဥ္သြားသည္။ စာေရးသူတို႕အိမ္ႏွင့္ အဖိုးအိမ္က နည္းနည္းလွမ္းပါသည္။ “ၿမန္ၿမန္လုပ္။ဆိုင္ကယ္ေပၚ ၿမန္ၿမန္တက္။ ဟိုဘက္က ကိုင္ထားမွာတဲ့။” ဆိုၿပီး အသိတစ္ေယာက္က လာေခၚပါသည္။ “ဘယ္က ဖုန္းလဲ။” “ဘ႑ာေရး ၀န္ႀကီးဌာနကလို႕ေၿပာတာပဲ။ဦးစီးကိစၥထင္တယ္။” “ဘာ။” စာေရးသူစိတ္ထဲ လန္႕တန္႕တန္႕ ၿဖစ္သြားသည္။ ဘုရား … ဘုရား။ ငါ ရထား(၇)စီးပဲ ရိွတယ္ေၿဖခဲ့လို႕ အၿပစ္ေပးမလို႕လားေပါ့။ ထံုးစံ။ ထံုးစံမွမရိွတာပဲ။ ၀န္ႀကီးဌာနဘက္က စဆက္တယ္ဆိုတာ။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ လိုက္သြားရပါသည္။ ဟိုဘက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဇြဲေကာင္းပါသည္။ ဖုန္းကို ကိုင္ထားဆဲပါ။ “ဟယ္လို.. အမိန္႕ရိွပါ။ ဘာကိစၥရိွလို႕ပါလဲရွင္။” လို႕ စာေရးသူက စေၿပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္က “ဟုတ္ကဲ့။ ရသံုးမွန္းေၿခ ဒုဦးစီးမွဴးရာထူးအတြက္ ညီမေလးကို လ်ာထားပါတယ္။” တဲ့။ “လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ အေႀကာင္းၿပန္ေပးပါ။” တဲ့။ ဒါနဲ႕ စာေရးသူလည္း ဘယ္ကဆက္တာလဲေမးလိုက္ေတာ့ ရံုးအမွတ္္(၁၇) ကပါတဲ့။ ဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ ဒီဘက္မွာၿမင္ေနရပါသည္။ စာေရးသူကလည္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လ်ာထားသလဲ ေမးႀကည့္ေတာ့ အဲဒါလ်ိွဳ႕၀ွက္ခ်က္ပါတဲ့။ ဒုဦးစီးမွဴးလစာက ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ေၿခာက္ေသာင္းခြဲတဲ့။ “ဟင္ငါ့အေဖ ေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးေလာက္ေတာင္မရိွဘူး။” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ေၿပာေနမိသည္။ ဒုဦးစီးမွဴးႏွစ္ႏွစ္လုပ္ၿပီးရင္ ဦးစီးအရာရိွတန္းၿဖစ္မွာတဲ့။ စဥ္းစားခ်ိန္ႏွစ္ရက္ေပးမယ္တဲ့။  အဲဒါေတြ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေၿပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။

ၿပႆနာက ထိုမွ စတင္ပါသည္။ ထိုအေႀကာင္းသည္ စာေရးသူတို႕ အမ်ိဳးေတြႀကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕လို႕သြားသည္။ေမေမတို႕ကို ၿပန္ေၿပာၿပေတာ့ ဒုဦးစီးမွဴးပဲဆိုသည့္အတြက္ အင္တင္တင္လုပ္ေနပါသည္။ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္က စကမ္းလွမ္းတာေလးကိုလည္း ဂုဏ္ယူေနႀကပံုပါပဲ။ (အဲဒီ ဂုဏ္ကို ေတာ္ေတာ္အၿမင္ကပ္ပါသည္။)

ေနာက္တစ္ရက္မွာ စာေရးသူ လက္ကုိင္ဖုန္းကို ထိုဖုန္းနံပါတ္က ဆက္လာခဲ့သည္။ “ဆံုးၿဖတ္ၿပီးၿပီလား။” တဲ့။ “အစ္မရယ္ ေဖေဖတို႕နဲ႕ တိုင္ပင္ေနတုန္းပါ။” လို႕ ေၿပာလိုက္ရသည္။ ဆံုးၿဖတ္ၿပီးရင္ ၿပန္အေႀကာင္းႀကားေပးပါ့မယ္ လို႕ ေၿပာလိုက္ရသည္။ ဟိုဘက္ကလည္း လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ ၿမန္ၿမန္သိခ်င္ႀကသည္။ ထို(၄၈)နာရီသည္ စာေရးသူအတြက္ ခက္ခဲႀကမ္းတမ္းလွ၏။

သူငယ္ခ်င္းဦးစီးအရာရိွေတြက “နင္ ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္။ နင္နဲ႕ Level တူတဲ့သူေတြက နင့္အထက္အရာရိွၿဖစ္ၿပီး နင္က ဒုဦးစီးမွဴးဆို နင္အႏွိမ္ခံရမယ္။” တဲ့။ စာေရးသူအေဖမိတ္ေဆြေတြက “ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မ်ားသည္းခံလိုက္ေပ့ါ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿပီးရင္ အရာရိွတန္းၿဖစ္မွာပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရံုးမွာ လုပ္ရမွာ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ရိွလိုက္သလဲ။” တဲ့။ ထုိ ေတာင္ႏွင့္ေၿမာက္ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ အႀကံေပးခ်က္ေတြႀကား စာေရးသူ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ရသည္။ (၄၈)နာရီၿပည့္ေတာ့ ဟိုဘက္ကို အေႀကာင္းၿပန္လိုက္သည္။ “ဟုတ္က့ဲ။ လုပ္ပါ့မယ္ေပါ့။” ဘယ္ေတာ့စလုပ္ရမွာလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ “ ဟုတ္ကဲ့ လူႀကီးကို အေႀကာင္းႀကားၿပီးရင္ ၿပန္ဖုန္းဆက္ေပးပါ့မယ္။” တဲ့။ ကဲေကာင္းေရာ။

ထိုေန႕မွစ၍ ေမေမသည္ ဗူးႀကီးဗူးငယ္က အစ စာေရးသူသြားရင္ အေႀကာ္အေလွာ္ေတြထည့္ေပးဖို႕ စစုပါေတာ့သည္။ စာေရးသူ ထိုကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္ၿခင္းမွာ ေမေမ့ေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။ ေမေမသည္ သူ႕တုန္းက မၿဖစ္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ကို စာေရးသူဆီမွာ ပံုေဖာ္၏။ ဟုိပစၥည္းေလးလည္း သမီးသြားရင္ ယူသြားဖို႕။ ဒီပစၥည္းေလးသံုးမယ္ႀကံလိုက္ရင္ ေနၿပည္ေတာ္ေရာက္မွ သံုးပါ သမီးရယ္တဲ့။ အစိုးရအလုပ္အေပၚ ေမေမရဲ႕ ရုးသြပ္မႈကို အံံ့ႀသရပါ၏။

စာေရးသူ အေဒၚေတြကလည္း ေမေမနဲ႕ အင္မတန္ တက္ညီလက္ညီ ရိွလွ၏။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ရံုးအမွတ္(၁၇) ကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေမး၏။ ဒီႀကားထဲမွာ စာေရးသူလုပ္ေနေသာ အလုပ္ကေန ထြက္လိုက္သည္။ ဟုိဘက္က ေခၚရင္ ခ်က္ခ်င္းသြားလို႕ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ အလုပ္လက္မဲ့ၿဖစ္သြားေသာ စာေရးသူသည္ ေနၿပည္ေတာ္က လွမ္းေခၚမည့္အခိ်န္ကို လည္တဆန္႕ဆန္႕ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရပါသည္။

အလုပ္ထြက္ၿပီး တစ္လနီးပါးႀကာသည္အထိ ဘာသတင္းမွ မႀကားပါ။ ထိုေန႕ကေတာ့ ေမေမႏွင့္ အေဒၚ ဖုန္းဆက္ၿပီး မ်က္ႏွာမေကာင္းၿဖစ္ေနႀကသည္။ “ဘာတဲ့လဲ။” လို႕ေမးႀကည့္ေတာ့ “ဟိုဘက္က တၿခားအလုပ္ရိွရင္ လုပ္လိုက္ပါေတာ့။ဒီဘက္က စီမံခ်က္ပ်က္သြားၿပီ။” တဲ့။ စာေရးသူကေတာ့ ဘာမွ မၿဖစ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမေမကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားပါသည္။

စကားေတြက လြယ္လိုက္ႀကတာေနာ္။ တစ္ဖက္လူရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို နည္းနည္းမွ ထည့္စဥ္းစား မေပးခဲ့ႀကပါလား။ စာေရးသူ ၀မ္းမနည္းတာအမွန္ပါ။ စာေရးသူဘ၀က တစ္စံုတစ္ရာ ဆံုးရံႈးၿပီးရင္ ထို႕ထက္ပိုေကာင္းေသာအရာ အၿမဲ ပိုင္ဆိုင္ရတတ္ပါသည္။ ယခုခ်ိန္မွာ ထိုဒုဦးစီးမွဴးရာထူးႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ၿပီး အခိုက္အတန္႕ အလုပ္လက္မဲ့ၿဖစ္ခဲ့ရေသာ စာေရးသူသည္ လစာပိုေကာင္းေသာ တက္လမ္းရိွေသာ အလုပ္တစ္ခု လက္၀ယ္ပိုင္ထားၿပီး ၿဖစ္သည္။

ထိုေန႕မွစ၍ ေမေမသည္ အစိုးရအလုပ္က ဂုဏ္ရိွတယ္ဆိုေသာ စကားကို မဆိုေတာ့ၿပီ။ သတင္းစာထဲမွာ ဦးစီးအရာရိွ ေခၚေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း လ်စ္လ်ွဴရႈတတ္ေနၿပီ။

ရံုးအမွတ္(၁၇)မွ အမည္မသိေသာ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေမေမ့စိတ္ကို နာက်င္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ စာေရးသူသည္ အစိုးရအလုပ္ကို ဘ၀တစ္သက္တာ ဘုိင့္ဘိုင့္လုပ္လိုက္ပါေႀကာင္း ဤစာမ်က္ႏွာေပၚက ေႀကၿငာလိုက္ပါရေစ….

ေရာက္တတ္ရာရာ(၁)

အခုေၿပာမယ့္ အေႀကာင္းအရာေတြဟာ စာေရးသူ ခံစားမိလို႕ ေရးမယ့္အေႀကာင္းအရာေတြပါ။ ေရာက္တတ္ရာရာဆိုၿပီး အပိုင္းခြဲေရးပါ့မယ္။ စာေရးသူဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္သလို စီးပြားေရးပညာရွင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ထဲ ဖတ္မိသမွ်ေလးေတြ၊ ကုိယ္တိုင္ေတြးမိတာေလးေတြ၊ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳရတာေလးေတြကို ဘေလာ့ေပၚမွာ ပြစိပြစိတက္ေၿပာၿခင္းသာၿဖစ္ပါသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ထိခုိက္နစ္နာမိသြားေစပါက အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါသည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က စာေရးသူ ရသံုးမွန္းေၿခ ေငြစာရင္းဌာန ဦးစီးအရာရိွ စာေမးပြဲေၿဖခဲ့ပါသည္။ “ငါတို႕ ေသသြားရင္ နင့္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာ။ အစိုးရ အလုပ္က ဂုဏ္ရိွတယ္” ဆိုတဲ့ ေမေမရဲ႕ ဆႏၵအရ စာေမးပြဲေၿဖဖို႕ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား၊သမီးေတြဟာ မိဘေတြရဲ႕ ဆႏၵကို လိုက္ၿဖည့္ဆည္းေပးရတာမ်ားပါတယ္။) စာေမးပြဲ၀င္ေႀကး(၅၀၀) ကို အစိုးရဘဏ္မွာ သြားသြင္းရပါသည္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးသူ မနက္(၉)နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ဘဏ္မွာ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ေငြသြင္းခ်လံေလးရဖို႕ မနက္(၉)နာရီခြဲကေန ညေန(၄)နာရီေလာက္ထိ ထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရသည္။ လက္မွတ္ထိုးေပးမည့္သူက မနက္(၁၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ ေရာက္လာသည္။ မနက္(၁၁)နာရီကေန ေန႕လည္(၂)နာရီ ေလာက္ထိက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ။ စာေရးသူေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားသည္။ ဒီတစ္ခါ အစိုးရ စာေမးပြဲေၿဖတာ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးဟု ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်မိသြားသည္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ အခိ်န္မေလးစားပံုကို မုန္းမိသည္။ အားလံုးကို မဆိုလိုပါ။

ဦးစီးအရာရိွေရးေၿဖစာေမးပြဲအတြက္ ေမေမက က်ဴရွင္တက္ခိုင္းပါသည္။ စာေရးသူက ဂ်စ္ကန္ကန္ႏွင့္ မတက္ခဲ့ပါ။ ဘြဲ႕ရလူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ကို္ယ္တိုင္ေလ့လာၿပီးေၿဖႏိုင္ရမည္ဟု ႀကီးက်ယ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ (အမွန္တကယ္ေတာ့ ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီး ဦးစီးအရာရိွလုပ္ရမည္စိုး၍ ၿဖစ္သည္။) စာေရးသူ တက္လွမ္း၊ေအာင္ေကာင္းဆင့္ စတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႕ သတင္းစာေတြဖတ္ရပါသည္။ ေရးေၿဖ(၃)ဘာသာေၿဖရပါသည္။ ၿမန္မာ၊အဂၤလိပ္၊အေထြေထြဗဟုုုသုတပါ။ ေနၿပည္ေတာ္မွာသြားေၿဖရပါသည္။ စည္ပင္ရိပ္သာမွာ အခန္းရဖို႕အေရး ေတာ္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ရသည္။ အဲဒီမွာပဲ မံုရြာ (MBA 7 Batch) က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခင္ၿပီး တစ္ခန္းတည္းတည္းၿဖစ္သြားသည္။ စာေမးပြဲအတြက္စာမႀကည့္ဘဲ စာေရးသူႏွင့္ ေမေမကေတာ့ ေနၿပည္ေတာ္ တိရိစာၦန္ရံုတို႕ ေရပန္းဥယ်ာဥ္တို႕ကို အားရပါးရလည္ပါသည္။ စာေမးပြဲကို ေကာင္းေကာင္းေၿဖႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ေဟာ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ ေရးေၿဖေအာင္ပါေလေရာ။ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္က်သြားသည္။ (ဒါဆိုလည္း ေအာင္ေအာင္မေၿဖခဲ့နဲ႕ေပါ့လို႕ မေတြးႀကပါနဲ႕ေနာ္။ လူ႕ရဲ႕ အတၱေႀကာင့္ပါ။) ႏႈတ္ေၿဖအတြက္ တစ္လ အခ်ိန္ရသည္။ ႏႈတ္ေၿဖအတြက္ က်ဴရွင္ကို ေမေမတို႕က ေနၿပည္ေတာ္သြားတက္ခိုင္းသည္။ ဒီတစ္ခါလည္း စာေရးသူ ၿငင္းလိုက္သည္။ စာေရးသူမွာ လက္ရိွအလုပ္က ခြင့္ယူၿပီး သြားလို႕မရေႀကာင္း ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်လိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ လာဘ္ထိုးမေပးရဟု မွာထားရေသးသည္။ (စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ဦးစီး၊ရသံုးမွန္းေၿခဦးစီးေတြရိွပါသည္။ လာဘ္ထိုးၿပီးလိုက္ရသည့္ လမ္းေႀကာင္းေတြအေႀကာင္း စာေရးသူသိၿပီး ၿဖစ္သည္။) ရင္းႏွီးလိုက္ရမည့္ ေငြပမာဏနဲ႕ အရာရိွလစာကို ခ်ိန္ထိုးရင္း အရင္းေႀကမည့္ကာလကို တြက္ႀကည့္ၿပီးၿဖစ္သည္။ အရင္းေႀကဖို႕ဆိုရင္ ၀န္ထမ္းေကာင္းၿဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕ သိပ္မေသခ်ာေတာ့ပါ။ အက်င့္စာရိတၱကို နင္းေၿခရေတာ့မည္ၿဖစ္သည္။ ထိုအၿဖစ္မ်ိဳးစာေရးသူ အၿဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ ထိုတစ္လအတြင္းမွာ စာေရးသူ ဆံပင္အရွည္ကို ဗိုလ္ေကနီးနီးညွပ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ေခါင္းရႈပ္လို႕ဆိုသည့္ အေႀကာင္းၿပခ်က္နဲ႕ပါ။ မႀကည့္ခ်င္သည့္စာေတြကို ေလ့လာရင္း ေနၿပည္ေတာ္သို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

အမေလးေလး။ ႏႈတ္ေၿဖမွာ ဆံပင္အတိုႀကီးနဲ႕ဆို မေကာင္းဘူးလို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက အႀကံေပးႀကသည္။ ဒါနဲ႕ ေမေမရယ္ စာေမးပြဲေၿဖမယ့္ မနက္က ၿမိဳ႕မေစ်းမွာ ဆံပင္တုသြားရွာသည္။ (စာေရးသူေတာ္ေတာ္ေမႊတာေနာ္။ ေမေမကို ႀကည့္ၿပီး သနားလည္းသနားပါသည္။ ဘာလို႕ အဲဒီအလုပ္ကို အရမ္းအာရံုထားေနလဲ နားမလည္ပါ။ လက္ရိွအလုပ္က လစာပိုမ်ားပါသည္။) ေန႕လည္မွေၿဖရသည့္အတြက္ ၿပင္ဆင္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ရသည္။ အက်ီၤအၿဖဴရင္ဖံုး ၊ ကတီပါဖိနပ္ နဲ႕ ဆံထံုးနဲ႕။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ပါသည္။

စာေရးသူ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ေၿဖေမးမည့္ အခန္းထဲ ၀င္သြားရသည္။ ၀င္၀င္ခ်င္း လူႀကီး(၃) ေယာက္ထိုင္ေနသည္။ သူတို႕ကို ဦးညႊတ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ‘ငါ့ ဆံထံုးမ်ားၿပဳတ္က်သြားရင္သြားပါၿပီ’ ဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ပါ။ နာမည္ေမးမိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းမ်ားေမးပါသည္။

‘ကိုယ့္အေႀကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ေၿပာၿပပါ’ တဲ့။ ဟားဟား ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ပါးပါးေလးပဲ။ ထိုေမးခြန္းကို ေၿဖႏုိင္လိုက္သည္။

 ‘ၿမန္မာႏုိင္ငံ အလံမွာ ဘယ္ႏွေရာင္ပါလဲ။’ တဲ့။ ‘သံုးေရာင္ပါ ရွင့္။’ ‘ဟုတ္လို႕လား။’  စဥ္းစားသည္။ အမေလးေလး အလယ္ေကာင္က ႀကယ္ၿဖဴကို ေမ့ေနသည္။ ‘ေလးေရာင္ပါ ရွင့္။ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊အနီ၊ အၿဖဴပါ။’

‘ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရထားဘယ္ႏွစီးရိွသလဲ။’ တဲ့။ ဟင္ငါႀကည့္ထားတဲ့ထဲမွာ ရထားဘယ္ႏွစီးရိွတယ္ဆိုတာ ပါမွမပါတာႀကီး။ဘယ္သိမလဲေနာ္။ ငါခုထိ ရထားတစ္ခါပဲ စီးဖူးေသးတာ။ ဘယ္ႏွစီးရိွတာေလာက္ေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ။ စာေရးသူစိတ္ထဲကေၿပာေနၿခင္းပါ။ စဥ္းစားေနရင္း ပါးစပ္ကလႊတ္ဆိုထြက္သြားသည္။ ‘(၇)စီးပါ။’ (စာေရးသူ အႀကိဳက္ဆံုး ဂဏန္းေတြက (၁၊၇၊၉) ရယ္ပါ။ ေတာ္ေသးတာ (၁)လို႕ သြားမေၿဖမိလို႕။)

‘မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ဖ်က္ေရး ဥကၠဌက ဘယ္သူလဲ။’ (ထိုေမးခြန္းဘာေႀကာင့္ေမးတာလဲဆိုေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာကိုယ္ေရးအက်ဥ္းမွာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ဖ်က္ေရးေန႕ အထိမ္းအမွတ္ ၀တၳဳတို ၿပိဳင္ပြဲ မွာ ဒုတိယ ရခဲ့ဖူးသည္ဟု ေရးခဲ့ေသာေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။)

ထိုေမးခြန္းလည္းမေၿဖႏိုင္ပါ။ လက္ရိွဥကၠဌကို မသိတာအမွန္ပါ။ ထိုေန႕က ေမးခြန္း (၂၅) ခုေလာက္မွာ (၁၀) ခုနီးပါးေလာက္ပဲ ေၿဖႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ႏြားေက်ာင္းသားအေမးကို ပညာရိွမေၿဖႏိုင္တာ မဆန္းပါဘူးေနာ္။ ဟီးဟီး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ေမးတာလဲ ႀကည့္ဦး။ ရထားဘယ္ႏွစီးရိွတာလဲတဲ့ လူကို။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲေတာင္ လူဘယ္ႏွေယာက္ရိွမွန္း မသိတဲ့လူကို။

မေၿဖႏိုင္သည့္အတြက္ ၀မ္းသာအားရ ထိုအခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။

ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ စာေရးသူမေအာင္ပါ။ နင္စာေမးပြဲ မေအာင္တာ ငါတို႕ေနၿပည္ေတာ္မွာ က်ဴရွင္တက္ခိုင္းတာ မတက္လို႕ၿဖစ္တာ ဆိုသည့္ ပိက်ိပိက်ိ အသံကိုေတာ့ အၿမဲနားေသာတဆင္ရပါေတာ့သည္။ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

မက္လံုးမိႈင္းမိတဲ့ ႏိုင္ငံ

ၿမန္မာႏိုင္ငံ  ငါတို႕ခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံ

တစ္ေရတည္းေသာက္  တစ္ေၿမတည္းေန

ေသြးစည္းခဲ့တဲ့ ငါတို႕ေသြးခ်င္းေတြ

ဧရာ၀တီ၊ ခ်င္းတြင္း

စစ္ေတာင္း၊ သံလြင္

ၿမစ္အလွခစားလို႕

သယံဇာတ ေပါမ်ားခဲ့ပါတဲ့ ငါတို႕ႏိုင္ငံ

ခုေတာ့

ဒီမိုရဲ႕ အရသာ

ခ်ိဳ၊ခ်ဥ္၊ဖန္၊စပ္၊ခါး

ဘာရယ္လို႕ မခြဲၿခားႏိုင္ခင္ မကြဲၿပားႏိုင္ခင္

သစ္ေတာလည္းၿပဳန္း

ၿမစ္ဆံုလည္းအလွပ်က္

ထား၀ယ္ေရနက္၊ သီလ၀ါဆိုတဲ့ ငါးစာခ်

အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းဆိုတဲ့

အဲဒီမက္လံုးေတြႀကား

ငါတို႕လူမ်ိဳးေတြရလာမယ့္ ေနရာက

CEO လား

Project Manager လား

ေအာက္ေၿခ၀န္ထမ္းအဆင့္လား

ေရွ႕ဆက္ၿဖစ္မယ့္ဟာေတြ

ငါ ငါဘာမွမသိခ်င္ဘူး

ဖေယာင္းတိုင္ေအာက္မွာပဲေနရေနရ

စိမ္းလန္းစိုေၿပတ့ဲ သဘာ၀ ေတာေတာင္ေတြနဲ႕

အလွမပ်က္တဲ့ ၿမစ္အလွရႈခင္းကိုိ

ငါတို႕မ်ိဳးဆက္ေတြ ခံစားခြင့္၊ ႀကည္ႏူးခြင့္ရပါေစသား……..။